~ * ΓΙΑ ΜΕΝΑ... ΓΙΑ ΕΚΕΙ ΣΤΟ ΚΑΠΟΥ ...ΓΙΑ ΤΟ ΤΩΡΑ ΕΔΩ......ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΠΟΤΕ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ.....ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ......* ~

STO ΚΑΠΟΥ ΕΚΕΙ ......ΨΑΧΝΕΙ ΔΕΝ ΨΑΧΝΕΤΕ........ΑΠΑΝΤΗΣΕΙς ΣΤΑ ΓΙΑΤΙ ΕΣΤΩ ΚΙ ΑΝ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ.........

Την κρατούσαν......

Λέγε.....γιατί?.....θα το έκανες???

Θα έδινες τη ζωή σου για αυτόν???.........Θα πέθαινες για αυτόν???.......είπαν όλοι μαζί........

Κι εκείνη σηκώνοντας το πρόσωπό της , τον κοίταξε στα μάτια και απάντησε.....

Ναι.....θα πεθάνω για αυτόν.....αξίζει να δώσω τη ζωή μου για εκείνον......

Και την πήραν ......

Έτρεξε με όλη του τη δύναμη για να τους προλάβει, πρίν της κάνουν κι άλλο κακό......ήξερε πολύ καλά πως έν μέρει κι εκείνος ήταν υπεύθυνος για αυτό που της συνέβει......

Πάλεψε και την πήρε από τα χέρια τους, την έσπρωξε μακριά με δύναμη για να μην την πιάσουν ξανά........εκείνη χτύπησε , μα δεν πήγε κοντά της, δεν είχε χρόνο τώρα για να δεί το χτύπημα........ έπρεπε να τους προλάβει πρίν......

Πέσαν όλοι πάνω του.........τον χτύπησαν ...τον χτύπησαν τόσο πολύ, που με το ζόρι κρατήθηκε όρθιος, δεν έπρεπε όμως να πέσει ,οχι....οχι τώρα.........οχι τώρα που εκείνη τον χρειάζονταν..........τώρα έπρεπε να ήταν εκεί, μετά απο όλα αυτά.......

Έπρεπε να της εξηγήση........να της δώσει να καταλάβει γιατί έκανε ότι έκανε.........έπρεπε να της πεί , πως τελικά την αγάπησε περισσότερο απο ότι περίμενε..........έπρεπε να της πεί , πως αυτό ακριβώς φοβήθηκε τόσο......έπρεπε.....έπρεπε να της πεί τόσα πράγματα.......

Θεέ.......δώσε της δύναμη και κάνε την να αντέξει, άσε με να προλάβω........

Οι σκέψεις αυτές και ο πόνος τον τύφλωναν, δεν τον άφηναν να δεί μπροστά του.....του έδιναν όμως τη δύναμη και το κουράγιο για να συνεχίσει.........Δεν θα τους άφηνε να την πειράξουν ξανά......ποτέ!!!.....όσο περνούσε από το χέρι του, όχι εκείνη.......εκείνη απλά πλήρωσε το τίμημα κι αυτό δεν το δεχόταν το μέσα του ...δεν το σήκωνε το είναι του..........

" Κρατήσου μικρή, κρατήσου σε παρακαλώ.......μη μ ' αφήσεις .....όχι τώρα , όχι τώρα σε παρακαλώ....." της φώναζε καθώς γύρναγε και της έριχνε κλεφτές ματιές για να δει τι γίνετε πίσω του...........

Κι εκείνη κρατιόταν .....κρατιόταν απο μια μικρή ανάσα ζωής ,περιμένοντας τον.....για μια ακόμα φορά , για μια ακόμα στιγμή........και θυμώταν .....θυμώταν εκείνες τις στιγμές όταν την έπερνε αγκαλιά και τη σήκωνε ψηλά στριφογυρίζοντας τη και φιλώντας τη ..............το χαμογελό του και τα μάτια του έλαμπαν και ήταν σαν να τους είχες χαρίσει τον κόσμο όλο...........

Θυμώταν .....θυμώταν τα λόγια που της έλεγε , θυμώταν τα χάδια του και τα φιλιά εκείνα που έκαιγαν πάνω τους,............μα θυμώταν και πολύ καλά όμως τις ώρες που την άφηνε για να πάει εκεί.....κι εκείνη ήξερε , μα δε μίλαγε , περίμενε........περίμενε πότε θα της το πεί....απλά το πότε.....

Μα το πότε δεν ήρθε ποτέ......η ίσως να ήρθε αργά.....πολύ αργά και για τους δυό τους......

Γύρισε και τον κοίταξε με βλέμμα θολό και τη ζωή να φεύγει σιγά - σιγά, του χαμογέλασε όσο πιο πολύ μπορούσε για να του δώσει κουράγιο.....για να του πει...πως όλα είναι καλά.......ακόμα και τώρα.....να μη φοβάσαι....συνέχεισε....

Ήταν ο καλύτερος .....το ήξερε και το ήξεραν και ο καλύτερος δεν ξεχνάει......μαθαίνει απο τα λάθη του και γίνετε ακόμα καλύτερος......Συνέχισε με

ακόμη πιο πολύ δύναμη, ήταν πιο πολλοί και πιο .....αποτελεσματικοί, μα όχι περισσότερο απο εκείνον.....ήταν τόση η οργή του , η μανία του που δεν ήξερε τι έκανε, τα πάντα γύρω του χόρευαν σφιχταγκαλιασμένα σε έναν αέναο χορό  πόνου και  μίσους, ίντριγκας και εξουσίας, ούρλιαζαν , κινούνταν σε ταχύτατους ρυθμούς και σε κλάσματα του δευτερολέπτου όλα είχαν τελειώσει............κι εκείνος , έμεινε εκεί για λίγο να κοιτάζει αποσβολομένος ότι είχε απομείνει  απο όλη εκείνη την παράνοια........

" Καρδιά μου" .....ψιθύρισε και γύρισε το κεφάλι πρός το μέρος της......άπλωσε τα χέρια του και την πήρε αγκαλιά.

"Οχι καρδιά μου πάλι......δεν θα το αντέξω να σε χάσω ξανά.....".Κούνησε το κεφάλι του .....άξιζε τελικά όλο αυτό??...Άξιζαν , όλα εκείνα που είχαν γίνει???...Τόσες θυσίες.....τόσα.....

"Έλα μικρή ......γύρνα πίσω ....γύρνα πίσω μη μ' αφήνεις" έλεγε χαιδεύοντας της τα μαλλιά....

" Σήκω ψυχή μου....σήκω , έλα ξύπνα....έλα μικρή , όνειρο είναι , έλαααα......μ' ακους??????....θα είμαι εδώ.....θα είμαι πάντα εδώ μικρή .....στο λόγο μου ......έλα μικρή , έλα, σήκω.......έλα..." έλεγε και τα μάτια του έτρεχαν δάκρυα για πρώτη του , ίσως φορά..........

Κι ή μικρή ......ήταν ο πρώτος άνθρωπος που τον είχε αγαπήσει έτσι όπως ήταν......για αυτό ακριβώς που ήταν..................

-Να προσέχεις μικρή μου......... και να προσέχεις κι εκείνους...................

-Μη με αφήσεις εδώ παρακαλώ...............του είπε.....

-Όταν όλα τελειωσουν μικρή μου.........είπε και χαμογελασε................

      

Εκείνη έκλαιγε ....... για δεύτερη φορά έχανε αγαπημένο πρόσωπο........και ήξερε τώρα πια για τα καλά πως θα ήταν μονάχη της..............

-Οχι μικρή μου ...... δεν θα είσαι.........της είπε διαβάζοντας τη σκέψη της............έχουν οριστεί φύλακες για να σε προστετεύουν ανά τους αιώνες.............δεν θα είσαι μονάχη σου...............

.......η γή έσκουζε....... ο τόπος έτρεμε....... πανικός .....φωνές.................. της φώναζαν να τρέξει καθώς το σκάφος απογειωνόταν............το μέρος είχε γεμίσει νερό και η στάθμη του συνέχεια  ανέβαινε όλο και πιο γρήγορα............. όταν είδε κάποιον εκεί έξω να προσπαθεί να σκαρφαλώσει..........τους κοίταξε.....κανείς δεν κουνήθηκε...............πήγε ως την πόρτα και έκανε να τον πιάσει μα της έφευγε..........από το νερό και τη βροχή γλυστράγανε τα χέρια της.......το σκάφος σηκωνόταν όλο και περισσότερο....... δεν γινόταν να τον αφήσει πίσω..... απλά δεν γινόταν............... ήταν πάντα δίπλα της - σκιά της και προστάτης της........ μάρτυρας των όσων εκείνη είχε περάσει ...............βγήκε έξω και πιάστηκε από τα σίδερα........τον έπιασε και τον έβαλε μέσα, στην προσπάθειά της εκείνη να μπεί ξανά στο σκάφος γλύστρισε και άρχισε να πέφτει...........δεν πρόλαβαν να την πιάσουν (????)..............τους άκουγε μόνο να φωνάζουν το όνομά της καθώς έπεφτε.........

Εμεινε εκεί............ δεν κατάφερε να φύγει......... δεν κατάφερε να τους ξαναδεί..................καθώς ολοένα και περισσότερο βυθιζόταν στο νερό και οι πνεύμονές της γέμιζαν ............... ήρθε στα αυτιά της σαν ηχώ ενός μακρινού καιρού τα λόγια που της είχαν πεί οι Μεγάλοι............

-Κάποια στιγμή στο χρόνο μικρή..........................

-Το υπόσχεστε ???...... ψιθύρισε ξανά ....... και με την ηχώ του ΝΑΙ σαν απάντηση, έκλεισε τα μάτια για πάντα, ενώ τα δάκρυά της είχαν γίνει ένα με την αρμύρα της θάλασσας.................... μα εκείνος δεν ήταν εδώ για να τη γυρίσει πίσω ξανά..............και να την σφίξει στην αγκαλιά του για μια τελευταία φορά...............

Σε κάποιο άλλο μέρος ................ σε κάποιον άλλο κόσμο εκείνος για πρώτη............. για πρώτη του φορά ................ούρλιαξε απο τον πόνο.............φωνάζωντας το όνομα της με όλη του τη δύναμη............... μα εκείνη τη στιγμή δεν ήταν εκεί...............δεν ήταν δίπλα της για να την φέρει  πίσω ξανά.............δεν ήταν απλά εκεί για να την πάρει αγκαλιά του μια τελευταία φορά............ούτε ένα χάδι...........ούτε ένα της χαμόγελο........

Το κόστος της θυσίας για τον κάθε έναν είναι ένα κομάτι διαφορετικό..............μα τα ονόματα όλων όμως παραμένουν χαραγμένα με την άσβεστη φλόγα του πυρός ............ στο αιώνιο Βιβλίο της Ζωής.......

Μετά τον θανατό της αποφασήστηκε το κλείσιμο των πάντων.............

Σάββατο χαράματα μπρος στην Αχερουσία
χόρεψα ζεϊμπέκικο πάνω στην φωτιά
βήματα γενέθλια για την αθανασία
κι όλες οι αγάπες μου μία ξενιτιά.......

Πήρα από τα μάτια σου λίγο μαύρο χρώμα
κι έβαψα τα ρούχα μου -μάνα μη με δεις-
την στερνή κουβέντα σου την θυμάμαι ακόμα
σαν χορεύεις μου ΄λεγες, να 'σαι ο Διγενής........

Βλέμματα χαράξανε στις μαύρες τις οθόνες
κι οι τυφλοί προφήτες προδίδουν τους χρησμούς
έρωτας αρχάγγελος σαν τις παλιές εικόνες
κι ο χορός του κόσμου ραγίζει τους αρμούς.......

Πήρα από τα μάτια σου λίγο μαύρο χρώμα
κι έβαψα τα ρούχα μου -μάνα μη με δεις-
την στερνή κουβέντα σου την θυμάμαι ακόμα
σαν χορεύεις μου ΄λεγες, να 'σαι ο Διγενής.......

Είναι τα τραγούδια μας ηφαίστεια που καίνε
σώματα κι αγάλματα βγάζουνε φτερά
τα αρχαία πάθη μας και τα φιλιά σου φταίνε
κοίτα αναστήθηκα για δεύτερη φορά.......

Πήρα από τα μάτια σου λίγο μαύρο χρώμα
κι έβαψα τα ρούχα μου -μάνα μη με δεις-
την στερνή κουβέντα σου την θυμάμαι ακόμα
σαν χορεύεις μου ΄λεγες, να 'σαι ο Διγενής.......

.........τα αρχαία πάθη μας και τα φιλιά σου φταίνε
κοίτα αναστήθηκα για δεύτερη φορά.......