~ * Βρέθηκε άθικτο αβγό δεινοσαύρου που μπορεί να διαθέτει ακόμη και εμβρυϊκό υλικό * ~

 

Φαίνεται σαν να δημιουργήθηκε χθες. Αλλά όσο απίστευτο κι αν ακούγεται ένα μεγάλο αβγό που εντοπίστηκε στην Αργεντινή χρονολογείται 70 εκατομμύρια χρόνια πριν και ανήκει σε κάποιο είδος δεινοσαύρων. Το αρχαίο αυγό εντοπίστηκε στο Ρίο Νέγκρο, στην Παταγονία, και έχει αφήσει άφωνους τους ειδικούς σε όλο τον κόσμο.

Αν και μοιάζει εντυπωσιακά με αυγό στρουθοκαμήλου πιθανότατα ανήκε σε μέλος του γένους Bonapartenykus, ενός μικρού σαρκοφάγου θερόποδου που περιπλανιόταν στην περιοχή κατά την ύστερη Κρητιδική περίοδο. Αν και αυγά δεινοσαύρων έχουν βρεθεί ξανά στην περιοχή ένα τόσο καλοδιατηρημένο δείγμα είναι εξαιρετικά σπάνιο. Σύμφωνα με την αρχαιολογική ομάδα μπορεί να περιέχει ακόμη και εμβρυϊκό υλικό κάτι που θα ερευνηθεί με λεπτομερείς σαρώσεις.

Ο Γκονζάλο Μουνιόζ, από το Αργεντίνικο Μουσείο Φυσικών Επιστημών Bernardo Rivadavia δήλωσε στο National Geographic: «Ήταν μια πλήρης και απόλυτη έκπληξη. Δεν είναι σπάνιο να βρίσκουμε απολιθώματα δεινοσαύρων, αλλά το πρόβλημα με τα αυγά είναι ότι είναι πολύ πιο σπάνια.»
Εξήγησε ότι τα αυγά σαρκοφάγων δεινοσαύρων είναι ιδιαίτερα σπάνια για διάφορους λόγους: «Πρώτον, υπάρχουν λιγότεροι σαρκοφάγοι από ό,τι φυτοφάγοι. Επιπλέον τα αυγά τους είναι πιο “πτηνόμορφα” καθώς η εξελικτική γραμμή των σαρκοφάγων δεινοσαύρων οδήγησε τελικά στα πουλιά. Αυτό σημαίνει ότι έχουν πιο λεπτά και εύθραυστα κελύφη που καταστρέφονται πιο εύκολα. Η εύρεση τέτοιων αυγών είναι πολύ δύσκολη γι’ αυτό αυτή η ανακάλυψη είναι τόσο εξαιρετική και εντυπωσιακή».

Το αυγό μαζί με άλλα ευρήματα από τον ίδιο χώρο θα σταλεί στο Μουσείο Φυσικών Επιστημών της Αργεντινή για μελέτη. Ο Μουνιόζ δήλωσε ότι ελπίζει το αυγό να περιέχει έμβρυο, αλλά απαιτούνται εις βάθος σαρώσεις για να διαπιστωθεί αν υπάρχει κάτι στο εσωτερικό του. Αν βρεθούν ίχνη ενός αναπτυσσόμενου δεινοσαύρου, αυτό θα αποτελέσει μία από τις σημαντικότερες παλαιοντολογικές ανακαλύψεις στην ιστορία της Νότιας Αμερικής και θα προσφέρει νέες λεπτομέρειες για το πώς αναπτύσσονταν και εκκολάπτονταν οι δεινόσαυροι. Η Αποστολή της Κρητιδικής Περιόδου Ι (Cretaceous Expedition I) αποκάλυψε επίσης δόντια θηλαστικών και σπονδύλους φιδιών υποδηλώνοντας ότι ο χώρος αυτός ήταν κάποτε τόπος φωλιάσματος.

https://www.naftemporiki.gr/techscience/2023947/vrethike-athikto-avgo-deinosayroy-poy-mporei-na-diathetei-akomi-kai-emvryiko-yliko/

~ * Μπορούν να επιστρέψουν οι Νεάντερταλ; * ~

 

Η απάντηση της επιστήμης Το επιστημονικό άλμα, οι ηθικές ανησυχίες και το ερώτημα αν ο άνθρωπος έχει δικαίωμα να αναβιώσει το χαμένο του συγγενή

Όταν οι επιστήμονες αποκωδικοποίησαν το γονιδίωμα των Νεάντερταλ το 2010, ανακάλυψαν πως πολλοί σύγχρονοι άνθρωποι φέρουν μέσα τους μικρά κομμάτια από το DNA τους έως και 4%. Αυτή η ανακάλυψη άνοιξε ένα νέο κεφάλαιο στη μελέτη της ανθρώπινης εξέλιξης, αλλά ταυτόχρονα γέννησε ένα προκλητικό ερώτημα: αν μπορούμε να τους φέρουμε πίσω στη ζωή.

Ο καθηγητής γενετικής του Χάρβαρντ, Τζορτζ Τσερτς, πιστεύει ότι η απάντηση είναι «ναι». Στηριζόμενος στην τεράστια πρόοδο της γονιδιακής μηχανικής, οραματίζεται τη δημιουργία ενός «κλώνου» Νεάντερταλ, μέσω επανασυναρμολόγησης του γονιδιώματος σε ανθρώπινα βλαστοκύτταρα. Η εταιρεία του, Colossal Biosciences, έχει ήδη κάνει διεθνή αίσθηση με την «αναβίωση» εξαφανισμένων ειδών, όπως του λύκου dire και του δόδωνος, ενώ σχεδιάζει και την επιστροφή του μαμούθ. Παρά τα εντυπωσιακά επιτεύγματα, η πρόταση να αναδημιουργηθεί ένας Νεάντερταλ παραμένει αντικείμενο έντονης επιστημονικής και ηθικής αντιπαράθεσης.

Οι περισσότεροι ειδικοί στις βιοεπιστήμες θεωρούν ότι κάτι τέτοιο είναι όχι μόνο εξαιρετικά δύσκολο τεχνολογικά, αλλά και επικίνδυνο. Η δομή του ανθρώπινου οργανισμού δεν είναι συμβατή με εκείνη των Νεάντερταλ, και τα πειράματα διασταύρωσης ή εμφύτευσης DNA θα οδηγούσαν πιθανότατα σε αποτυχημένες κυήσεις λόγω ανοσολογικής ασυμβατότητας. Επιπλέον, μεγάλο μέρος του αρχαίου γονιδιώματος έχει χαθεί οριστικά, και οι επιστήμονες φοβούνται ότι πιθανή επανένταξή του θα προκαλούσε απρόβλεπτες γενετικές ανωμαλίες.

Παρότι η τεχνολογία CRISPR επιτρέπει σήμερα τη στόχευση συγκεκριμένων γονιδίων, το να τροποποιηθεί πλήρως ένα ανθρώπινο κύτταρο ώστε να αποκτήσει το DNA ενός Νεάντερταλ παραμένει εξωπραγματικό. Σύμφωνα με ειδικούς της βιοηθικής, ακόμη κι αν σε είκοσι χρόνια μπορέσει να γεννηθεί ένα παιδί με πανομοιότυπο γονιδίωμα, το ερώτημα δεν είναι αν θα γίνει, αλλά αν πρέπει να γίνει. Ποιο θα ήταν το νόημα να φέρουμε στη ζωή έναν οργανισμό χωρίς πολιτισμικό πλαίσιο, χωρίς κοινωνία, χωρίς ομοίους του;

Από ηθικής άποψης, οι επιστήμονες συμφωνούν πως μια τέτοια πράξη θα παραβίαζε κάθε έννοια ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Η δημιουργία ενός όντος που δεν μπορεί να συναινέσει στην ύπαρξή του μοιάζει περισσότερο με επιστημονική ύβρη παρά με πρόοδο. «Θα ήταν ηθικά αποκρουστικό να προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε ένα άλλο είδος ανθρώπου με τεχνολογίες που ούτε κατανοούμε πλήρως ούτε μπορούμε να ελέγξουμε», υποστηρίζουν πολλοί ερευνητές. Και αν υποθέσουμε ότι ένα τέτοιο πλάσμα επιβίωνε, η ζωή του στον σύγχρονο κόσμο θα ήταν γεμάτη απομόνωση και φόβο. Μοναδικό στο είδος του, θα ζούσε σε έναν κόσμο που πιθανότατα δεν θα το αποδεχόταν ποτέ πλήρως.

Υπάρχει και το νομικό κενό: η γενετική επεξεργασία ανθρώπινων εμβρύων απαγορεύεται στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη, αλλά όχι παντού. Ορισμένοι φοβούνται ότι ένα ιδιωτικό εργαστήριο σε χώρα χωρίς νομοθετικό πλαίσιο θα μπορούσε να προχωρήσει ανεξέλεγκτα σε τέτοιες πρακτικές, παρακάμπτοντας την επιστημονική δεοντολογία. Οι επιστήμονες, γι’ αυτόν τον λόγο, προειδοποιούν να θεσπιστούν άμεσα διεθνείς κανόνες και να αποκλειστεί κάθε ιδιωτική ή εμπορική πρωτοβουλία που θα επιχειρούσε να «παίξει με τη φύση».

Αντί για την αναβίωση ενός αρχαίου ανθρώπινου είδους, η έρευνα ίσως έχει περισσότερα να κερδίσει από την ανεύρεση και μελέτη καλοδιατηρημένων σωμάτων Νεάντερταλ, όπως έγινε με τον «Άνθρωπο των Άλπεων», τον Ότζι, ή τον «Άνθρωπο του Τόλουντ» στη Δανία. Μέσω τέτοιων ανακαλύψεων, η επιστήμη έχει αποκαλύψει λεπτομέρειες για τη διατροφή, την ένδυση και τα έθιμα αρχαίων ανθρώπων. Ίσως, πράγματι, η κατανόηση του παρελθόντος να μην απαιτεί αναβίωση, αλλά σεβασμό στη σιωπή των προγόνων μας.

Το ερώτημα, λοιπόν, δεν είναι αν μπορούμε να φέρουμε πίσω τους Νεάντερταλ, είναι αν έχουμε το δικαίωμα να το κάνουμε. Και η απάντηση, όπως όλα δείχνουν, παραμένει βαθιά ανθρώπινη: μπορούμε να αναπλάσουμε το DNA, όχι όμως και τη συνείδηση της ανθρωπότητας.

https://www.tanea.gr/2025/10/25/world/mporoun-na-epistrepsoun-oi-neantertal-i-apantisi-tis-epistimis/

~ * Συσκευή μεταφράζει τις σκέψεις σε λόγια – Πώς λειτουργεί * ~

 

Καινοτόμος τεχνολογία «διεπαφής εγκεφάλου-υπολογιστή» μπορεί να αναγνωρίζει τις λέξεις που σκέφτεται ένα άτομο και να τις μετατρέπει σε ομιλία, αφού πρώτα λάβει τη συγκατάθεσή του.

ΤηΣε μια νέα μελέτη του Πανεπιστημίου Στάνφορντ που θυμίζει σενάριο επιστημονικής φαντασίας, ερευνητές κατάφεραν να καταγράψουν και να αποκωδικοποιήσουν τη σκέψη – τη «σιωπηλή» φωνή μέσα στο μυαλό μας – σε πραγματικό χρόνο. Επιπλέον, εκπαίδευσαν συστήματα Τεχνητής Νοημοσύνης ώστε να διακρίνουν με ακρίβεια τη σκέψη από τον προφορικό λόγο και να την εντοπίζουν σε ελεγχόμενο περιβάλλον.

Οι ερευνητές εκτιμούν πως τα ευρήματά τους προετοιμάζουν το έδαφος για νέες μορφές επικοινωνίας ατόμων με σοβαρές κινητικές ή φωνητικές δυσκολίες. Ιδανικά, στο μέλλον η εσωτερική σκέψη θα μπορεί να μετατραπεί σε λόγο, αρκεί ο χρήστης να «προφέρει» νοητά μια λέξη-κωδικό, η οποία θα ενεργοποιεί το σύστημα.

Πολύτιμο βοήθημα ανθρώπων με αναπηρίες

Η καινοτόμος τεχνολογία είναι ένα ακόμα παράδειγμα «διεπαφής εγκεφάλου-υπολογιστή» (Brain-Computer Interface ή αλλιώς BCI), δηλαδή συσκευών οι οποίες επιτρέπουν την άμεση επικοινωνία του εγκεφάλου με έναν υπολογιστή, παρακάμπτοντας τις φυσιολογικές οδούς του σώματος (όπως τη φωνή ή την κίνηση).

Εμφυτευμένοι αισθητήρες σε ειδικές περιοχές του εγκεφάλου επιτρέπουν στα συστήματα αυτά να «διαβάζουν» τα νευρικά σήματα που μαρτυρούν την πρόθεση του χρήστη και να τα μετατρέπουν σε υπολογιστικές εντολές (όπως, για παράδειγμα, την κίνηση ενός προσθετικού άκρου).

Ηδη, πολυάριθμες εφαρμογές BCI ενισχύουν την αυτονομία ατόμων με κινητικές ή επικοινωνιακές αναπηρίες, επιτρέποντάς τους να ελέγχουν προσθετικά μέλη ή υπολογιστές. Παρότι η επικοινωνία με τη βοήθεια των BCI είναι σαφώς ταχύτερη από τις παλαιότερες μεθόδους – με χαρακτηριστικό παράδειγμα τα συστήματα που χρησιμοποιούν την κίνηση των ματιών για την πληκτρολόγηση ενός κειμένου – στις περισσότερες περιπτώσεις αυτή εξακολουθεί να απαιτεί κάποια μορφή μυϊκής ενεργοποίησης.

Ωστόσο, η εκφορά λόγου παραμένει επίπονη και αργή για όσους δεν έχουν πλήρη έλεγχο των μυών τους.

Αυτή τη φορά, προκειμένου να παρακάμψουν τη μυϊκή δραστηριότητα, οι ερευνητές διερωτήθηκαν αν οι BCI θα μπορούσαν, αντί για τον εκφωνημένο λόγο, να αποκωδικοποιήσουν την «εσωτερική» ομιλία, δηλαδή τις λέξεις που κάποιος απλώς σκέφτεται. Για να το καταφέρουν, ενσωμάτωσαν και την Τεχνητή Νοημοσύνη, εκπαιδεύοντας ένα μοντέλο στο να «μεταφράζει» την εσωτερική ομιλία σε λόγο.

Η ομάδα, με επικεφαλής την Εριν Κουντς (Erin Kunz) από το Πανεπιστήμιο Στάνφορντ, αξιοποίησε για τη μελέτη μικροηλεκτρόδια, τα οποία είχαν προηγουμένως εμφυτευθεί στον κινητικό φλοιό τεσσάρων ατόμων με σοβαρή παράλυση λόγω αμυοτροφικής πλευρικής σκλήρυνσης (ALS) ή εγκεφαλικού. Οι ερευνητές ζήτησαν από τους συμμετέχοντες είτε να επιδιώξουν να μιλήσουν φωναχτά είτε απλώς να σκεφτούν κάποιες λέξεις, ενώ παράλληλα εξέταζαν την εγκεφαλική τους δραστηριότητα.

«Νοητικός» κωδικός ασφαλείας

Οπως αναφέρει η Κουντς, «ποτέ μέχρι τώρα δεν είχαμε καταφέρει να “διαβάσουμε” τη δραστηριότητα του εγκεφάλου όταν κάποιος απλώς σκέφτεται να μιλήσει». Παρόλο που τα καταγραφόμενα σήματα της «εσωτερικής» ομιλίας ήταν ασθενή, χαρακτηριζόταν από παρόμοια εγκεφαλική λειτουργία με εκείνη που παρατηρείται κατά την εκφορά λόγου, επιτρέποντας έτσι στην Τεχνητή Νοημοσύνη να την αποκωδικοποιήσει με επιτυχία.

Ωστόσο, το σύστημα αναγνώρισε και μη ζητούμενα λόγια, όπως αριθμούς που οι συμμετέχοντες σκέφτονταν ενόσω μετρούσαν αντικείμενα στην οθόνη μπροστά τους.

Το γεγονός αυτό οδήγησε και στην ανάπτυξη μιας ιδιαίτερα σημαντικής καινοτομίας, η οποία λειτουργεί ως δικλίδα ασφαλείας: έναν μηχανισμό ενεργοποίησης της «μετάφρασης» μέσω ενός «νοητικού κωδικού». Η BCI, δηλαδή, παραμένει ανενεργή έως ότου ο χρήστης σκεφθεί μια προκαθορισμένη λέξη-κλειδί. Με αυτόν τον τρόπο διασφαλίζονται η ιδιωτικότητα και ο πλήρης έλεγχος από τον ίδιο τον χρήστη, ώστε να μη διαρρέουν σκέψεις που δεν θα ήθελε να μοιραστεί.

Οι επιστήμονες θεωρούν πως μελλοντικές συσκευές με περισσότερους αισθητήρες και εξελιγμένα αλγοριθμικά μοντέλα θα επιτύχουν ακόμα μεγαλύτερη ακρίβεια και φυσικότητα στην επικοινωνία.

https://www.tovima.gr/print/science/syskeyi-metafrazei-tis-skepseis-se-logia/

~ * Βρήκε στο γκαράζ γιγαντιαία νυχτερίδα με άνοιγμα φτερών έως 1,7 μέτρα * ~

 

Άναυδος έμεινε ένας άνδρας όταν άνοιξε το γκαράζ του και ήρθε πρόσωπο με πρόσωπο με μια γιγάντια νυχτερίδα, της οποίας το άνοιγμα φτερών φτάνει έως και 1,7 μέτρα.

Το περιστατικό έγινε στις Φιλιππίνες και υπάρχει σχετική φωτογραφία, που παρότι είναι αληθινή, αρκετοί θεωρούν ότι είναι προϊόν τεχνητής νοημοσύνης, καθώς πρόκειται για σπάνιο είδος νυχτερίδας.

Συγκεκριμένα, ονομάζεται Giant Golden-Crowned Flying Fox και είναι μια από τις μεγαλύτερες νυχτερίδες του κόσμου. Εντοπίζεται στις Φιλιππίνες και σε ύψος φτάνει περίπου τα 40 εκατοστά, ενώ ζυγίζει έως και 1,5 με 2 κιλά, ανέφερε η ιστοσελίδα Interesting Engineering

Συνήθως αποκαλείται «ο πραγματικός Μπάτμαν» ή «νυχτερίδα σε μέγεθος ανθρώπου», επειδή τα φτερά της είναι τεράστια και το άνοιγμά τους μπορεί να αγγίξει τα 1,7 μέτρα. Τρέφεται με φρούτα και σε ορισμένες περιπτώσεις με έντομα, ενώ βασικός θηρευτής του είναι ο αετός των Φιλιππίνων.

Οι θεάσεις της δεν είναι σπάνιες στις Φιλιππίνες, αλλά μια χαρακτηριστική φωτογραφία από το 2018 κάτι το γύρο του διαδικτύου ανά τακτά χρονικά διαστήματα.

Σύμφωνα με την ιστοσελίδα NDTV, τη φωτογραφία δημοσίευσε τότε στο Twitter ο χρήστης Alex Joestar και δείχνει τη νυχτερίδα που βρήκε ο άνδρας στο γκαράζ του.

Η ιστοσελίδα έγραψε πως η φωτογραφία αναπαράγεται συνεχώς, επειδή αρκετοί πιστεύουν ότι το ζώο πράγματι έχει το μέγεθος ανθρώπου.

Ωστόσο, πρόκειται για οπτική ψευδαίσθηση, που δημιουργείται τόσο από τη γωνία λήψης της φωτογραφίας, όσο και από τα τεράστια φτερά της, τα οποία όντως μπορεί να φτάσουν σχεδόν το ανθρώπινο μέγεθος.

Το συγκεκριμένο είδος ζώου είναι προστατευόμενο στις Φιλιππίνες, καθώς απειλείται από τον άνθρωπο, με αρκετούς να τις σκοτώνουν τη μέρα στις φωλιές τους, είτε επειδή πιστεύουν σε δεισιδαιμονίες, είτε για κυνήγι.

https://www.newsbeast.gr/environment/arthro/12549565/vrike-sto-gkaraz-gigantiaia-nychterida-me-anoigma-fteron-eos-17-metra

~ * ΕΛΠΙΔΑ...* ~

 

Η νύχτα είχε απλώσει το πέπλο της στον κόσμο κι εγώ στριφογύριζα μέσα στα σκεπάσματα, δεν καταλάβαινα αν ήταν φόβος ή απλά ανησυχία και το κεφάλι μου πήγαινε να σπάσει καθώς οι σκέψεις ψιθύριζαν κι αναμόχλευαν το μυαλό.

Σηκώθηκα, ντύθηκα και πήγα στο δασάκι απέναντι, ξάπλωσα κάτω στο γρασίδι κι αγνάντευα τον ξάστερο ουρανό, κάποιοι γρύλοι τραγουδούσαν σαν να κρατούσαν το ρυθμό της Νύχτας και τα δέντρα, πελώριοι γίγαντες με την κορφή τους ως τον ουρανό, σκύβαν το ένα στο άλλο και μ ένα απαλό θρόισμα, ψιθύριζαν λες, τα μελλούμενα του κόσμου τούτου.

Μέσα σόλο αυτο άρχισαν οι σκέψεις  να αποδομούνται λίγο - λίγο κι εγώ ξεκίνησα να παίρνω ανάσες και να πάλλομαι στον ρυθμό της Γής και τ΄ ουρανού, αυτού του υπέροχου ξάστερου ουρανού καθώς τ΄ άστρα τρεμόπαιζαν σαν μικρές φλογίτσες και η Σελήνη ολόγιομη έκανε το πέρασμά της φωτίζοντας τις όποιες σκιές υπήρχαν.

Πήρα μια ακόμα ανάσα ...και δεύτερη και τρίτη γεμίζοντας όλη μου την ύπαρξη, κοιτούσα τους αστερισμούς και προσπαθουσα να τους ξεχωρίσω μέσα σ' άυτόν τον απέραντο ωκεανό του ουράνιου στερεώματος ....εκεί ειναι η Μικρή Άρκτος....κι εκεί η Μεγάλη...εκει ο Σείριος κι εκει ο Τοξότης και καθώς τα κοιτούσα, ένα αστέρι άρχισε να πέφτει, κάνε μια ευχή ,ψιθύρισα στον εαυτό μου ελπίζοντας να προλάβω, μια ευχή για ένα καλύτερο αύριο , για μια καλύτερη ζωή, ελπίζοντας για...

Χάχανα και γέλια διέκοψαν την ευχή μου σπάζοντας την γαλήνη και την ηρεμία της νύχτας, γύρισα το κεφάλι μου να δω ποιός ήταν. Τα δέντρα σώπασαν για λίγο, ο αέρας άλλαξε και για μια στιγμή, για μια τόσο δα φευγαλέα στιγμή, ένοιωσα τη νύχτα να αναπνέει....

Μια μικρή φιγούρα ξωτικού-νεράιδας με φωτεινό πρόσωπο και παιδικό χαμόγελο , ένα πλάσμα λεπτεπίλεπτο, που τα μάτια του ήταν σαν καθρέφτες, γεμάτα φώς, το σώμα του δεν ακουμπούσε την Γή, μα κάθε μικρό βήμα που έκανε όμως, άφηνε πίσω του ήχους, μελωδία, σαν αυτή που κάνουν οι κομήτες καθώς διασχίζουν την απεραντοσύνη του Σύμπαντος....

- Ευχή?...Ελπίδα?, είπε εξακολουθώντας να γελά.

-Ναι, γιατι? Απάντησα με έκπληξη και θυμό, νοιώθοντας ότι με κοροϊδεύει

Εξακολουθούσε να γελά, η φωνή της έγινε πιό απαλή, πιό βελούδινη απαντώντας μου.

-Κοριτσάκι?...τι ακριβώς εύχεσαι κι ελπίζεις? Ρώτησε με βλέμμα σπινθηροβόλο, διαπερνώντας με.

- Εύχομαι για κάτι καλύτερο, ελπίζω κάτι καλύτερο, ίσως μια ευκαιρία ακόμη ή ένα αύριο με την ελπίδα....

-Ελπίδα....ελπίδα...ελπίδα...έλεγε χαχανίζοντας κι εγώ είχα αρχίσει να θυμώνω πολύ...

-Τι είναι η ελπίδα κοριτσάκι/ και τι ακριβώς είναι η ελπίδα για σένα?

-Τι είναι...είναι η πίστη, η προσδοκία ότι κάτι καλό θα συμβεί, η αίσθηση ότι κάτι καλύτερο μπορεί να γίνει, ότι κάπου ίσως να υπάρχει κάποια διέξοδος απ’όλο αυτο το αδιέξοδο που έχουμε βρεθει, εκείνο το συναίσθημα που λές ότι όλα θα πάνε καλά ακόμα κι αν δεν είναι σίγουρο, αυτό είναι η ελπίδα για μένα....

-Κοριτσάκι πές μου...τι γνωρίζεις για την ελπίδα?...τι ξέρεις για αυτήν...

Την κοίταξα...

-βάση μυθολογίας?..ο Δίας θύμωσε με τον Προμηθέα που έδωσε την φωτιά στους ανθρώπους κι έτσι έφτιαξε ένα κουτί βάζοντας μέσα όλα τα δεινά του κόσμου ( τον πόνο, τις αρρώστιες, τον θάνατο, τον πόλεμο, τη φτώχεια, τον φθόνο, την δυστυχία, την λύπη, τη διχόνοια, την προδοσία, το γήρας, τον φόβο, την απελπισία, την ζήλια, την οργή, το μίσος και την ελπίδα) και το έδωσε στον Επιμηθέα να το φυλάξει λέγοντας του να μην το ανοίξει, εκείνος όμως το έδωσε στην γυναίκα του Πανδώρα, η οποία άνοιξε το κουτι με αποτέλεσμα να βγούν όλα τα δεινά και το μόνο που πρόλαβε να κλείσει μέσα στο κουτί ήταν η ελπίδα.

-Άρα λοιπόν κοριτσάκι η ελπίδα έμεινε εκεί...μέσα στο κουτί...η τελευταία των δεινών που έστειλε ο Πατέρας των Θεών στους ανθρώπους....

-Ναι...

-Κι όταν η Πανδώρα άνοιξε το κουτί, εκείνη ήταν η μόνη που δεν πρόλαβε να βγεί...

-Ναι...

-Κι έτσι μάνι-μάνι η ελπίδα κατατάχθηκε στα δεινά, το τελευταία μάλιστα απο αυτά που παρέμεινε κλεισμένο...και λέγοντας αυτά άρχισε να αλλάζει, να μαζεύει και να γίνεται μια μικρή φωτεινή μπάλα σε σχήμα καρυδιού, το κοιταγα με δέος....

-Ήρθες απ την σιωπή τ΄ουρανού, φτιαγμένο απο φώς και σκιά μαζί, ήσουν εκεί απ’αρχής του χρόνου, δείξε μου της είπα κι εκεί κάνει ένα μπράφ και μπαίνει μέσα μου, δείχνοντας μου τον δρόμο, μα όχι με κάποιον χάρτη, αλλά με το φώς του. Μια ζεστασιά απλώθηκε μέσα μου και χαμογέλασα ακούγοντας τη φωνούλα αυτη να ψιθυρίζει μέσα μου χαχανίζοντας....κι εσύ ελπίζεις και περιμένεις κάτι που κατατάχθηκε στα δεινά κι ελπίζεις ότι κάτι θα αλλάξει κι ελπίζεις αυτό κι ελπίζεις εκείνο κι ελπίζεις το άλλο κι απλά περιμένεις ελπίζοντας κι ο καιρός περνά.....ο λαός μας έλεγε πως ‘’ αυτό είναι η τελευταία του ελπίδα’’ , μα εφόσον η ελπίδα παρέμεινε παγιδευμένη στο κουτί, για ποιά ελπίδα τάχα μιλάμε?....κι αν η ελπίδα είναι κλεισμένη εκεί ,τι τάχα είναι αυτό που οι ανθρώποι ονόμασαν ελπίδα?....κι εφόσον ήταν ενα απο τα δεινά, τι άραγε θα προκαλούσε στους ανθρώπους ακόμα?.…άραγε την έχει δει κανείς άλλος πέρα απ τον Πατέρα των Θεών?....

Σηκώθηκα με ακόμα περισσότερες σκέψεις, ελπίδα?....ένα χαχάνισμα μικρού παιδιού ακούστηκε, το γέλιο του ήταν σαν ένα κάλεσμα που έρεε μέσα σου, ήταν εκείνο που δεν περιγράφεται με λέξεις, αλλά το θυμάσαι κάποιες στιγμές μέσα στη σιωπή. Έχω πάρει το μονοπάτι του γυρισμού ψιθυρίζοντας χαμογελαστά...” εγώ με τ’άστρα περπατώ, με τ’άστρα κουβεντιάζω, κι ως που να’ρθει ξημέρωμα , τον άνεμο αγκαλιάζω....’’

Γέλασα συνειδητοποιώντας πως μέσα σ’αυτόν τον απέραντο ωκεανό συναισθημάτων , η ελπίδα είναι απο τα μεγαλύτερα και τα πιό βαριά συναισθήματα.....

 

ΑΘΑΝΑΣΙΑ~ ΜΥΡΣΙΝΗ

~ * Ερευνητές «ξύπνησαν» μικρόβια παγιδευμένα στους πάγους της Αρκτικής εδώ και 40.000 χρόνια * ~

 

Τα μικρόβια ανασκάφηκαν από το «Τούνελ του Πέρμαφροστ», ερευνητική σήραγγα του αμερικανικού στρατού κοντά στο Φέρμπανκς της Αλάσκα

Mario Tama/Getty Images

Από την «Απειλή» (The Thing) του Τζον Κάρπεντερ μέχρι το «The Last of Us», ο κινηματογράφος και η τηλεόραση μάς προειδοποιούν εδώ και δεκαετίες να μην «πειράζουμε» ό,τι έχει θαφτεί βαθιά στο παγωμένο παρελθόν της Γης. Κάτι που προφανώς αγνοεί η ομάδα γεωλόγων και βιολόγων του Πανεπιστημίου του Κολοράντο, που ανακοίνωσαν ότι έχουν αρχίσει να ανασταίνουν αρχαία μικρόβια που ήταν παγιδευμένα στον πάγο της Αρκτικής για 40.000 χρόνια.

Σύμφωνα με τη Ιατρική Σχολή του Χάρβαρντ, ορισμένα βακτήρια μπορούν να επιβιώσουν για αιώνες χωρίς θρεπτικά συστατικά, θερμότητα ή φως, αναφέρει ο Independent.

«Δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση για νεκρά δείγματα», δήλωσε ο Tristan Caro από το τμήμα γεωλογικών επιστημών του πανεπιστημίου. «Είναι ακόμα σε θέση να φιλοξενήσουν ισχυρή ζωή που μπορεί να αποσυνθέσει οργανική ύλη και να την απελευθερώσει ως διοξείδιο του άνθρακα».

Η ομάδα ανέσκαψε τα μικρόβια από το μόνιμα παγωμένο έδαφος (πέρμαφροστ) της Αλάσκας, δουλεύοντας 106 μέτρα κάτω από την επιφάνεια. Τα δείγματα προήλθαν από ερευνητικό τούνελ του Στρατού των ΗΠΑ κοντά στο Φέρμπανκς, το αποκαλούμενο «Τούνελ του Πέρμαφροστ», που ανασκάφηκε τη δεκαετία του 1960 και φιλοξενεί ακόμη και οστά μαμούθ της Εποχής των Παγετώνων.

Στη συνέχεια, οι ερευνητές προσπάθησαν να «ξυπνήσουν» τα μικρόβια, εκθέτοντάς τα σε νερό και θερμοκρασίες 4 και 12 βαθμών Κελσίου – υψηλές για την περιοχή. Μετά από έξι μήνες παρατήρησης, τα αποτελέσματα προκάλεσαν έκπληξη.

Τα μικρόβια ανέπτυξαν βιοφίλμ

Ενώ οι ομάδες βακτηρίων είχαν αναπτυχθεί πολύ αργά τους πρώτους μήνες, μερικές άρχισαν να παράγουν μια λεπτή, κολλώδη ουσία γνωστή ως βιοφίλμ, η οποία προστατεύει τους ιούς και μπορεί να τους βοηθήσει να εξαπλωθούν. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να χρειαστούν μερικοί μήνες για να ενεργοποιηθούν τα μικρόβια μετά από μια περίοδο καύσωνα, είπαν οι ερευνητές.

«Θέλαμε να προσομοιώσουμε τι συμβαίνει το καλοκαίρι στην Αλάσκα, υπό μελλοντικές κλιματικές συνθήκες όπου αυτές οι θερμοκρασίες φτάνουν σε βαθύτερες περιοχές του πέρμαφροστ», είπε ο Caro.

Η έρευνα έρχεται σε μια εποχή που ο πάγος της Αρκτικής λιώνει με πρωτοφανείς ρυθμούς. Από το 1979, η περιοχή έχει θερμανθεί τέσσερις φορές πιο γρήγορα από τον υπόλοιπο πλανήτη, ενώ ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Διαστήματος εκτιμά ότι έως το 2100 τα δύο τρίτα του επιφανειακού πάγου θα έχουν χαθεί. Το λιώσιμο του πέρμαφροστ απελευθερώνει τεράστιες ποσότητες διοξειδίου του άνθρακα και μεθανίου, αέρια που θερμαίνουν τον πλανήτη, επιδεινώνοντας το πρόβλημα. Ερευνητές του MIT εκτιμούν ότι το πέρμαφροστ του πλανήτη περιέχει έως και 1.500 δισεκατομμύρια τόνους άνθρακα, σχεδόν το διπλάσιο αυτού που υπάρχει σήμερα στην ατμόσφαιρα.

Γιατί χρειαζόμαστε τα αρχαία μικρόβια

Και αυτός δεν είναι ο μόνος κίνδυνος. Οι επιστήμονες προειδοποιούν εδώ και χρόνια ότι το πέρμαφροστ φιλοξενεί άγνωστα βακτήρια και ιούς, με δυνητικά σοβαρές συνέπειες για την ανθρώπινη υγεία. Ορισμένα από αυτά τα μικρόβια μπορεί να είναι ανθεκτικά στα σύγχρονα αντιβιοτικά ή ακόμη και εντελώς άγνωστα στο ανθρώπινο ανοσοποιητικό σύστημα.

Γιατί λοιπόν να προσπαθήσουμε να τα αφαιρέσουμε και να τα αναζωογονήσουμε; Τα αρχαία βακτήρια μπορούν να προκαλέσουν λοιμώξεις, αλλά μπορούν επίσης να βοηθήσουν στην ανάπτυξη νέων αντιβιοτικών για ιατρική χρήση. Ένα βακτήριο που βρέθηκε στο έδαφος της Αρκτικής θα μπορούσε ακόμη και να βοηθήσει στον καθαρισμό πετρελαιοκηλίδων.

Επιστήμονες έχουν αναβιώσει «ιούς ζόμπι» στο παρελθόν και οι περισσότεροι δεν είναι επικίνδυνοι για τον άνθρωπο, καθώς προσβάλλουν μόνο αμοιβάδες και δεν επιβιώνουν στις σημερινές περιβαλλοντικές συνθήκες. Ο Caro υποστηρίζει ότι τα μικρόβια που χρησιμοποίησαν πιθανότατα δεν μπορούσαν να μολύνουν ανθρώπους, αλλά για παν ενδεχόμενο η ομάδα τα κράτησε σε σφραγισμένους θαλάμους.

https://www.cnn.gr/perivallon/story/498871/erevnites-ksypnisan-mikrovia-pagidevmena-stous-pagous-tis-arktikis-edo-kai-40-000-xronia

~ * Ο Σπόρος που Δεν Ήθελε να Γίνει Δέντρο * ~

 

Ενας μικρός σπόρος προτιμά τη σιγουριά του χώματος, μέχρι που ένα σπουργίτι τού ψιθυρίζει πως η ζωή αρχίζει όταν τολμάς να κοιτάξεις προς το φως. Μια συγκινητική ιστορία για τη δύναμη του θάρρους και της αλλαγής.  Κάθε νέος δρόμος ξεκινά με ένα βήμα θάρρους. Ακόμα κι αν φοβόμαστε, η ζωή μάς περιμένει εκεί που τολμάμε να τεντωθούμε προς το φως.

Κάποτε, βαθιά μέσα στη ζεστή αγκαλιά της γης, ζούσε ένας μικρός σπόρος.
Ήταν τυλιγμένος στο απαλό χώμα, σαν να βρισκόταν μέσα σε μια κουβέρτα που τον προστάτευε από κάθε κίνδυνο.

Του άρεσε η ησυχία. Άκουγε μόνο τους ήχους του υπόγειου κόσμου: το απαλό γουργούρισμα των ριζών, τις μικρές σταγόνες νερού που κυλούσαν και, μερικές φορές, μακρινά βήματα από ζώα που περνούσαν πάνω από το κεφάλι του.

Οι ρίζες των μεγάλων δέντρων γύρω του, με βαθιά, σοφή φωνή, του έλεγαν ιστορίες:
— «Ήμασταν κι εμείς κάποτε σαν εσένα, μικροί και φοβισμένοι. Μα μια μέρα, αφήσαμε τον φόβο και τεντωθήκαμε προς το φως. Εκεί πάνω υπάρχει ο ήλιος, ο αέρας, η βροχή… και η ζωή.»

Ο μικρός σπόρος κουνούσε το κεφαλάκι του.
— «Όχι… εκεί έξω έχει κινδύνους. Άνεμοι που σε λυγίζουν, βροχές που σε πλημμυρίζουν, πουλιά που μπορεί να σε φάνε… Εδώ είμαι ασφαλής.»

Πέρασαν μέρες, ίσως και μήνες.
Μια ανοιξιάτικη πρωινή μέρα, ένα μικρό σπουργίτι στάθηκε στο χώμα ακριβώς από πάνω του. Το πουλάκι τραγουδούσε, κι ο σπόρος, αν και δεν είχε δει ποτέ τον ήλιο, ένιωσε πως ο ήχος αυτός μύριζε ελευθερία.

Ξάφνου, το σπουργίτι έσκυψε και του μίλησε μέσα από μια μικρή χαραμάδα χώματος:
— «Μικρέ σπόρε, γιατί δεν ανεβαίνεις να δεις τον ουρανό; Έχεις μέσα σου ζωή που περιμένει να ανθίσει.»
— «Κι αν δεν τα καταφέρω;» ρώτησε διστακτικά.
— «Τότε… θα προσπαθήσεις ξανά. Αλλά αν δεν δοκιμάσεις ποτέ, πώς θα μάθεις πόσο όμορφη είναι η ζωή;»

Τα λόγια του πουλιού έμειναν μέσα του σαν μικρή σπίθα.

Το ίδιο βράδυ, έβρεξε. Το χώμα μύριζε φρέσκο και η γη άρχισε να δίνει στον σπόρο μια απαλή ώθηση.
Το πρωί, μια ζεστή ακτίνα ήλιου γλίστρησε μέσα από το χώμα και τον ακούμπησε.

Κάτι μέσα του ξύπνησε… Ένιωσε την ανάγκη να τεντωθεί, να σπρώξει, να βγει.

Οι μέρες πέρασαν και ο σπόρος άρχισε να ξεπροβάλλει. Στην αρχή ήταν μόνο μια μικρή πράσινη μύτη που έτρεμε από τον φόβο της. Ο άνεμος ήταν δυνατός, η βροχή βαριά. Κάθε τόσο νόμιζε πως θα λυγίσει.

Μα κάθε φορά, θυμόταν το σπουργίτι: «Η ζωή αρχίζει όταν τολμάς.»

Τα χρόνια κύλησαν. Η μικρή πρασινάδα έγινε βλαστός, ο βλαστός έγινε κορμός, και τα κλαδιά του απλώθηκαν σαν χέρια που αγκαλιάζουν τον ουρανό.

Πουλιά έφτιαχναν φωλιές στα κλαδιά του, παιδιά έβρισκαν σκιά κάτω από τα φύλλα του, και κουρασμένοι ταξιδιώτες ξαπόσταιναν στον ίσκιο του.

Μια μέρα, το ίδιο σπουργίτι – τώρα γερασμένο – ήρθε και στάθηκε σε ένα κλαδί του.

Το δέντρο χαμογέλασε με τον θρόισμα των φύλλων του:
— «Ευχαριστώ που μου έμαθες πως η ζωή αρχίζει όταν αφήνεις τον φόβο και ανοίγεσαι στο φως.»

Κι από τότε, κάθε άνοιξη, το δέντρο ψιθύριζε την ιστορία του στους μικρούς σπόρους που κοιμόντουσαν στη γη, για να μάθουν κι εκείνοι πως η ασφάλεια είναι όμορφη, αλλά η ζωή… βρίσκεται εκεί έξω.

 Μήνυμα: Το να φύγουμε από την ασφάλεια και να δοκιμάσουμε, μας κάνει να αναπτυχθούμε και να δώσουμε ζωή και σε άλλους.

https://www.paidika-paramythia.gr/story/330/o-sporos-poy-den-ithele-na-ginei-dentro

~ * Ανακαλύφθηκε γιγάντια κοσμική γέφυρα που ενώνει δύο γαλαξίες * ~

 

Με δημοσίευση της στην επιθεώρηση «Monthly Notices of the Royal Astronomical Society» διεθνής ερευνητική ομάδα παρουσιάζει την ανακάλυψη μιας τεράστιας «γέφυρας» ουδέτερου υδρογόνου μήκους 185,000 ετών φωτός μεταξύ δύο γαλαξιών καθώς και πολυάριθμους βραχίονες και νέφη που συνδέονται με την ακόμη μακρύτερη ουρά αερίου (1,6 εκατομμύρια έτη φωτός) που είχε ανακαλυφθεί παλαιότερα με το ραδιοτηλεσκόπιο Arecibo.

Η ανακάλυψη έγινε στο πλαίσιο της έρευνας Widefield ASKAP L-band Legacy All-sky Survey (WALLABY) και η ερευνητική ομάδα μελέτησε το ζεύγος νάνων γαλαξιών NGC 4532 / DDO 137 (WALLABY J123424+062511) που βρίσκεται περίπου 53 εκατομμύρια έτη φωτός μακριά από τη Γη. «Η ανακάλυψη αυτή αποτελεί σημαντικό βήμα στην κατανόηση του τρόπου με τον οποίο αλληλεπιδρούν οι γαλαξίες», δήλωσε ο καθηγητής Λίστερ Στέιβλι Σμιθ αστρονόμος στο Πανεπιστήμιο της Δυτικής Αυστραλίας και μέλος του Διεθνούς Κέντρου Ραδιοαστρονομικής Έρευνας (ICRAR).

«Τα μοντέλα μας έδειξαν ότι οι παλιρροϊκές δυνάμεις μεταξύ των δύο γαλαξιών σε συνδυασμό με την εγγύτητά τους προς το τεράστιο Σμήνος της Παρθένου έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη δυναμική του αερίου που παρατηρήσαμε. Καθώς οι γαλαξίες περιστρέφονταν ο ένας γύρω από τον άλλο και κινούνταν προς το θερμό νέφος αερίου που περιβάλλει το Σμήνος της Παρθένου θερμότερο 200 φορές από την επιφάνεια του Ήλιου βίωσαν το φαινόμενο της ολικής πίεσης (ram pressure) το οποίο αφαίρεσε και θέρμανε το αέριο από τους γαλαξίες. Το φαινόμενο μοιάζει με την «καύση στην ατμόσφαιρα» όταν ένας δορυφόρος εισέρχεται στα ανώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας της Γης, μόνο που σε αυτή την περίπτωση εξελίχθηκε σε διάρκεια ενός δισεκατομμυρίου ετών».

Η πυκνότητα των ηλεκτρονίων και η ταχύτητα με την οποία οι γαλαξίες πέφτουν μέσα στο θερμό αέριο αρκούν για να εξηγήσουν γιατί τόσο μεγάλο μέρος του αερίου αποσπάστηκε από αυτούς και κατέληξε στη γέφυρα και στις γύρω περιοχές. Οι παρατηρήσεις αποτελούν μέρος του WALLABY, ενός εκτεταμένου προγράμματος που χαρτογραφεί τον ουρανό και μελετά την κατανομή του υδρογόνου στους γαλαξίες, χρησιμοποιώντας το ραδιοτηλεσκόπιο ASKAP του CSIRO.

https://www.naftemporiki.gr/techscience/2011858/anakalyfthike-gigantia-kosmiki-gefyra-poy-enonei-dyo-galaxies/

~ * Δημιουργήθηκαν ανθρώπινα έμβρυα από δερματικά κύτταρα, εξέλιξη που φέρνει επανάσταση στην ανθρώπινη αναπαραγωγή * ~

 

Δίνεται διέξοδος σε διάφορα προβλήματα υπογονιμότητας αλλά εγείρονται ζητήματα ασφαλείας και ηθικής.

Αμερικανοί επιστήμονες δημιούργησαν, για πρώτη φορά, ανθρώπινα έμβρυα σε πρώιμο στάδιο μέσω επεξεργασίας DNA που λήφθηκε από κύτταρα δέρματος ανθρώπων και στη συνέχεια γονιμοποιώντας το με σπέρμα. Η τεχνική αυτή θα μπορούσε να ξεπεράσει την υπογονιμότητα που προκαλείται από την ηλικία ή ασθένειες χρησιμοποιώντας σχεδόν οποιοδήποτε κύτταρο του σώματος ως αφετηρία για τη δημιουργία ζωής. Θα μπορούσε ακόμη και να επιτρέψει σε ομόφυλα ζευγάρια να αποκτήσουν παιδί με γενετική συγγένεια και με τους δύο γονείς.

Η μέθοδος που δημοσιεύτηκε στην επιθεώρηση Nature Communications χρειάζεται σημαντική βελτίωση, κάτι που θα μπορούσε να διαρκέσει μια δεκαετία, πριν εξεταστεί η χρήση της από κλινικές γονιμότητας. Οι ειδικοί χαρακτήρισαν την ανακάλυψη εντυπωσιακή, αλλά υπογράμμισαν την ανάγκη για έναν ανοιχτό δημόσιο διάλογο σχετικά με τις δυνατότητες που προσφέρει η επιστήμη.

Η παραδοσιακή διαδικασία αναπαραγωγής βασίζεται στη συνάντηση του σπέρματος με το ωάριο. Στη νέα μέθοδο, οι επιστήμονες ξεκινούν από κύτταρα δέρματος. Η ερευνητική ομάδα του Πανεπιστημίου Υγείας και Επιστήμης του Όρεγκον αφαιρεί τον πυρήνα , που περιέχει τον πλήρη γενετικό κώδικα, από ένα κύτταρο δέρματος και τον τοποθετεί σε ένα δωρηθέν ωάριο από το οποίο έχει αφαιρεθεί το δικό του DNA.

Αρχικά η διαδικασία θυμίζει την τεχνική που χρησιμοποιήθηκε για τη δημιουργία της προβατίνας Dolly το 1996 του πρώτου κλωνοποιημένου θηλαστικού. Όμως, το ωάριο αυτό περιέχει ήδη πλήρη σύνολο χρωμοσωμάτων επομένως πρέπει να απορρίψει τα μισά. Οι ερευνητές ονόμασαν αυτή τη διαδικασία «mitomeiosis» – συνδυασμός της μίτωσης και μειωσης.

Η μελέτη έδειξε ότι δημιουργήθηκαν 82 λειτουργικά ωάρια τα οποία γονιμοποιήθηκαν με σπέρμα και μερικά αναπτύχθηκαν σε πρώιμα στάδια εμβρύων (μέχρι 6 ημέρες). «Καταφέραμε κάτι που θεωρούνταν αδύνατο», δήλωσε ο καθηγητής Σουκχράτ Μιταλίποφ επικεφαλής του κέντρου γονιδιακής και εμβρυϊκής θεραπείας του πανεπιστημίου.

Ωστόσο, η μέθοδος είναι ακόμη ατελής: το ωάριο απορρίπτει τυχαία χρωμοσώματα, κάτι που μπορεί να οδηγήσει σε γενετικές ανωμαλίες, ενώ η επιτυχία είναι προς το παρόν μόλις γύρω στο 9%.

Ποιοι ωφελούνται

Η τεχνολογία αυτή εντάσσεται στο πεδίο της τεχνητής (in vitro) γαμετογένεσης, που στοχεύει στη δημιουργία σπερματοζωαρίων και ωαρίων έξω από το σώμα. Στόχος είναι να βοηθηθούν ζευγάρια που δεν μπορούν να επωφεληθούν από την εξωσωματική γονιμοποίηση επειδή δεν διαθέτουν βιώσιμα ωάρια ή σπέρμα.

Θα μπορούσε να βοηθήσει μεγαλύτερες γυναίκες που δεν έχουν πλέον ωάρια, άνδρες με μειωμένη παραγωγή σπέρματος ή άτομα που έχουν υποστεί θεραπείες καρκίνου που προκαλούν στειρότητα. Η μέθοδος μπορεί επίσης να αλλάξει τον ορισμό της γονεϊκότητας. Δεν είναι απαραίτητο να χρησιμοποιηθούν κύτταρα δέρματος γυναίκας αφού μπορούν να χρησιμοποιηθούν και κύτταρα άνδρα, ανοίγοντας τον δρόμο σε ομόφυλα ζευγάρια να αποκτήσουν παιδί γενετικά συγγενές και με τους δύο.

«Εκτός από την ελπίδα που προσφέρει σε εκατομμύρια ανθρώπους με υπογονιμότητα λόγω έλλειψης ωαρίων ή σπέρματος, αυτή η μέθοδος δίνει τη δυνατότητα σε ομόφυλα ζευγάρια να αποκτήσουν παιδί γενετικά συγγενές με τους δύο γονείς», δήλωσε η καθηγήτρια Πόλα Αμάτο από το ίδιο πανεπιστήμιο.

Ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Χαλ Ρότζερ Στάρμει τόνισε ότι η επιστήμη είναι σημαντική και εντυπωσιακή, αλλά απαιτείται διαφάνεια, διακυβέρνηση και δημόσια εμπιστοσύνη. Ο καθηγητής του Πανεπισττημίου του Εδιμβούργου Ρίτσαρντ Άντερσον χαρακτήρισε την ικανότητα δημιουργίας νέων ωαρίων «σημαντική πρόοδο», αν και υπογράμμισε ότι υπάρχουν σοβαρά ζητήματα ασφάλειας που πρέπει να αντιμετωπιστούν.

Naftemporiki.gr με πληροφορίες από BBC

https://www.naftemporiki.gr/techscience/2013487/dimioyrgithikan-anthropina-emvrya-apo-dermatika-kyttara-exelixi-poy-fernei-epanastasi-stin-anthropini-anaparagogi/