Πέμπτη 30 Οκτωβρίου 2014

~ * Η ΚΡΑΥΓΗ ...... ΑΣΚΗΤΙΚΗ *~




Μια μικρή ανυπότακτη πνοή μάχεται μέσα μου απελπισμένα να νικήσει την ευτυχία ….την κούραση και το θάνατο….
Γυμνάζω σαν άλογο πολεμικό το σώμα μου ….το συντηρώ λιτό και το σπλαχνίζομαι ….άλλο άλογο δεν έχω ….Συντηρώ το μυαλό μου ακοίμητο …λαγαρό …ανήλεο …το αμολώ να παλεύει ακατάληπτα και να κατατρώει ….Φώς αυτό ….το σκοτάδι της σάρκας…
Άλλο εργαστήρι να κάνω το σκοτάδι, φώς ….δεν έχω….
Συντηρώ την καρδιά μου, φλεγόμενη ….γενναία ….ανήσυχη ….Νοιώθω στην καρδιά μου όλες τις ταραχές και τις αντινομίες ….τις χαρές και τις πίκρες της ζωής …Μα αγωνίζουμε να τις υποτάξω σε ένα ρυθμό ανώτερο από το νού ….σκληρότερο από την καρδιά μου ….Στο ρυθμό του η Κραυγή κηρύχνει μέσα μου επιστράτεψη ….Φωνάζει:
“ Εγώ η κραυγή, είμαι ο Κύριός ο Θεός σου …Δεν είμαι καταφύγι …..δεν είμαι σπίτι κι ελπίδα …δεν είμαι Πατέρας , δεν είμαι Γιός, δεν είμαι Πνεύμα ……Είμαι ο στρατηγός σου!... Δεν είσαι δούλος μου μήτε παιχνίδι στις απαλάμες μου ….δεν είσαι φίλος μου, δεν είσαι παιδί μου …..Είσαι ο σύντροφός μου στη μάχη….. Κράτα γενναία τα στενά που σου εμπιστεύτηκα ….μη τα προδώσεις!... Χρέος έχεις και μπορείς στο δικό σου τομέα  να γίνεις ήρωας ….
Αγάπα τον κίνδυνο. Τι είναι πιο δύσκολο?.... Αυτό θέλω …..
Ποιό δρόμο να πάρεις?.... Τον πιο κακοτράχαλο ανήφορο ….Αυτόν παίρνω κι εγώ …..ακολούθα μου!.....
Να μάθεις να υπακούς …Μονάχα όποιος υπακούει σε ανώτερο ρυθμό είναι λεύτερος ….
Να μάθεις να προστάζεις ….Μονάχα όποιος μπορεί να προστάζει είναι αντιπρόσωπός μου στη γή ετούτη…..
Να αγαπάς την ευθύνη. Να λές: Εγώ, μονάχος μου έχω χρέος να σώσω της γής …..Αν δεν σωθεί, εγώ φταίω ….
Να’ σαι ανήσυχος ….αφχαρίστητος …..απροσάρμοστος πάντα ….Όταν μια συνήθεια καταντήσει βολική, να τη συντρίβεις …..Η μεγαλύτερη αμαρτία είναι η ευχαρίστηση….
“Που πάμε?..... θα νικήσουμε ποτέ? ....Προς τι όλη ετούτη η μάχη? ….Σώπα!!! ….Οι πολεμιστές ποτέ δεν ρωτάνε!....’’
Σκύβω κι αφουγκράζομαι την πολεμική τούτη κραυγή στα σωθικά μου …..Αρχίζω και μαντεύω το πρόσωπο του αρχηγού, ξεκαθαρίζω τη φωνή του ….δέχομαι με χαρά και με τρόμο τις εντολές του…..
Ναι ….ναι ….δεν είμαι τίποτα …..Ένας αχνός φωσφορισμός πάνω στην ογρή πεδιάδα ….ένα άθλιο σκουλίκι που σέρνετε ….κι αγαπάει ….φωνάζει και μιλάει για φτερούγες ….μια ώρα, δύο ώρες κι ύστερα το στόμα του φράζει με χώματα….
Μα μέσα μου μια κραυγή ανώτερή μου φωνάζει αθάνατη …..θέλοντας και μη είμαι κι εγώ ….σίγουρα ….ένα κομμάτι από τ’ ορατό κι αόρατο Σύμπαντο…. Είμαστε ένα ….οι δυνάμεις που δουλεύουν εντός μου, οι δυνάμεις που με σπρώχνουν να ζώ ….οι δυνάμεις που με σπρώχνουν και πεθαίνω είναι ….σίγουρα ….και δικές του δυνάμεις….
Δεν είμαι ένα μετέωρο αρίζωτο στον κόσμο ….Είμαι χώμα από το χώμα του και πνοή από την πνοή του ….
Δεν φοβούμαι μονάχος μου …..δεν ελπίζω μονάχος μου ….δεν φοβάμαι μοναχός μου …..Μια παράταξη μεγάλη ….μια φορά του Σύμπαντος φοβάται …..ελπίζει ….φωνάζει μαζί μου….
Είμαι ένα πρόχειρο γεφύρι και Κάποιος από πάνω μου περνάει και γκρεμίζομαι ξοπίσω του ….Ένας αγωνιστής με διαπερνάει ….τρώει τη σάρκα  μου και το μυαλό μου ….να ανοίξει δρόμο …να γλυτώσει από μένα …Όχι εγώ ….Αυτός φωνάζει…..
Καθένας έχει το δρόμο το δικό του που το’ ναι φέρνει στη λύτρωση ….ο ένας την αρετή , ο άλλος την κακία…
Αν ο δρόμος που οδηγάει στην λύτρωσή σου είναι η αρρώστια ….η ψευτιά ….η ατιμία ….χρέος σου να βυθιστείς στην αρρώστια …ψευτιά ….στην ατιμία για  να τις νικήσεις …Αλλιώς δεν σώζεσαι.
Αν ο δρόμος που οδηγάει στην λύτρωσή σου είναι η αρετή ….η χαρά …η αλήθεια …χρέος σου να βυθιστείς στην αρετή ….τη χαρά ….την αλήθεια για  να τις νικήσεις ….να τις αφήσεις πίσω σου ….Αλλιώς δεν σώζεσαι.
Δεν πολεμάμε τα σκοτεινά μας πάθη με νηφάλια ….αναιμικιά ….ουδέτερη πάνω από τα πάθη αρετή ….Παρά με άλλα …σφοδρότερα πάθη….
Αφήνουμε τη θύρα μας ανοιχτή στην αμαρτία ….Δε βουλώνουμε τα αυτιά μας να μην ακούμε τις Σειρήνες ….Δε δενόμαστε από φόβο στο κατάρτι μιας μεγάλης ιδέας ….μήτε παρατούμε το καράβι και χανόμαστε γροικώντας ….φιλώντας τις Σειρήνες…..
Παρά εξακολουθούμε την πορεία μας ….αρπάζουμε τις Σειρήνες στο καράβι μας και ταξιδεύουν κι αυτές μαζί μας….. Τούτη είναι σύντροφοι….. η καινούργια Ασκητική  μας!....
Αγάπα τον άνθρωπο, γιατί είσαι εσύ ….Αγάπα το σώμα σου, μονάχα με αυτό στης γής ετούτη μπορείς να παλέψεις και να πνευματώσεις την ύλη….
Αγάπα την ύλη, απάνω της πιάνεται ο Θεός και πολεμάει …Πολέμα μαζί του.
Να πεθαίνεις κάθε μέρα ….
Να γεννιέσαι κάθε μέρα ….
Να αρνιέσαι ότι έχεις κάθε μέρα….
Η ανώτερη αρετή δεν είναι το να είσαι ελεύθερος …..παρά να μάχεσαι για την ελευθερία….
Μη καταδέχεσαι να ρωτάς: ’’θα νικήσουμε?.... θα νικηθούμε?.... Πολέμα!! ….”

Ν. Καζαντζάκης
ΑΣΚΗΤΙΚΗ
ΕΚΔ. ΕΛΕΝΗ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου