~ * Άκουσε αυτό που κανείς άλλος δεν μπορούσε - ένα χτύπο καρδιάς στο κέντρο της Γης.* ~

 

Η Inge Lehmann γεννήθηκε το 1888 στην Κοπεγχάγη, σε έναν κόσμο που περίμενε από τις γυναίκες να μάθουν τη βελόνα, όχι τη φυσική. Αλλά από την παιδική ηλικία, ήταν διαφορετική. Ενώ άλλα κορίτσια εξασκούσαν το πιάνο, η Ίνγκε εξασκούνταν στις εξισώσεις. Ενώ άλλα κορίτσια απομνημόνευαν συνταγές, εκείνη απομνημόνευε τη γλώσσα των κυμάτων και της κίνησης.

Μέχρι τη δεκαετία του 1930, είχε γίνει μία από τις μοναδικές γυναίκες σεισμολόγους στον κόσμο - αναλύοντας δεδομένα από σεισμούς σε ένα μικρό δανέζικο γραφείο, περιτριγυρισμένη από στοίβες σεισμογραφικών αναγνώσεων που έμοιαζαν με χαοτικές μουτζούρες στους περισσότερους ανθρώπους. Για την Ίνγκε, ήταν μια συζήτηση με τον ίδιο τον πλανήτη.

Η επιστημονική συναίνεση ήταν ξεκάθαρη: Η Γη είχε υγρό πυρήνα. Λιωμένο. Απλό. Η υπόθεση έκλεισε.

Αλλά η Ίνγκε παρατήρησε κάτι που κανείς άλλος δεν το είχε παρατηρήσει.Κύματα από μακρινούς σεισμούς έφταναν σε απροσδόκητες γωνίες. Αναπηδούσαν. Λυγίζονταν. Συμπεριφέρονταν σαν να είχαν χτυπήσει κάτι στερεό βαθιά μέσα σε αυτό που πίστευαν υγρό.

Έτρεξε πάλι τους αριθμούς. Και ξανά. Τα μαθηματικά δεν λένε ψέματα.

Το 1936, δημοσίευσε τα ευρήματά της: κρυμμένος κάτω από τον λιωμένο εξωτερικό πυρήνα υπήρχε ένας συμπαγής εσωτερικός πυρήνας - μια σφαίρα κρυσταλλικού σιδήρου σχεδόν στο μέγεθος της Σελήνης, που περιστρέφεται σιωπηλά στο κέντρο των πάντων.

Η επιστημονική κοινότητα δίστασε. Αμφισβητήθηκε. Καθυστέρησε την αναγνώριση. Αλλά τα στοιχεία ήταν αναμφισβήτητα. Η Ίνγκε Λέμαν είχε ανακαλύψει την κρυφή καρδιά της Γης.

Δεν το έκανε για τη δόξα. Το έκανε επειδή οι αριθμοί ψιθύριζαν μια αλήθεια και αρνήθηκε να κοιτάξει αλλού. Δούλεψε μέχρι τα 90 της, εξευγενίζοντας, διδάσκοντας, εμπνέοντας - όχι μόνο ανακαλύπτοντας την εσωτερική δομή του πλανήτη, αλλά δείχνοντας σε γενιές νέων επιστημόνων τι θα μπορούσε να πετύχει η σιωπηλή αποφασιστικότητα.

Σήμερα, το όριο μεταξύ του εξωτερικού και εσωτερικού πυρήνα της Γης ονομάζεται Lehmann Discontinuity. Ένα ταιριαστό αφιέρωμα: μια γραμμή που χωρίζει αυτό που νομίζαμε ότι ξέραμε από αυτό που μια γυναίκα απέδειξε ότι ήταν αληθινό.

Άκουγε όταν οι άλλοι το απέρριπταν. Εμπιστευόταν τα δεδομένα όταν άλλοι εμπιστεύονταν τις υποθέσεις. Και βρήκε τον παλμό, τον χτύπο της καρδιάς του κόσμου.

 

WEB

αλλες πληροφοριες. https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%8A%CE%BD%CE%B3%CE%BA%CE%B5_%CE%9B%CE%AD%CE%BC%CE%B1%CE%BD

~ * Μήπως η αλήθεια που βλέπουμε στους άλλους είναι απλώς η αντανάκλαση της δικής μας αδυναμίας; Πριν κρίνουμε, ας κοιτάξουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη της ενσυναίσθησης * ~

 

Ο Μίκο ήταν ένας ζωηρός και πανέξυπνος πίθηκος που ζούσε βαθιά μέσα στην καταπράσινη ζούγκλα, γεμάτη φυτά, ήχους και μυστικά. Είχε λαμπερά μάτια, μια αφράτη ουρά και αστείρευτη ενέργεια. Πηδούσε από δέντρο σε δέντρο με ευκολία, γελώντας δυνατά. Όμως είχε μια συνήθεια που τον έκανε δυσάρεστο: του άρεσε να επισημαίνει τα ελαττώματα των άλλων.

Όταν έβλεπε τον Λέο, το λιοντάρι, έλεγε: «Κοιτάξτε τον! Χοντρός και τεμπέλης, κοιμάται σαν γατάκι». Την Μπέλα, το πουλί, την κορόιδευε κάθε πρωί: «Τραγουδάς φάλτσα, Μπέλα! Ο ήλιος θα φύγει από ντροπή». Δεν άφηνε κανέναν απ’ έξω — ούτε τις χελώνες, ούτε τα μυρμήγκια: «Αργές, βαρετές, σοβαρές. Τι πλήξη!»

Τα ζώα άρχισαν να τον αποφεύγουν. Κάποια προσπάθησαν να του εξηγήσουν πόσο πληγώνουν τα λόγια του, αλλά εκείνος απαντούσε υπεροπτικά: «Απλώς λέω την αλήθεια. Αν δεν την αντέχουν, δεν είναι δικό μου πρόβλημα».

Ένα βράδυ, καθώς ο ήλιος έδυε πίσω από τα δέντρα, ο Μίκο καθόταν μόνος σε ένα κλαδί, γελώντας με τα μεγάλα αυτιά του ελέφαντα. Τότε άκουσε μια απαλή φωνή πίσω του: «Είσαι μάλλον ο Μίκο που βλέπει πολλά, αλλά καταλαβαίνει λίγα».

Ήταν ο Όλιβερ, η σοφή κουκουβάγια. Τα φτερά του έλαμπαν ασημένια και τα μάτια του έμοιαζαν με αστέρια που κουβαλούσαν τη σοφία του παρελθόντος.

«Ήρθες να μου κάνεις κήρυγμα;» είπε ο Μίκο ειρωνικά. «Όχι κήρυγμα. Ίσως ένα δώρο», απάντησε ο Όλιβερ. Από το φτερό του έβγαλε έναν μικρό καθρέφτη, με κορνίζα από παλιό ξύλο και γυαλί που έλαμπε στο φως του φεγγαριού.

«Δεν είναι συνηθισμένος καθρέφτης. Δείχνει την αλήθεια σου», είπε.

Ο Μίκο γέλασε: «Ξέρω ποιος είμαι. Έξυπνος, χαρούμενος, σοβαρός». «Πάρ’ τον. Κοίτα όταν θα είσαι έτοιμος», είπε ο Όλιβερ και πέταξε μακριά.

Την επόμενη μέρα, ο Μίκο ένιωσε περιέργεια. Κοίταξε μέσα στον καθρέφτη, περιμένοντας να δει το γνώριμο χαμόγελό του. Μα η αντανάκλαση ήταν διαφορετική: κατσουφιασμένη, με μάτια γεμάτα αλαζονεία. Πίσω του, σαν σκιές, εμφανίζονταν τα ζώα που είχε κοροϊδέψει — πληγωμένα, θυμωμένα, απογοητευμένα.

«Τι είναι αυτό;» ψιθύρισε. Ο καθρέφτης έδειχνε σκηνές από το παρελθόν: το νεαρό ελάφι που είχε κοροϊδέψει όταν σκόνταψε, τον κροκόδειλο που είχε χάσει μέλος της οικογένειάς του, τη Μπέλα που τραγουδούσε με καρδιά και όχι με τελειότητα.

Ο Μίκο ένιωσε κάτι καινούργιο: ενοχή. Θλίψη. Ίσως και ντροπή.

Πέρασε ώρες μπροστά στον καθρέφτη. Και όταν νύχτωσε, πλησίασε τη Μπέλα: «Άκουσα το τραγούδι σου σήμερα. Ήταν όμορφο». Η Μπέλα τον κοίταξε με έκπληξη. «Λυπάμαι που σε κορόιδευα», είπε ο Μίκο με ένα μικρό χαμόγελο.

Ένα-ένα, επισκέφθηκε τα ζώα που είχε πληγώσει. Στον Λέο είπε: «Η ξεκούραση είναι δύναμη. Δουλεύεις πιο σκληρά απ’ όλους μας». Στις μυρμήγκες: «Δεν σεβόμουν την προσπάθειά σας. Τώρα καταλαβαίνω».

Και δεν έμεινε μόνο στα λόγια. Βοήθησε τις μυρμήγκες να χτίσουν μια γέφυρα με πεσμένα κλαδιά. Άκουγε τη Μπέλα χωρίς να την ενοχλεί. Έκανε ένα αστείο στη χελώνα — και η χελώνα γέλασε με όλη της την καρδιά.

Η ζούγκλα άρχισε να αλλάζει. Ο Μίκο επίσης. Συνέχισε να σκαρφαλώνει στα δέντρα, να γελάει, να κάνει αστεία. Μα αυτή τη φορά, γελούσε μαζί με τους άλλους — όχι εις βάρος τους.

Ένα πρωί, ανέβηκε στο δέντρο του Όλιβερ και του έδωσε τον καθρέφτη. «Νομίζω πως τον είδα αρκετά», είπε.

Ο Όλιβερ του χαμογέλασε: «Όχι, κράτησέ τον. Για να σου θυμίζει πως η πιο όμορφη εικόνα του κόσμου… ξεκινά με την εικόνα του εαυτού σου. Και η αλήθεια, όταν την αντικρίζεις, μπορεί να γίνει αρχή για κάτι καλύτερο».

 

web

~ * Ενας απέραντος ωκεανος συναισθημάτων * ~

 

Δεν είμαι εγω, ειναι η Ψυχή μου που όνειρο περπατεί και υφαίνει ενα κομμάτι ιστού στον απέραντο Υφαντοκοσμο του Απείρου φτιάχνοντας πραγματικότητες...

                                                                              ΜΥΡΣΙΝΗ

~ * Βρέθηκε άθικτο αβγό δεινοσαύρου που μπορεί να διαθέτει ακόμη και εμβρυϊκό υλικό * ~

 

Φαίνεται σαν να δημιουργήθηκε χθες. Αλλά όσο απίστευτο κι αν ακούγεται ένα μεγάλο αβγό που εντοπίστηκε στην Αργεντινή χρονολογείται 70 εκατομμύρια χρόνια πριν και ανήκει σε κάποιο είδος δεινοσαύρων. Το αρχαίο αυγό εντοπίστηκε στο Ρίο Νέγκρο, στην Παταγονία, και έχει αφήσει άφωνους τους ειδικούς σε όλο τον κόσμο.

Αν και μοιάζει εντυπωσιακά με αυγό στρουθοκαμήλου πιθανότατα ανήκε σε μέλος του γένους Bonapartenykus, ενός μικρού σαρκοφάγου θερόποδου που περιπλανιόταν στην περιοχή κατά την ύστερη Κρητιδική περίοδο. Αν και αυγά δεινοσαύρων έχουν βρεθεί ξανά στην περιοχή ένα τόσο καλοδιατηρημένο δείγμα είναι εξαιρετικά σπάνιο. Σύμφωνα με την αρχαιολογική ομάδα μπορεί να περιέχει ακόμη και εμβρυϊκό υλικό κάτι που θα ερευνηθεί με λεπτομερείς σαρώσεις.

Ο Γκονζάλο Μουνιόζ, από το Αργεντίνικο Μουσείο Φυσικών Επιστημών Bernardo Rivadavia δήλωσε στο National Geographic: «Ήταν μια πλήρης και απόλυτη έκπληξη. Δεν είναι σπάνιο να βρίσκουμε απολιθώματα δεινοσαύρων, αλλά το πρόβλημα με τα αυγά είναι ότι είναι πολύ πιο σπάνια.»
Εξήγησε ότι τα αυγά σαρκοφάγων δεινοσαύρων είναι ιδιαίτερα σπάνια για διάφορους λόγους: «Πρώτον, υπάρχουν λιγότεροι σαρκοφάγοι από ό,τι φυτοφάγοι. Επιπλέον τα αυγά τους είναι πιο “πτηνόμορφα” καθώς η εξελικτική γραμμή των σαρκοφάγων δεινοσαύρων οδήγησε τελικά στα πουλιά. Αυτό σημαίνει ότι έχουν πιο λεπτά και εύθραυστα κελύφη που καταστρέφονται πιο εύκολα. Η εύρεση τέτοιων αυγών είναι πολύ δύσκολη γι’ αυτό αυτή η ανακάλυψη είναι τόσο εξαιρετική και εντυπωσιακή».

Το αυγό μαζί με άλλα ευρήματα από τον ίδιο χώρο θα σταλεί στο Μουσείο Φυσικών Επιστημών της Αργεντινή για μελέτη. Ο Μουνιόζ δήλωσε ότι ελπίζει το αυγό να περιέχει έμβρυο, αλλά απαιτούνται εις βάθος σαρώσεις για να διαπιστωθεί αν υπάρχει κάτι στο εσωτερικό του. Αν βρεθούν ίχνη ενός αναπτυσσόμενου δεινοσαύρου, αυτό θα αποτελέσει μία από τις σημαντικότερες παλαιοντολογικές ανακαλύψεις στην ιστορία της Νότιας Αμερικής και θα προσφέρει νέες λεπτομέρειες για το πώς αναπτύσσονταν και εκκολάπτονταν οι δεινόσαυροι. Η Αποστολή της Κρητιδικής Περιόδου Ι (Cretaceous Expedition I) αποκάλυψε επίσης δόντια θηλαστικών και σπονδύλους φιδιών υποδηλώνοντας ότι ο χώρος αυτός ήταν κάποτε τόπος φωλιάσματος.

https://www.naftemporiki.gr/techscience/2023947/vrethike-athikto-avgo-deinosayroy-poy-mporei-na-diathetei-akomi-kai-emvryiko-yliko/

~ * Μπορούν να επιστρέψουν οι Νεάντερταλ; * ~

 

Η απάντηση της επιστήμης Το επιστημονικό άλμα, οι ηθικές ανησυχίες και το ερώτημα αν ο άνθρωπος έχει δικαίωμα να αναβιώσει το χαμένο του συγγενή

Όταν οι επιστήμονες αποκωδικοποίησαν το γονιδίωμα των Νεάντερταλ το 2010, ανακάλυψαν πως πολλοί σύγχρονοι άνθρωποι φέρουν μέσα τους μικρά κομμάτια από το DNA τους έως και 4%. Αυτή η ανακάλυψη άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο στη μελέτη της ανθρώπινης εξέλιξης, αλλά ταυτόχρονα γέννησε ένα προκλητικό ερώτημα: αν μπορούμε να τους φέρουμε πίσω στη ζωή.

Ο καθηγητής γενετικής του Χάρβαρντ, Τζορτζ Τσερτς, πιστεύει ότι η απάντηση είναι «ναι». Στηριζόμενος στην τεράστια πρόοδο της γονιδιακής μηχανικής, οραματίζεται τη δημιουργία ενός «κλώνου» Νεάντερταλ, μέσω επανασυναρμολόγησης του γονιδιώματος σε ανθρώπινα βλαστοκύτταρα. Η εταιρεία του, Colossal Biosciences, έχει ήδη κάνει διεθνή αίσθηση με την «αναβίωση» εξαφανισμένων ειδών, όπως του λύκου dire και του δόδωνος, ενώ σχεδιάζει και την επιστροφή του μαμούθ. Παρά τα εντυπωσιακά επιτεύγματα, η πρόταση να αναδημιουργηθεί ένας Νεάντερταλ παραμένει αντικείμενο έντονης επιστημονικής και ηθικής αντιπαράθεσης.

Οι περισσότεροι ειδικοί στις βιοεπιστήμες θεωρούν ότι κάτι τέτοιο είναι όχι μόνο εξαιρετικά δύσκολο τεχνολογικά, αλλά και επικίνδυνο. Η δομή του ανθρώπινου οργανισμού δεν είναι συμβατή με εκείνη των Νεάντερταλ, και τα πειράματα διασταύρωσης ή εμφύτευσης DNA θα οδηγούσαν πιθανότατα σε αποτυχημένες κυήσεις λόγω ανοσολογικής ασυμβατότητας. Επιπλέον, μεγάλο μέρος του αρχαίου γονιδιώματος έχει χαθεί οριστικά, και οι επιστήμονες φοβούνται ότι πιθανή επανένταξή του θα προκαλούσε απρόβλεπτες γενετικές ανωμαλίες.

Παρότι η τεχνολογία CRISPR επιτρέπει σήμερα τη στόχευση συγκεκριμένων γονιδίων, το να τροποποιηθεί πλήρως ένα ανθρώπινο κύτταρο ώστε να αποκτήσει το DNA ενός Νεάντερταλ παραμένει εξωπραγματικό. Σύμφωνα με ειδικούς της βιοηθικής, ακόμη κι αν σε είκοσι χρόνια μπορέσει να γεννηθεί ένα παιδί με πανομοιότυπο γονιδίωμα, το ερώτημα δεν είναι αν θα γίνει, αλλά αν πρέπει να γίνει. Ποιο θα ήταν το νόημα να φέρουμε στη ζωή έναν οργανισμό χωρίς πολιτισμικό πλαίσιο, χωρίς κοινωνία, χωρίς ομοίους του;

Από ηθικής άποψης, οι επιστήμονες συμφωνούν πως μια τέτοια πράξη θα παραβίαζε κάθε έννοια ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Η δημιουργία ενός όντος που δεν μπορεί να συναινέσει στην ύπαρξή του μοιάζει περισσότερο με επιστημονική ύβρη παρά με πρόοδο. «Θα ήταν ηθικά αποκρουστικό να προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε ένα άλλο είδος ανθρώπου με τεχνολογίες που ούτε κατανοούμε πλήρως ούτε μπορούμε να ελέγξουμε», υποστηρίζουν πολλοί ερευνητές. Και αν υποθέσουμε ότι ένα τέτοιο πλάσμα επιβίωνε, η ζωή του στον σύγχρονο κόσμο θα ήταν γεμάτη απομόνωση και φόβο. Μοναδικό στο είδος του, θα ζούσε σε έναν κόσμο που πιθανότατα δεν θα το αποδεχόταν ποτέ πλήρως.

Υπάρχει και το νομικό κενό: η γενετική επεξεργασία ανθρώπινων εμβρύων απαγορεύεται στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη, αλλά όχι παντού. Ορισμένοι φοβούνται ότι ένα ιδιωτικό εργαστήριο σε χώρα χωρίς νομοθετικό πλαίσιο θα μπορούσε να προχωρήσει ανεξέλεγκτα σε τέτοιες πρακτικές, παρακάμπτοντας την επιστημονική δεοντολογία. Οι επιστήμονες, γι’ αυτόν τον λόγο, προειδοποιούν να θεσπιστούν άμεσα διεθνείς κανόνες και να αποκλειστεί κάθε ιδιωτική ή εμπορική πρωτοβουλία που θα επιχειρούσε να «παίξει με τη φύση».

Αντί για την αναβίωση ενός αρχαίου ανθρώπινου είδους, η έρευνα ίσως έχει περισσότερα να κερδίσει από την ανεύρεση και μελέτη καλοδιατηρημένων σωμάτων Νεάντερταλ, όπως έγινε με τον «Άνθρωπο των Άλπεων», τον Ότζι, ή τον «Άνθρωπο του Τόλουντ» στη Δανία. Μέσω τέτοιων ανακαλύψεων, η επιστήμη έχει αποκαλύψει λεπτομέρειες για τη διατροφή, την ένδυση και τα έθιμα αρχαίων ανθρώπων. Ίσως, πράγματι, η κατανόηση του παρελθόντος να μην απαιτεί αναβίωση, αλλά σεβασμό στη σιωπή των προγόνων μας.

Το ερώτημα, λοιπόν, δεν είναι αν μπορούμε να φέρουμε πίσω τους Νεάντερταλ, είναι αν έχουμε το δικαίωμα να το κάνουμε. Και η απάντηση, όπως όλα δείχνουν, παραμένει βαθιά ανθρώπινη: μπορούμε να αναπλάσουμε το DNA, όχι όμως και τη συνείδηση της ανθρωπότητας.

https://www.tanea.gr/2025/10/25/world/mporoun-na-epistrepsoun-oi-neantertal-i-apantisi-tis-epistimis/

~ * Συσκευή μεταφράζει τις σκέψεις σε λόγια – Πώς λειτουργεί * ~

 

Καινοτόμος τεχνολογία «διεπαφής εγκεφάλου-υπολογιστή» μπορεί να αναγνωρίζει τις λέξεις που σκέφτεται ένα άτομο και να τις μετατρέπει σε ομιλία, αφού πρώτα λάβει τη συγκατάθεσή του.

ΤηΣε μια νέα μελέτη του Πανεπιστημίου Στάνφορντ που θυμίζει σενάριο επιστημονικής φαντασίας, ερευνητές κατάφεραν να καταγράψουν και να αποκωδικοποιήσουν τη σκέψη – τη «σιωπηλή» φωνή μέσα στο μυαλό μας – σε πραγματικό χρόνο. Επιπλέον, εκπαίδευσαν συστήματα Τεχνητής Νοημοσύνης ώστε να διακρίνουν με ακρίβεια τη σκέψη από τον προφορικό λόγο και να την εντοπίζουν σε ελεγχόμενο περιβάλλον.

Οι ερευνητές εκτιμούν πως τα ευρήματά τους προετοιμάζουν το έδαφος για νέες μορφές επικοινωνίας ατόμων με σοβαρές κινητικές ή φωνητικές δυσκολίες. Ιδανικά, στο μέλλον η εσωτερική σκέψη θα μπορεί να μετατραπεί σε λόγο, αρκεί ο χρήστης να «προφέρει» νοητά μια λέξη-κωδικό, η οποία θα ενεργοποιεί το σύστημα.

Πολύτιμο βοήθημα ανθρώπων με αναπηρίες

Η καινοτόμος τεχνολογία είναι ένα ακόμα παράδειγμα «διεπαφής εγκεφάλου-υπολογιστή» (Brain-Computer Interface ή αλλιώς BCI), δηλαδή συσκευών οι οποίες επιτρέπουν την άμεση επικοινωνία του εγκεφάλου με έναν υπολογιστή, παρακάμπτοντας τις φυσιολογικές οδούς του σώματος (όπως τη φωνή ή την κίνηση).

Εμφυτευμένοι αισθητήρες σε ειδικές περιοχές του εγκεφάλου επιτρέπουν στα συστήματα αυτά να «διαβάζουν» τα νευρικά σήματα που μαρτυρούν την πρόθεση του χρήστη και να τα μετατρέπουν σε υπολογιστικές εντολές (όπως, για παράδειγμα, την κίνηση ενός προσθετικού άκρου).

Ηδη, πολυάριθμες εφαρμογές BCI ενισχύουν την αυτονομία ατόμων με κινητικές ή επικοινωνιακές αναπηρίες, επιτρέποντάς τους να ελέγχουν προσθετικά μέλη ή υπολογιστές. Παρότι η επικοινωνία με τη βοήθεια των BCI είναι σαφώς ταχύτερη από τις παλαιότερες μεθόδους – με χαρακτηριστικό παράδειγμα τα συστήματα που χρησιμοποιούν την κίνηση των ματιών για την πληκτρολόγηση ενός κειμένου – στις περισσότερες περιπτώσεις αυτή εξακολουθεί να απαιτεί κάποια μορφή μυϊκής ενεργοποίησης.

Ωστόσο, η εκφορά λόγου παραμένει επίπονη και αργή για όσους δεν έχουν πλήρη έλεγχο των μυών τους.

Αυτή τη φορά, προκειμένου να παρακάμψουν τη μυϊκή δραστηριότητα, οι ερευνητές διερωτήθηκαν αν οι BCI θα μπορούσαν, αντί για τον εκφωνημένο λόγο, να αποκωδικοποιήσουν την «εσωτερική» ομιλία, δηλαδή τις λέξεις που κάποιος απλώς σκέφτεται. Για να το καταφέρουν, ενσωμάτωσαν και την Τεχνητή Νοημοσύνη, εκπαιδεύοντας ένα μοντέλο στο να «μεταφράζει» την εσωτερική ομιλία σε λόγο.

Η ομάδα, με επικεφαλής την Εριν Κουντς (Erin Kunz) από το Πανεπιστήμιο Στάνφορντ, αξιοποίησε για τη μελέτη μικροηλεκτρόδια, τα οποία είχαν προηγουμένως εμφυτευθεί στον κινητικό φλοιό τεσσάρων ατόμων με σοβαρή παράλυση λόγω αμυοτροφικής πλευρικής σκλήρυνσης (ALS) ή εγκεφαλικού. Οι ερευνητές ζήτησαν από τους συμμετέχοντες είτε να επιδιώξουν να μιλήσουν φωναχτά είτε απλώς να σκεφτούν κάποιες λέξεις, ενώ παράλληλα εξέταζαν την εγκεφαλική τους δραστηριότητα.

«Νοητικός» κωδικός ασφαλείας

Οπως αναφέρει η Κουντς, «ποτέ μέχρι τώρα δεν είχαμε καταφέρει να “διαβάσουμε” τη δραστηριότητα του εγκεφάλου όταν κάποιος απλώς σκέφτεται να μιλήσει». Παρόλο που τα καταγραφόμενα σήματα της «εσωτερικής» ομιλίας ήταν ασθενή, χαρακτηριζόταν από παρόμοια εγκεφαλική λειτουργία με εκείνη που παρατηρείται κατά την εκφορά λόγου, επιτρέποντας έτσι στην Τεχνητή Νοημοσύνη να την αποκωδικοποιήσει με επιτυχία.

Ωστόσο, το σύστημα αναγνώρισε και μη ζητούμενα λόγια, όπως αριθμούς που οι συμμετέχοντες σκέφτονταν ενόσω μετρούσαν αντικείμενα στην οθόνη μπροστά τους.

Το γεγονός αυτό οδήγησε και στην ανάπτυξη μιας ιδιαίτερα σημαντικής καινοτομίας, η οποία λειτουργεί ως δικλίδα ασφαλείας: έναν μηχανισμό ενεργοποίησης της «μετάφρασης» μέσω ενός «νοητικού κωδικού». Η BCI, δηλαδή, παραμένει ανενεργή έως ότου ο χρήστης σκεφθεί μια προκαθορισμένη λέξη-κλειδί. Με αυτόν τον τρόπο διασφαλίζονται η ιδιωτικότητα και ο πλήρης έλεγχος από τον ίδιο τον χρήστη, ώστε να μη διαρρέουν σκέψεις που δεν θα ήθελε να μοιραστεί.

Οι επιστήμονες θεωρούν πως μελλοντικές συσκευές με περισσότερους αισθητήρες και εξελιγμένα αλγοριθμικά μοντέλα θα επιτύχουν ακόμα μεγαλύτερη ακρίβεια και φυσικότητα στην επικοινωνία.

https://www.tovima.gr/print/science/syskeyi-metafrazei-tis-skepseis-se-logia/

~ * Βρήκε στο γκαράζ γιγαντιαία νυχτερίδα με άνοιγμα φτερών έως 1,7 μέτρα * ~

 

Άναυδος έμεινε ένας άνδρας όταν άνοιξε το γκαράζ του και ήρθε πρόσωπο με πρόσωπο με μια γιγάντια νυχτερίδα, της οποίας το άνοιγμα φτερών φτάνει έως και 1,7 μέτρα.

Το περιστατικό έγινε στις Φιλιππίνες και υπάρχει σχετική φωτογραφία, που παρότι είναι αληθινή, αρκετοί θεωρούν ότι είναι προϊόν τεχνητής νοημοσύνης, καθώς πρόκειται για σπάνιο είδος νυχτερίδας.

Συγκεκριμένα, ονομάζεται Giant Golden-Crowned Flying Fox και είναι μια από τις μεγαλύτερες νυχτερίδες του κόσμου. Εντοπίζεται στις Φιλιππίνες και σε ύψος φτάνει περίπου τα 40 εκατοστά, ενώ ζυγίζει έως και 1,5 με 2 κιλά, ανέφερε η ιστοσελίδα Interesting Engineering

Συνήθως αποκαλείται «ο πραγματικός Μπάτμαν» ή «νυχτερίδα σε μέγεθος ανθρώπου», επειδή τα φτερά της είναι τεράστια και το άνοιγμά τους μπορεί να αγγίξει τα 1,7 μέτρα. Τρέφεται με φρούτα και σε ορισμένες περιπτώσεις με έντομα, ενώ βασικός θηρευτής του είναι ο αετός των Φιλιππίνων.

Οι θεάσεις της δεν είναι σπάνιες στις Φιλιππίνες, αλλά μια χαρακτηριστική φωτογραφία από το 2018 κάτι το γύρο του διαδικτύου ανά τακτά χρονικά διαστήματα.

Σύμφωνα με την ιστοσελίδα NDTV, τη φωτογραφία δημοσίευσε τότε στο Twitter ο χρήστης Alex Joestar και δείχνει τη νυχτερίδα που βρήκε ο άνδρας στο γκαράζ του.

Η ιστοσελίδα έγραψε πως η φωτογραφία αναπαράγεται συνεχώς, επειδή αρκετοί πιστεύουν ότι το ζώο πράγματι έχει το μέγεθος ανθρώπου.

Ωστόσο, πρόκειται για οπτική ψευδαίσθηση, που δημιουργείται τόσο από τη γωνία λήψης της φωτογραφίας, όσο και από τα τεράστια φτερά της, τα οποία όντως μπορεί να φτάσουν σχεδόν το ανθρώπινο μέγεθος.

Το συγκεκριμένο είδος ζώου είναι προστατευόμενο στις Φιλιππίνες, καθώς απειλείται από τον άνθρωπο, με αρκετούς να τις σκοτώνουν τη μέρα στις φωλιές τους, είτε επειδή πιστεύουν σε δεισιδαιμονίες, είτε για κυνήγι.

https://www.newsbeast.gr/environment/arthro/12549565/vrike-sto-gkaraz-gigantiaia-nychterida-me-anoigma-fteron-eos-17-metra