~ * ΓΙΑΝΝΗΣ ΧΑΡΟΥΛΗΣ * ~

Είχα μια αγάπη μια φορά που' μοιαζε λίγο

στη θλίψη μόνο με τη φτωχογειτονιά

εκεί που η σκέψη ακροπατεί σαν το φονιά

για να τη δει απ' τη γωνιά

πώς να ξεφύγω……

Μοιάζουν οι δρόμοι μας σπαθιά που συναντιούνται

μέσα στη νύχτα και ραΐζουν τη σιωπή

αίμα στ' αχείλι και στο βλέμμα αστραπή

πες μου ποιο στόμα να τα πει

και πώς ξεχνιούνται……

Τ' όνειρο μικρή σαν χαθώ νωρίς

κάμε φυλαχτό για να το φορείς

ράψε δυο πουλιά με κλωστή χρυσή

το 'να να 'μαι εγώ, τ' άλλο να 'σαι εσύ….

Πέρασε κόσμε κι η παράσταση θ' αρχίσει

και θα τα πούμε σαν δυο φίλοι γκαρδιακοί

που σμίξανε κάποια θλιμμένη Κυριακή

σε μια ταβέρνα ερημική

κι έχουν μεθύσει…

Άσπρο πουκάμισο θα βάλω απόψε πάλι

να πέσει απάνω του σαν ταύρος ο καιρός

δώσε μου μάνα την ευχή να βγω γερός

πόλεμος είναι και χορός

και παραζάλη……

Τ' όνειρο μικρή σαν χαθώ νωρίς

κάμε φυλαχτό για να το φορείς

ράψε δυο πουλιά με κλωστή χρυσή

το 'να να 'μαι εγώ, τ' άλλο να 'σαι εσύ……

~ * ~

Mάσκα δεν έχω να γυρνώ

στο καρναβάλι ετούτο

μόνο μια απόχη να τρυγώ

της θάλασσας την πονηριά

και της σιωπής τον πλούτο……..

Bάρα καλή, βάρα γερή

μια ντουφεκιά ζαχαρωτή

κι άσε να νοιώσει η γαλαρία

του χαρτοπόλεμου τη βία…….

Σκουπίδι η σκέψη την πετώ

τη λογική απαρνιέμαι,

μ' ένα σαράκι αρμένικο

για δρόμους που δε θέλησα

στις χαραυγές ξεχνιέμαι……..

Bάστα το νου, βάστα το νου

να μην γκρινιάξει του καιρού

πού 'φτιαξε με τον πόνο κλίκα

και τσιγκουνεύεται στη γλύκα……

Αν γυρέψουν οι καημοί

τραγούδια ξεχασμένα,

αν το ζάρι που`πεσε

δεν θα βρεθεί ξανά,

αν των χειλιών οι χαρακιές

απαρνηθούν το ψέμα

κι αν τα παραθυρόφυλλα

χτυπήσουν δυνατά……

Αν γίνει η καρδιά σφυρί

και σήμαντρο το στέρνο,

αν τα μαλλιά σου φτιάξουν

της αράχνης τον ιστό,

αν των ματιών οι ποταμοί

ξυλεία μεταφέρουν

κι αν γίνει η ανάσα σου

σπαθί δαμασκηνό….

Τότε κι εγώ θα θυμηθώ

που σ`έχω αγαπήσει.

Θα φέρω πίσω τα πουλιά

τ`αποδημητικά,

θα κοιμηθώ στον ίσκιο σου,

θα ψάξω για πατρίδα,

όλο τον κόσμο πύκνωσε

σε μια σταλαγματιά…..