Πέμπτη 31 Ιανουαρίου 2013

~ * ΚΛΑΣΣΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΣΤΙΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ 3 * ~







 Η ΑΡΧΗ ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ

ΠΩΣ ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΖΟΥΝ ΣΗΜΕΡΑ τα αρχαιολογικά δεδομένα, η αρχή του έτους δεν ήταν κοινή για τα ελληνικά ημερολόγια που χρησιμοποιούσαν οι διάφορες ελληνικές πόλεις. Αποτέλεσμα αυτών των διαφοροποιήσεων ήταν να μη συμπίπτουν και τα θρησκευτικά εορτολόγια των επιμέρους ελληνικών κοινωνιών.

Το αττικό ημερολόγιο όριζε ως αρχή του έτους την πρώτη νουμηνία μετά το θερινό ηλιοστάσιο. Στο ημερολόγιο των Λακεδαιμονίων το έτος άρχιζε την φθινοπωρινή ισημερία, ενώ το έτος των Μακεδόνων άρχιζε την πρώτη νουμηνία μετά τη φθινοπωρινή ισημερία. Το μακεδονικό ημερολόγιο διαδόθηκε ευρύτατα σε χώρες της Ασίας και στην Αίγυπτο κατά την περίοδο των κατακτήσεων του Μεγάλου Αλεξάνδρου και των επιγόνων του.

Αντίθετα, το ημερολόγιο των Βοιωτών άρχιζε από την πρώτη νουμηνία μετά το χειμερινό ηλιοστάσιο, όπως και το ημερολόγιο των Αιτωλών, ενώ το κερκυραϊκό έτος άρχιζε με την εαρινή ισημερία.

Ειδικά το ημερολόγιο των Δελφών άρχιζε τον μήνα Απελλαίο, πιθανώς αντίστοιχο του αττικού μήνα Μαιμακτηριώνα. Σπουδαίος όμως ήταν και ο ανοιξιάτικος μήνας Βύσιος. Η 7η ημέρα αυτού του μήνα εθεωρείτο γενέθλια ημέρα του Απόλλωνα και μάλλον συνέπιπτε με την εαρινή ισημερία. Ο μήνας Βύσιος, αντίστοιχος προς τον αττικό Ανθεστηριώνα, ήταν για τους κατοίκους των Δελφών η κύρια χρονική περίοδος —κατά την οποία έπρεπε να ερωτάται το μαντείο των Δελφών— προκειμένου να δίνει τους χρησμούς του. Ανάλογα μεταβάλλονταν τα ονόματα των μηνών στα άλλα ελληνικά ημερολόγια (δες πίνακα στο τέλος της ενότητας) καθώς και η αρίθμηση των ημερών.

Ο εορτασμός της Πρωτοχρονιάς την πρώτη ημέρα της άνοιξης συμβάδιζε με την αναγέννηση της φύσης ύστερα από το πέρασμα του παγερού χειμώνα. Οι πανάρχαιοι μύθοι και οι θρύλοι, που ομοιάζουν μεταξύ τους, αν και πλάστηκαν από διάφορους —μη συγγενείς— λαούς, εντούτοις έχουν την ίδια πηγή και εμπνέονται από το θέαμα της ανακύκλησης των εποχών του έτους. Μετά τον άξενο χειμώνα, ακολουθεί η θαυμάσια εποχή της άνοιξης με την αναγέννηση της φύσης. Γι’ αυτόν τον λόγο, πολλοί λαοί όρισαν σαν αρχή του έτους τους την εαρινή ισημερία —την πρώτη ημέρα της άνοιξης.

Όσον αφορά το αττικό ημερολόγιο, την επίβλεψη και τον ακριβή καθορισμό των εορταστικών ημερών καθόριζε θρησκευτικός άρχοντας, που σύμφωνα με τους αρχαίους συγγραφείς ονομαζόταν Ιερομνήμων (ο μνήμων των ιερών), αυτός δηλαδή που τηρούσε τα ιερά αρχεία.

Επίσης Ιερομηνία εκαλείτο ο ιερός χρόνος εορτασμού μιας μεγάλης γιορτής, που διαρκούσε πολλές ημέρες ή συνήθως και ολόκληρο μήνα, απ’ όπου πήρε την ονομασία της. Την περίοδο της Ιερομηνίας σταματούσε κάθε εργασία και οποιαδήποτε πράξη η οποία θα διατάραζε το ειρηνικό κλίμα που απαιτούσε ο εορτασμός. Η ιερομηνία αναγγελλόταν από κήρυκες που διέρχονταν από όλες τις ελληνικές πόλεις· ιδιαίτερα η περίοδος διακοπής των εχθροπραξιών ονομαζόταν εκεχειρία. Ιερομηνία ετηρείτο στις τέσσερις μεγάλες πανελλήνιες γιορτές: τα ίσθμια, τα Νέμεα, τα Ολύμπια και τα Πύθια.



ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ

ΟΠΩΣ ΟΛΑ ΤΑ ΑΛΛΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ, έτσι και το ημερολόγιο των Μακεδόνων ήταν σεληνοηλιακό. Το μακεδονικό έτος άρχιζε από την πρώτη νουμηνία μετά τη

φθινοπωρινή ισημερία, κατά τον μήνα Δίο, αντίστοιχο του αττικού Πυανεψιώνα.

Οι μακεδονικοί μήνες είχαν κατά σειρά τα ονόματα: Δίος, Απελλαίος, Αυδυναίος, Περίτιος, Δύστρος, Ξανθικός, Αρτεμίσιος, Δαίσιος, Πάνεμος ή Πάνημος, Λώος, Γορπιαίος και Υπερβερεταίος. Δεν είναι, όμως, γνωστό το σημείο στο οποίο παρεμβαλλόταν ο 13ος εμβόλιμος μήνας.

Το 334 π.Χ. ο Μέγας Αλέξανδρος, όταν επρόκειτο να ξεκινήσει την εκστρατεία του στην Ασία, παρέμβαλε αυθαίρετα πριν από τον Δαίσιο έναν δεύτερο Αρτεμίσιο, γιατί οι Μακεδόνες θεωρούσαν ότι ο μήνας Δαίσιος ήταν γρουσούζικος για πολεμικές επιχειρήσεις.

Μια επιγραφή που βρέθηκε στο χωριό Τσεπίχοβο στη Μακεδονία αναφέρει τον

μήνα Δαίσιο:



ΤΟΥΔΑΙΣΙΟΥΜΗΝΟΣ ΤΟΥ ΓΜΣ ΕΤΟΥΣ ΤΩΝ

ΠΕΡΙΒΑΡΟΛΡΟΝΦΙΛΙΠΠΟΥΕΝΔΕΡΡΙΟΠΩΠΟΛΙ

ΤΑΡΧΩΝΣΥΝΑΓΑΓΟΝΤmΝΤΟΒΟΥΛΕΥΤΗΡΙΟΝ…



Δηλαδή «...του Δαισίου μηνός του γμσ’ έτους των περί Βάρολρον Φιλίππου εν Δερριόπω πολιταρχών συναγαγόντων το βουλευτήριον... ».

Η πλάκα αυτή βρέθηκε στο χωριό Τσεπίχοβο, αλλά η αρχική θέση της ήταν σε κάποιον λόφο που βρισκόταν στη δεξιά όχθη του ποταμού Εριγόνα (Δ. Μακεδονία), όπου πιθανώς άκμασαν τα αρχαία Στύββερα.

Όταν ο Μέγας Αλέξανδρος κατέκτησε την Αίγυπτο και χώρες της Ασίας, επέβαλε στις κτίσεις του το μακεδονικό ημερολόγιο, το οποίο γενικά διατήρησαν και οι επίγονοί του. Η αντιστοιχία πάντως των μηνών δεν συνέπιπτε ακριβώς για την εκτός της Μακεδονίας χρήση του. Στην Αντιόχεια, Ασκάλωνα της Συρίας, Έφεσο, Γάζα, Λυκία, Σιδώνα, Τύρο κλπ. οι διαφορές ήταν πολλές φορές σημαντικές.

Όπως ήδη είδαμε στην ιστορία της αρχαίας Αιγύπτου, το μακεδονικό ημερολόγιο βάδισε παράλληλα με το ακριβέστερο ηλιακό αιγυπτιακό ημερολόγιο και τελικά υποκαταστάθηκε εντελώς από αυτό. Οι Σελευκίδες, οι επίγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου στη Μεσοποταμία, προσάρμοσαν αμέσως στο μακεδονικό ημερολόγιο τον 19ετή κύκλο του Μέτωνα, που, όπως ήδη έχουμε αναφέρει, εχρησιμοποιείτο και από το βαβυλωνιακό ημερολόγιο. Στο ημερολόγιο των Σελευκιδών ο Δίος ταυτιζόταν με τον βαβυλωνιακό μήνα Τασρίτου, ο Απελλαίος με τον Αραχσάμνα, και τέλος ο Υπερβερεταίος με τον Ουλούλου. Επίσης. όπως αναφέρουν αρχαίοι συγγραφείς, στην Αντιόχεια της Συρίας διεξάγονταν Ολυμπιακοί αγώνες, μετά από σύμβαση των Πισατών της Ήλιδας και των Αντιοχέων για την εκχώρηση του προνομίου των Ολυμπίων και στους Αντιοχείς για 360 έτη. Τα Ολύμπια της Αντιόχειας διαρκούσαν 45 ημέρες κατά τους μήνες Πάνημο (Πάνεμο) και Λώο.



ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΑ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ ΣΤΟΥΣ ΧΡΟΝΟΥΣ ΤΗΣ ΡΩΜΑΪΚΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ

ΕΧΟΝΤΑΣ ΗΔΗ ΓΝΩΡΙΣΕΙ το αρχαίο μακεδονικό ημερολόγιο, το οποίο χρησιμοποιούσαν και οι Πτολεμαίοι —οι Έλληνες ηγεμόνες της Αιγύπτου— μπορούμε τώρα να γνωρίσουμε δύο άλλα μακεδονικά ημερολόγια, που ήταν σε χρήση στη Μακεδονία κατά τους χρόνους της κατοχής της Ελλάδας από τους Ρωμαίους.

Το αρχαιότερο από αυτά χρησιμοποιούσε το λεγόμενο «μακεδονικό έτος». Το ημερολόγιο αυτό είχε ως αφετηρία το 148 π.Χ., το έτος δηλαδή που ο ύπατος Κόιντος Καικίλιος Μέτελλος (Q. Caecilius Metellus),  ο επονομαζόμενος Μακεδονικός, συνέτριψε την επανάσταση του Ψευδο-Φιλίππου Ανδρίσκου, ο οποίος βασιλεύοντας έναν μόνο χρόνο στη Μακεδονία κατάφερε να εξεγείρει τους Μακεδόνες και άλλους Έλληνες εναντίον των Ρωμαίων κατακτητών. Το νεότερο ημερολόγιο, το οποίο χρησιμοποιήθηκε και σε άλλες πόλεις του ευρύτερου ελληνιστικού κόσμου —όπως σε ελληνικές πόλεις της Μικράς Ασίας— χρησιμοποιούσε το λεγόμενο «έτος του Αυγούστου» ή «σεβαστόν έτος». Αρχή του ημερολογιακού αυτού συστήματος ήταν η ημερομηνία της νίκης του Αύγουστου Οκταβιανού εναντίον του Αντωνίου στο Άκτιο, την 2α Σεπτεμβρίου του 31 π.Χ. Τα δύο αυτά ημερολογιακά συστήματα χρησιμοποιήθηκαν παράλληλα στη Μακεδονία την περίοδο της ρωμαϊκής κατάκτησής της. Οι ονομασίες όμως των μηνών παρέμειναν οι ίδιες με το αρχαίο μακεδονικό-πτολεμαϊκό ημερολόγιο. Τα δύο ημερολόγια, που αναφέραμε, άρχιζαν την 1η του μηνός Δίου, αλλά είχαν, όπως είδαμε, διαφορετική αφετηρία χρονολόγησης: το «μακεδονικό έτος» το 148 π.Χ. και το «σεβαστόν έτος» το 31 π.Χ.





ΡΟΔΙΑΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ

ΣΤΗ ΝΗΣΙΩΤΙΚΗ ΕΛΛΑΔΑ και ειδικά στη Ρόδο, δωρικές ήταν μερικές από τις μεγάλες θρησκευτικές γιορτές της, όπως καθρεφτίζονταν στα ονόματα των μηνών του ροδιακού ημερολογίου. Αυτές ήταν τα:

1) Υακίνθια, αρχαία λακωνική, προελληνική ίσως, γιορτή αφιερωμένη στον Απόλλωνα και τον πανέμορφο Υάκινθο. Τα Υακίνθια, όπως αναφέρει η παράδοση, ήταν γιορτή που καθιερώθηκε από τον Απόλλωνα για να τιμήσει τον Υάκινθο, τον οποίον ο ίδιος ο θεός κατά λάθος σκότωσε. Τα Υακίνθια συμβόλιζαν την ανά έτος θνήσκουσα και αναγεννώμενη βλάστηση. Άλλωστε, κατά διαταγή του Απόλλωνα από το αίμα του άτυχου νέου φύτρωσε το ωραίο ομώνυμο άνθος με τη μελαγχολική όψη και το μεθυστικό άρωμα. Η γιορτή αυτή γινόταν κατά τη διάρκεια του μήνα Υακίνθιου, που μάλλον αντιστοιχούσε στον αττικό μήνα Θαργηλιώνα. Υακίνθιος μήνας αναφέρεται και στα μηνολόγια των δωρικών αποικιών της Σικελίας, αντίστοιχος με τον αττικό μήνα Εκατομβαιώνα.

2) Κάρνεια, μεγάλη γιορτή, κοινή σε όλους τους Δωριείς, που γινόταν κατά την πανσέληνο του μήνα Κάρνειου (Αύγουστος-Σεπτέμβριος). Οι Ρόδιοι τιμούσαν κατά τη διάρκειά της τον μάντη Κάρνο και τον Απόλλωνα Κάρνειο, προστάτη των κοπαδιών. Στα Κάρνεια τιμούσαν επίσης τον ήρωα Ηρακλή, τον πατέρα του αρχηγέτη τους Τληπόλεμου. Ο ροδιακός μήνας Κάρνειος αντιστοιχούσε στον αττικό μήνα Μεταγειτνιώνα.

3) Σμίνθια, γιορτή αφιερωμένη στον Διόνυσο Σμίνθιο ή στον Απόλλωνα Σμινθέα, που προστάτευε τις φυτείες από τους αρουραίους, με πανηγύρια και θεατρικές παραστάσεις. Η γιορτή γινόταν κατά τη διάρκεια του μήνα Σμίνθιου, που αντιστοιχούσε στον αττικό μήνα Ανθεστηριώνα.

4) Αλίεια, η γιορτή του Ήλιου. Κάθε χρόνο οι Ρόδιοι γιόρταζαν τα «Σμικρά Αλίεια» στον μήνα Πάναμο (Ιούλιο), αντίστοιχο του αττικού μήνα Σκιροφοριώνα. Σπουδαία ήταν όμως τα «Μεγάλα Αλίεια», που γιορτάζονταν κάθε τέσσερα χρόνια, στον εμβόλιμο μήνα Πάναμο δεύτερο (διπανάμια Αλίεια).

Ο ροδιακός μήνας Θεσμοφόριος τιμούσε τη θεά Δήμητρα τη Θεσμοφόρο, και κατά τη διάρκειά του τελούνταν τα Θεσμοφόρια, η πιο διαδεδομένη και αρχαία ελληνική γιορτή. Ο Θεσμοφόριος, πρώτος μήνας του ροδιακού έτους, που υπάρχει και στο σικελικό μηνολόγιο, αντιστοιχούσε προς τον αττικό μήνα Πυανεψιώνα, κατά τη διάρκεια του οποίου τελούνταν τα αθηναϊκά Θεσμοφόρια.

Στη Ρόδο —και ιδιαίτερα στη Λίνδο— γιορτάζονταν τα Βουκόπια Θευδαίσια, γιορτή με θυσίες βοδιών πιθανώς ανάλογη με τις τρεις γιορτές των «ιερών αρότων» της Αττικής. Από το πρόσθετο όνομα Θευδαίσια φαίνεται ότι είχαν προστεθεί θεοξενικές ιερουργίες, που πανηγυρίζονταν κατά τη διάρκεια του μήνα Θευδαίσιου, αντίστοιχου του αττικού μήνα Ποσειδεώνα. Σύμφωνα με άλλους ερευνητές, η ερμηνεία της γιορτής αναζητείται στα Διονυσιακά Θεοδαίσια. Μήνας με την ονομασία Θευδαίσιος αναφέρεται και στο ημερολόγιο των δωρικών αποικιών της Σικελίας, αντίστοιχος προς τον Κρητικό Θεοδαίσιο και τον Αττικό Ελαφηβολιώνα.

Στους μήνες όμως του ροδιακού ημερολογίου φαίνεται και η ιωνική επίδραση, ιδιαίτερα στον μήνα Δάλιο, από το όνομα του Δηλίου Απόλλωνα, στον Βαδρόμιο —αντίστοιχο του Βοηδρομιώνα— και στον Μεταγείτνιο. Ο μήνας Μεταγείτνιος στα ημερολόγια της Κω, Καλύμνου και Ρόδου τιμούσε, κατά τον Αρποκρατίωνα και τον Σουϊδα, τον μετοικισμό του θεού Απόλλωνα από τη νήσο Δήλο στη Λυκία, γι’ αυτό και ο θεός λατρευόταν με την επίκληση Μεταγείτνιος.

Ο μήνας Δάλιος ή Δήλιος, γνωστός από επιγραφές της Καλύμνου, Ρόδου, Νισύρου και Κω, πήρε την ονομασία του από τη μεγάλη γιορτή των Δηλίων, προς τιμήν του Δήλιου Απόλλωνα, που εκτός από τη Δήλο, όπου θα δούμε τη γιορτή αναλυτικά, πανηγυριζόταν τόσο στη Ρόδο, όσο και στην Κω (Paton and Hicks, Inscr. Cos, 367). Κατά την άποψη ορισμένων ερευνητών, ήταν αντίστοιχος του αττικού μήνα Εκατομβαιώνα, ενώ κατ’ άλλους αντιστοιχούσε στον Γαμηλιώνα. Δάλιος μήνας αναφέρεται και στα μηνολόγια των δωρικών αποικιών της Σικελίας, αντίστοιχος προς τον αττικό μήνα Μαιμακτηριώνα.

ο Διόσθυος ήταν μήνας του ημερολογίου των Ν.Α. Δωριέων που αναφερόταν στα μηνολόγια της Ρόδου, Θήρας, Ίλιδας, Κρήτης και άλλων περιοχών. Στη Ρόδο ήταν ο δεύτερος μήνας του έτους, αντίστοιχος προς τον αττικό μήνα Μαιμακτηριώνα.



ΚΥΠΡΙΑΚΑ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ

ΓΙΑ ΤΑ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ ΠΟΥ ΊΣΧΥΑΝ κατά την κλασική και την ελληνιστική περίοδο στην αρχαία Κύπρο δεν υπάρχουν μέχρι σήμερα σαφή στοιχεία. Τα πρώτα ιστορικά ημερολογιακά στοιχεία προέρχονται από την περίοδο του Ρωμαίου αυτοκράτορα Αύγουστου Οκταβιανού.

Η εισαγωγή του λεγόμενου αυτοκρατορικού ηλιακού ημερολογίου έγινε μεταξύ των ετών 21 και 12 π.Χ., πιθανότατα το 15 π.Χ. όταν μετά τον καταστροφικό σεισμό του ίδιου έτους εκδηλώθηκε η ιδιαίτερη εύνοια του Αύγουστου Οκταβιανού προς την πόλη της Πάφου, που ήταν τότε πρωτεύουσα της Κύπρου. Έτσι, οι Πάφιοι υιοθέτησαν το αυτοκρατορικό ημερολόγιο για να δείξουν την ευγνωμοσύνη τους προς τον Αύγουστο Οκταβιανό, αλλάζοντας τις μέχρι τότε αρχαίες ελληνικές ονομασίες των μηνών τους.

Τα ονόματα των μηνών του αυτοκρατορικού ημερολογίου φαίνονται στον παρακάτω πίνακα και προέρχονται από τα ονόματα της οικογένειας του Οκταβιανού και της μυθικής γενιάς του.







Το έτος άρχιζε από τον μήνα Αφροδίσιο, που ονομάστηκε έτσι προς τιμήν της Αφροδίτης, όχι μόνο ως Παφίας θεάς προστάτιδας του νησιού, αλλά και ως Γεννήτριας (Γενέτειρας) Αφροδίτης (Venus Genetrix) του γένους των Ιουλίων, στο οποίο ανήκαν τόσο ο Ιούλιος Καίσαρας, όσο και ο Αύγουστος Οκταβιανός. Επειδή, λοιπόν, η γενιά των Ιουλίων άρχιζε από την Αφροδίτη, έτσι και το έτος έπρεπε να αρχίζει από τον μήνα Αφροδίσιο. Στη διάρκεια αυτού του μήνα τελούνταν οι γιορτές των Αφροδίσιων και Αδωνίων.

Ο δεύτερος μήνας ήταν ο Αγχισαίος, από το όνομα του μυθικού Αγχίση με τον οποίο η Αφροδίτη γέννησε τον Αινεία, που από το όνομά του ονομάστηκε ο τέταρτος μήνας Αινεαδαίος.

Ο Τρίτος μήνας ονομάστηκε Ρωμαίος και τιμούσε τη θεοποιηθείσα αιωνία Ρώμη.

Ο πέμπτος μήνας ονομάστηκε Καπιτώλιος, προς τιμήν του Διός Καπιτωλίου, προστάτη της Ρώμης, ο ναός του οποίου ήταν κτισμένος πάνω στον λόφο Καπιτώλιο. Κάθε έτος —ή ανά πενταετία— στον Καπιτώλιο τελούνταν αγώνες, τα Καπιτώλεια, κατά τη διάρκεια του Σεπτεμβρίου. Από το γεγονός αυτό συμπεραίνουμε ότι ο Αφροδίσιος μήνας αντιστοιχούσε στον Μάιο.

Τα Καπιτώλεια, καθιερώθηκαν το 86 μ.Χ. από τον αυτοκράτορα Δομιτιανό (51- 96 μ.Χ.) ή —κατ’ απομίμηση των Ολυμπιακών αγώνων— τότε μετονομάστηκαν σε Ολύμπια, και τελούνταν ανά τέσσερα πλήρη έτη (πενταετηρίς).

Εκτός από τους καθαρά αθλητικούς αγώνες, αργότερα προστέθηκε αγώνισμα ελληνικής και λατινικής ποίησης.

Οι ονομασίες των υπολοίπων μηνών προέρχονταν από τα ονόματα των μελών της οικογένειας και από επίθετα του ίδιου του Αύγουστου Οκταβιανού.

Ο έκτος μήνας λεγόταν Σεβαστός, από την τιμητική προσηγορία Augustus (=Σεβαστός) που είχε απονείμει στον Οκταβιανό η Ρωμαϊκή Σύγκλητος.

Ο έβδομος μήνας λεγόταν Αγριππαίος προς τιμήν του Αγρίππα, επιστήθιου φίλου και γαμπρού του Οκταβιανού από την κόρη του Ιουλία.

Ο όγδοος μήνας ονομάστηκε Λιβαίος από τη Λιβία Δρουσίλλα, την τρίτη γυναίκα του Οκταβιανού.

Ο ένατος μήνας ονομάστηκε Οκτάβιος, για να τιμηθεί η Οκτάβια, αδελφή του Οκταβιανού και γυναίκα του Μάρκου Αντώνιου.

Ο δέκατος μήνας ονομάστηκε Ιουλαίος από την Ιουλία, διαβόητη κόρη του Οκταβιανού, σύζυγο του Μάρκελλου και αργότερα του Αγρίππα.

Ο ενδέκατος μήνας ονομάστηκε Νερωναίος από τον γιο του Οκταβιανού, τον Κλαύδιο Νέρωνα Δρούσο.

Ο δωδέκατος μήνας ονομάστηκε Δρουσαίος από τον γιο της Λιβίας Δρουσίλλας και του Τιβέριου Κλαύδιου Νέρωνα, τον Κλαύδιο Δρούσο Γερμανικό, που αργότερα τον υιοθέτησε ο Οκταβιανός.

Οι Πάφιοι, όμως, το 2 π.Χ. αναθεώρησαν τα ονόματα του μηνολογίου τους γιατί μερικά μέλη της οικογενείας τού Οκταβιανού είχαν εν τω μεταξύ πεθάνει, ενώ η Ιουλία, η κόρη του Οκταβιανού, λόγω του ακόλαστου βίου της, είχε εξοριστεί από τον πατέρα της στη νήσο Πανδαταρία (Pandataria) της Τυρρηνικής θάλασσας.

Τα νέα ονόματα των μηνών προέρχονταν κυρίως από τη μυθική καταγωγή του Οκταβιανού και από τα αξιώματα που του είχε απονείμει η Ρωμαϊκή Σύγκλητος.

Το έτος εξακολουθούσε να αρχίζει από τον μήνα Αφροδίσιο, μόνο που η αρχή του μετατέθηκε στην 23η Σεπτεμβρίου, δηλαδή στη φθινοπωρινή αστρονομική ισημερία.

Το νέο μηνολόγιο διαμορφώθηκε ως εξής:






Ο πρώτος μήνας διατήρησε την αρχική ονομασία του ως Αφροδίσιος.

Ο δεύτερος μήνας, ο Απογονικός, πήρε την ονομασία του από τον Αύγουστο Οκταβιανό ως απόγονον της θεάς Αφροδίτης: «το έκγονον τής Αφροδίτης Σεβαστόν θεόν Καίσαρα».

Ο Αίνειος αναφερόταν στον μυθικό Αινεία, ενώ ο Ιούλιος στον Ίουλο, τον γιο του Αινεία, από τον οποίον ονομάστηκε το γένος των Ιουλίων (genus Julia).

Ο Καισάριος αναφερόταν στον Καίσαρα Οκταβιανό.

Ο Σεβαστός προήλθε από την τιμητική προσηγορία του Οκταβιανού, Augustus (=Σεβαστός).

Ο Αυτοκρατορικός αναφερόταν στον πρώτο Ρωμαίο αυτοκράτορα, τον Αύγουστο Οκταβιανό.

Ο Δημαρχεξούσιος ή Δημαρχεξάσιος, από τη δημαρχιακή εξουσία του Αυγούστου.

Ο Πληθύπατος, από τις λέξεις πληθύς (=πολλές φορές) και ύπατος, επειδή ο Οκταβιανός είχε εκλεγεί πολλές φορές ύπατος.

Ο Αρχιερεύς, από το αξίωμα του Οκταβιανού ως Μέγας Αρχιερεύς (Pontifex Maximus). Οι ονομασίες, λοιπόν, του 5ου, 6ου, 7ου, 8ου, 9ου και 10ου μήνα αναφέρονταν σε αξιώματα του Οκταβιανού, που του είχε απονείμει η Ρωμαϊκή Σύγκλητος. Ο μήνας Έστιος οφείλει την ονομασία του στη θεά Εστία, που ετιμάτο ιδιαιτέρως στη Ρώμη. Τέλος, ο Ρωμαίος αναφερόταν στη θεοποιηθείσα Ρώμη.

Οι ονομασίες των μηνών του αυτοκρατορικού ημερολογίου δημοσιεύτηκαν από τον καθηγητή Gramer (Anecdota Graeca). Ο Ερρίκος Στέφανος τους διέσωσε με κάποιες παραλλαγές. Το αυτοκρατορικό ημερολόγιο εξαπλώθηκε στη Δυτική και Κεντρική Κύπρο και —σε ορισμένες περιπτώσεις— στη Βόρεια (Λάπηθος).

Σημαντικό, όμως, είναι το γεγονός ότι η πόλη της Σαλαμίνας, μαζί με άλλες πόλεις της Ανατολικής Κύπρου, διατηρούσαν το αρχαίο αιγυπτιακό ημερολόγιο, το οποίο είχαν αποδεχτεί και οι Πτολεμαίοι. Για να ακριβολογούμε, σι πόλεις αυτές είχαν υιοθετήσει το αλεξανδρινό ημερολόγιο, με έναρξη του έτους την 29η ή την 30η Αυγούστου αντίστοιχα, και με μικρές διαφορές στις ονομασίες των μηνών.

Το γεγονός ότι οι Σαλαμίνιοι διατηρούσαν το αλεξανδρινό ημερολόγιο μαρτυρείται από τον Αρχιεπίσκοπο Κύπρου Επιφάνιον (367- 403 μ.Χ.), ο οποίος αναφέρει ότι οι Σαλαμίνιοι και οι Κωνσταντιείς ανέφεραν ως τρίτον Χοϊάκ τον μήνα που οι Πάφιοι ονόμαζαν Απογονικόν.

Η ταυτόχρονη ύπαρξη δύο ημερολογίων στην Κύπρο προκαλούσε κάποια σχετική σύγχυση. Διάφοροι, λοιπόν, συγγραφείς χρησιμοποιούσαν μόνο το ένα από αυτά. Έτσι, ο Πορφύριος ο Τύριος, γράφοντας στα τέλη του 3ου μ.Χ. αιώνα, αναφέρει κάποιον εορτασμό στη Σαλαμίνα χρησιμοποιώντας το αυτοκρατορικό ημερολόγιο, που χρησιμοποιούσαν οι Πάφιοι. Παράλληλα, όμως, με τους μήνες του αυτοκρατορικού και του αλεξανδρινού ημερολογίου, βρέθηκαν στην Κύπρο επιγραφές που μαρτυρούν τη χρήση των ελληνικών ονομάτων των μηνών του μακεδονικού ημερολογίου, όπως ο Ξανθικός και ο Γορπιαίος, τον οποίο χρησιμοποιεί ο Παίων ο Αμαθούσιος.

Αναφέρονται, επίσης, και ονόματα μηνών τα οποία δεν ανήκαν σε κανένα από τα τρία προαναφερθέντα ημερολόγια. Σε μια επιγραφή που βρέθηκε στην Αμαργέτη, χωριό Β.Α. της Πάφου, αναφέρεται ο μήνας Άριμος, πιθανώς κάποια ονομασία μήνα του αρχαίου ελληνικού κυπριακού ημερολογίου.




http://www.e-istoria.com/2.htm




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου