Ενας μικρός σπόρος προτιμά τη σιγουριά του χώματος, μέχρι που ένα σπουργίτι τού ψιθυρίζει πως η ζωή αρχίζει όταν τολμάς να κοιτάξεις προς το φως. Μια συγκινητική ιστορία για τη δύναμη του θάρρους και της αλλαγής. Κάθε νέος δρόμος ξεκινά με ένα βήμα θάρρους. Ακόμα κι αν φοβόμαστε, η ζωή μάς περιμένει εκεί που τολμάμε να τεντωθούμε προς το φως.
Κάποτε, βαθιά μέσα στη ζεστή αγκαλιά της γης, ζούσε ένας μικρός σπόρος.
Ήταν τυλιγμένος στο απαλό χώμα, σαν να βρισκόταν μέσα σε μια κουβέρτα που τον προστάτευε από κάθε κίνδυνο.
Του άρεσε η ησυχία. Άκουγε μόνο τους ήχους του υπόγειου κόσμου: το απαλό γουργούρισμα των ριζών, τις μικρές σταγόνες νερού που κυλούσαν και, μερικές φορές, μακρινά βήματα από ζώα που περνούσαν πάνω από το κεφάλι του.
Οι ρίζες των μεγάλων δέντρων γύρω του, με βαθιά, σοφή φωνή, του έλεγαν ιστορίες:
— «Ήμασταν κι εμείς κάποτε σαν εσένα, μικροί και φοβισμένοι. Μα μια μέρα, αφήσαμε τον φόβο και τεντωθήκαμε προς το φως. Εκεί πάνω υπάρχει ο ήλιος, ο αέρας, η βροχή… και η ζωή.»
Ο μικρός σπόρος κουνούσε το κεφαλάκι του.
— «Όχι… εκεί έξω έχει κινδύνους. Άνεμοι που σε λυγίζουν, βροχές που σε πλημμυρίζουν, πουλιά που μπορεί να σε φάνε… Εδώ είμαι ασφαλής.»
Πέρασαν μέρες, ίσως και μήνες.
Μια ανοιξιάτικη πρωινή μέρα, ένα μικρό σπουργίτι στάθηκε στο χώμα ακριβώς από πάνω του. Το πουλάκι τραγουδούσε, κι ο σπόρος, αν και δεν είχε δει ποτέ τον ήλιο, ένιωσε πως ο ήχος αυτός μύριζε ελευθερία.
Ξάφνου, το σπουργίτι έσκυψε και του μίλησε μέσα από μια μικρή χαραμάδα χώματος:
— «Μικρέ σπόρε, γιατί δεν ανεβαίνεις να δεις τον ουρανό; Έχεις μέσα σου ζωή που περιμένει να ανθίσει.»
— «Κι αν δεν τα καταφέρω;» ρώτησε διστακτικά.
— «Τότε… θα προσπαθήσεις ξανά. Αλλά αν δεν δοκιμάσεις ποτέ, πώς θα μάθεις πόσο όμορφη είναι η ζωή;»
Τα λόγια του πουλιού έμειναν μέσα του σαν μικρή σπίθα.
Το ίδιο βράδυ, έβρεξε. Το χώμα μύριζε φρέσκο και η γη άρχισε να δίνει στον σπόρο μια απαλή ώθηση.
Το πρωί, μια ζεστή ακτίνα ήλιου γλίστρησε μέσα από το χώμα και τον ακούμπησε.
Κάτι μέσα του ξύπνησε… Ένιωσε την ανάγκη να τεντωθεί, να σπρώξει, να βγει.
Οι μέρες πέρασαν και ο σπόρος άρχισε να ξεπροβάλλει. Στην αρχή ήταν μόνο μια μικρή πράσινη μύτη που έτρεμε από τον φόβο της. Ο άνεμος ήταν δυνατός, η βροχή βαριά. Κάθε τόσο νόμιζε πως θα λυγίσει.
Μα κάθε φορά, θυμόταν το σπουργίτι: «Η ζωή αρχίζει όταν τολμάς.»
Τα χρόνια κύλησαν. Η μικρή πρασινάδα έγινε βλαστός, ο βλαστός έγινε κορμός, και τα κλαδιά του απλώθηκαν σαν χέρια που αγκαλιάζουν τον ουρανό.
Πουλιά έφτιαχναν φωλιές στα κλαδιά του, παιδιά έβρισκαν σκιά κάτω από τα φύλλα του, και κουρασμένοι ταξιδιώτες ξαπόσταιναν στον ίσκιο του.
Μια μέρα, το ίδιο σπουργίτι – τώρα γερασμένο – ήρθε και στάθηκε σε ένα κλαδί του.
Το δέντρο χαμογέλασε με τον θρόισμα των φύλλων του:
— «Ευχαριστώ που μου έμαθες πως η ζωή αρχίζει όταν αφήνεις τον φόβο και ανοίγεσαι στο φως.»
Κι από τότε, κάθε άνοιξη, το δέντρο ψιθύριζε την ιστορία του στους μικρούς σπόρους που κοιμόντουσαν στη γη, για να μάθουν κι εκείνοι πως η ασφάλεια είναι όμορφη, αλλά η ζωή… βρίσκεται εκεί έξω.
Μήνυμα: Το να φύγουμε από την ασφάλεια και να δοκιμάσουμε, μας κάνει να αναπτυχθούμε και να δώσουμε ζωή και σε άλλους.
https://www.paidika-paramythia.gr/story/330/o-sporos-poy-den-ithele-na-ginei-dentro
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου