Ήταν κάπου αρχές Αυγούστου, μια αρκετά ζεστή βραδιά και ενώ όλοι είχαν πάει για ύπνο εγώ δεν ήθελα ……. δεν μπορούσα, παρ’όλο που δεν δούλευα και ήμουν στο σπίτι , χρειαζόμουν την ησυχία την ηρεμία ……. την γαλήνη αν θές που σου προσφέρει κάποιες φορές η νύχτα, μακριά από όλους και από όλα………..
Το σπίτι ήταν κοντά στη ρεματιά κι έτσι είχε και λίγη δροσούλα, η μαμά μου είχε στον κήπο αρκετά λουλούδια, με κυρίαρχο το βαρέλι με το γιασεμί και τις πασχαλιές ,πιο δίπλα τη γαρδένια και τη λουΐζα , συν και κάτι άλλα που είχε φυτέψει εκεί …...και με το αεράκι που ερχόταν από τη ρεματιά οι μυρωδιές αυτές ανακατεύονταν δίνοντάς σου ένα αποτέλεσμα …… μοναδικό !!!!......
Έπαιρνα λοιπόν τον καφέ τα τσιγάρα και καθόμουν εκεί έξω………. ακούγοντας τους ήχους που έκανε η νύχτα και ανασαίνοντας τη μυρωδιά των λουλουδιών……. ένα από εκείνα τα βράδια άρχισαν να έρχονται στο μυαλό μου λέξεις (μμμ…. πρέπει να ήταν γύρω στο 2005 )……σηκώθηκα πήγα μέσα και πήρα ένα τετράδιο και ένα μολύβι ……και ξαφνικά οι λέξεις γινόντουσαν προτάσεις….. και οι προτάσεις ποιήματα……… και το μολύβι και το χαρτί άρχισε να γίνετε προέκταση του χεριού και να γράφει…. να γράφει και να μη σταματά…….και τα λεπτά περνούσαν και γινόντουσαν ώρες …. ώρες που δεν καταλάβαινες κάν πως είχαν περάσει παρά μόνο όταν πιά σήκωνες το κεφάλι και έβλεπες τις πρώτες αχτίδες φωτός στον ορίζοντα……….. κι εκεί κοίταγα έκπληκτη και αναρωτιόμουν πως στο καλό είχε ξημερώσει………..
Και μετά ερχόταν το επόμενο βράδυ…. και ύστερα το μεθεπόμενο ….και εγώ εκεί, και βγαίνανε και φωνάζανε από μέσα να μαζευτώ γιατί ήταν ήδη αργά και ερημιά εκεί………. μα εγώ δεν άκουγα…….. όπως πάντα άλλωστε …..και συνέχιζα να γράφω……….
Αργότερα κατά τα τέλη Αυγούστου πήρα και τον υπολογιστή και πάνω εκεί άρχισα να μαθαίνω πως λειτουργεί και να γράφω……….. τα ποιήματα άρχισαν να γίνονται κείμενα και τα κείμενα ιστορίες και οι ιστορίες άρχισαν να μεγαλώνουν νύχτα με τη νύχτα………… έτσι ο υπολογιστής πήρε τη θέση του χαρτιού και του μολυβιού …… μα πιο πολύ πήρε τη θέση της …. σκέψης………… και όλα μαζί άρχισαν πιά να αποθηκεύονται εκεί …….μέσα στον σκληρό δίσκο……… σκέψεις , συναισθήματα…. άνχοι ….. πόνος ………χαρές……. γέλια …..δάκρια και άρχισε να μου κάνει και εντύπωση πως ένα μικρό πραγματάκι χωρούσε τόσα πολλά!!!!.........
Έτσι , ξεκίνησα και έγραφα το παρακάτω κείμενο και έφτασα στο σήμερα …. στο τώρα …….. δεν ξέρω αν θα το βάλω όλο εδώ…….. ένα κομμάτι του όμως θα το βάλω………..
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
Ποτέ δεν περίμενα ότι τα πράγματα θα εξελίσσονταν έτσι και σίγουρα όχι με αυτό τον τρόπο .Τέλος πάντων, κανείς μας δεν ήταν σίγουρος για τίποτα και έτσι δεν περιμέναμε ότι έγινε ,για την ακρίβεια δεν πιστεύαμε καν πως θα γινόταν ,ήταν αδύνατον....Όμως και τα αδύνατα έγιναν δυνατά.
Και τελικά δε μάθαμε από τα λάθη μας ,όχι βέβαια ,αντίθετα τα επαναλαμβάνουμε συνεχώς ξανά και ξανά χωρίς λύπηση για τον εαυτό μας ή για τους άλλους ,ούτε καν για τα παιδιά μας.
Το τίμημα όμως είμαστε έτοιμοι να το πληρώσουμε ;Όχι; Ε, λοιπόν έχετε το λόγο μου ότι θα είναι πολύ ακριβό γιατί ξεχάσαμε ότι απλά είμαστε άνθρωποι,[ένα από τα είδη ζωής που υπάρχουν στον πλανήτη μας και μάλιστα προς εξαφάνιση αυτή τη στιγμή] και όχι Θεοί, ( όπως πιστεύαμε ) όχι αθάνατοι αλλά απλοί άνθρωποι.
Όλοι είχαμε τα προβλήματα της καθημερινότητάς μας ,της δουλειάς ,τα παιδιά....ότι μας απορροφούσε από αυτό που ερχόταν .Ένα ζοφερό μαύρο πέπλο είχε σκεπάσει τα μάτια μας και δε βλέπαμε τίποτα ,μόνο μια αδιόρατη ανατριχίλα στη ραχοκοκαλιά μα τη διώχναμε μακριά γιατί δε μας άρεσε η αίσθηση ,όχι ότι μας άρεσε και κάτι ιδιαίτερα απλά για να περνάει η ζωή.
Όπως ο φόβος της απόρριψης ας πούμε ,γιατί φοβόμαστε τόσο πολύ αν κάποιος ή κάτι απόρριψη αυτά που νιώθουμε ή αισθανόμαστε ;Γιατί θα πρέπει να τον κλειδώνουμε να τον απομονώνουμε ;Αντί να σωπαίνουμε ,γιατί να μη μιλάμε μεταξύ μας και να λέμε τι είναι αυτό που μας φοβίζει; Γιατί να μη μπορούμε να πούμε ,βρέ αδερφέ αυτό που λες με πονάει ,σταμάτα το ,γιατί να μη μπορούμε να κλάψουμε ή να αγαπήσουμε ;Από φόβο μη μας δούνε ;Ε, και λοιπόν τι έγινε ;Θα μας πούνε αδύναμους ;Αδερφέ ,άνθρωποι είμαστε, δεν είμαστε πέτρες ,πονάμε ,αισθανόμαστε, κλαίμε ,μα πάνω απ' όλα ματώνουμε, γιατί ;Γιατί ακριβώς είμαστε άνθρωποι κι αν πέσουμε θα ξανασηκωθούμε και πάλι ξανά από την αρχή και πάλι και πάλι μέχρι να μάθουμε να ζούμε με αυτόν και πάνω απ 'όλα ,ξανά, να μάθουμε να συγχωρούμε ,πρώτα τον εαυτό μας και μετά τους άλλους. Γιατί τον εαυτό μας ;Γιατί εκείνος είναι πάντα μπροστά ,κι ότι κι αν γίνει δε μας αφήνει ποτέ μόνους ,είναι δίπλα μας και διώχνει ακόμα και τους πιο σκοτεινούς μας φόβους ,γιατρεύει τις πιο βαθιές πληγές μας και μας δίνει κουράγιο όταν όλοι και όλα μας έχουν εγκαταλείψει και μη τολμήσετε να βάλετε μαζί του στοίχημα [σε ευχαριστώ πολύ καρδιά μου για όλα ,για πάντα, εσύ ξέρεις, πάντα ήξερες] όχι μη το κάνετε γιατί θα το χάσετε ,εκείνος θα είναι πάντα μπροστά....,αιώνες μπροστά γιατί είναι η ανώτερη συνειδητότητά μας ,είναι το είναι μας, κρυμμένο στα πιο απύθμενα βάθη της καρδιάς και του μυαλού μας και πρέπει να το ακολουθούμε με φόβο για το τι θα γίνει, αλλά και με αγάπη για το τι μπορούμε να δώσουμε δίπλα μας.
Χωρίς όμως να πονέσουμε κανένα και χωρίς κάποιες φορές να περιμένουμε και τίποτε από κανέναν ,γιατί εμείς και ο εαυτός μας θα είμαστε πάντοτε μόνοι μας ,να στηρίζει ο ένας τον άλλο......μόνο έτσι θα τον προλάβουμε όταν σταματήσει για να μας βοηθήσει...[κατάλαβες καρδιά μου;] αλλιώς είναι άπιαστο όνειρο και τρέχουμε για το τίποτα και ξέρεις τι μένει μετά; Μόνο ο φόβος ψυχή μου....και ένα μεγάλο κενό για το τι δε κάναμε ενώ ήταν στο χέρι μας να κάνουμε τα πάντα....
Συγνώμη καρδιά μου αν έπρεπε να κάνω και κάτι άλλο και δε το σκέφτηκα ,όχι γιατί δεν ήθελα ,αλλά μάλλον γιατί φοβήθηκα μη σε χάσω ,όμως δε τα κατάφερα ,λυπάμαι ,πονάω,.... συγχωράμε.....
ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ
Μετά από τόσα χρόνια που είμαστε μαζί, έπρεπε να καταλάβω πως κάτι δεν πήγαινε καλά .Έτσι δε λένε οι παλιοί ;Πως καταλαβαίνεις τον άλλο ;Τον καταλαβαίνεις στα αλήθεια ;Μπορείς πραγματικά να δεις μέσα του ;Πολύ αμφιβάλω ,εδώ δε μπορούμε να καταλάβουμε τον ίδιο μας τον εαυτό ,πόσο μάλλον τον άλλο ,όχι γιατί δε θέλουμε ,όχι ,ίσως γιατί δε προσπαθούμε αρκετά....Και γιατί να το κάνουμε ;Γιατί να μπούμε σε τόσο κόπο ;Γιατί έπρεπε να δούμε τα σημάδια ;Αλλά πάλι για κάποια πράγματα που φοβόμασταν ,δε τα λέγαμε ο ένας στον άλλο για να μη τον τρομάξουμε .Έτσι νομίζαμε ,όμως αν δε μιλήσεις ,πως θα το καταλάβει ο άλλος ;Πως θα δει τι εσύ νοιώθεις για να σε βοηθήσει ή το αντίθετο ;Πως θα υπάρξει αυτή η αρμονία ;Η επικοινωνία βρέ αδερφέ ,αυτό το είμαστε μαζί, ένας για όλους ένα πράγμα, κι όλοι για έναν .Που να ξέραμε όμως ;Πως θα μπορούσαμε ;Εφόσον δεν είμαστε ικανοί να δούμε τι έχουμε δίπλα μας, γιατί να μπούμε στον κόπο να δούμε παραπέρα; Χα...είμαστε τόσο εγωιστές που δε βλέπουμε πέρα από τη μύτη μας.....και κάποιες φορές είναι τόσο μεγάλη ή χοντρή που θέλουμε δε θέλουμε, δε μπορούμε.....λέμε τώρα...
Απόψε πάλι παλεύει στον ύπνο του, μουρμουράει και σπρώχνει ένα αόρατο εμπόδιο .Τι; Δε ξέρω ,αλλά πάλι και να ήξερα δεν είμαι σίγουρη αν μπορούσα να τον βοηθήσω ή αν ήθελα να μάθω .Δεν έχω τη δύναμη αυτή αν και αρκετές φορές προσευχήθηκα να την είχα .Θέλω ,όμως φοβάμαι μήπως δε τα καταφέρω και τον προδώσω...και δε θέλω...
Ξάπλωσα κι έκλεισα τα μάτια ,αύριο ξημερώνει μια καινούργια μέρα...[...είπε η Σκάρλετ Ο' Χάρα καθισμένη στα σκαλοπάτια του σπιτιού της βλέποντας τον Ρέτ να φεύγει....]
Πετάχτηκα ιδρωμένη από το κρεβάτι παίρνοντας βαθιές ανάσες για να ηρεμήσω ,ενώ η καρδιά μου χόρευε ασταμάτητα στο στήθος .Μου πήρε μερικά λεπτά για να συνέλθω ,κοίταξα το ρολόι' μου ,τρείς και τέταρτο ,σηκώθηκα και πήγα να βάλω ένα ποτήρι νερό, κοίταξα έξω από το παράθυρο ,ησυχία ούτε τα πουλιά δεν ακούγονταν ,προσπάθησα να θυμηθώ τι ήταν αυτό που είδα και ξύπνησα έτσι....δε μπορούσα να θυμηθώ. Τελευταία βλέπω πολλά όνειρα που τα ξεχνάω μόλις ξυπνήσω, όμως με κάνουν να νοιώθω νευρική κι ανήσυχη ,κούνησα το κεφάλι και γύρισα στο κρεβάτι .Τα σεντόνια μου είχαν γίνει κουρέλια από το στριφογύρισμα που έκανα ,λες και πάλευα εκεί πάνω....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου