~ * Ανυπότακτη πολιτεία * ~

……….Όλα τα παράθυρα προσηλωμένα στο ρολόϊ της καρδιάς σoυ…

ποιάν ώρα περιμένουν??…πιο δευτερόλεπτο???....

ποια μυστική προθεσμία περιμένουν???......

Ναι, θα τον ρίξουμε μια μέρα ανάσκελα τον πόνο….

Ακούστε αυτό το τρίξιμο της πόρτας…. Ελάτε …..

να βοηθήσουμε την πολιτεία που κοιλοπονάει τα μετάλλινα παιδιά της ….

Εσύ είμαι εγώ….

Εσύ κι εγώ είμαστε εμείς…..

Οι άξονες έχουν τεντωμένα τα νεύρα τους,

κι έχουν πολλά τραγούδια που δεν τα ‘παν ακόμα……

Ποιος φταίει που λείπει το τραγούδι μας ????....

Εσύ κι εγώ κι εμείς……

Πολιτεία του κατραμιού και του θυμού και του ασβέστη….

φταίμε εμείς…..

Ακούστε το τρίξιμο της πόρτας….. Ελάτε…..

ΓΙΑΝΝΗΣ ΡΙΤΣΟΣ

ΤΟ ΑΞΙΝ ΕΣΤΙ

Τα πάθη άσμα η

Φύσηξεν η νύχτα, σβήσανε τα σπίτια,

κι είναι αργά στην ψυχή μου….

δεν ακούει κανείς, όπου κι αν χτυπήσω,

η μνήμη με σκοτώνει….

Αδερφοί μου λέει, μαύρες ώρες φτάνουν….

ο καιρός θα δείξει

των ανθρώπων έχουν οι χαρές μιάνει,

τα σπλάχνα των τεράτων…..

γύρισα τα μάτια, δάκρυα γιομάτα,

κατά το παραθύρι…..

φώναξα στις πύλες, κι η φωνή μου πήρε,

τη θλίψη των φονιάδων….

Μές της γής το κέντρο, φάνηκε ο πυρήνας,

που όλο σκοτεινιάζει……

κι η αχτίδα του ήλιου, γίνηκεν , ιδέστε

ο μίτος του θανάτου……….

Οδυσσέας Ελύτης

ΔΕΝ ΕΊΜΑΣΤΕ ΠΟΙΗΤΈς ΣΗΜΑΙΝΕΙ……

Δεν είμαστε ποιητές σημαίνει φεύγουμε…

σημαίνει εγκαταλείπουμε τον αγώνα….

παρατάμε τη χαρά στους ανίδεους…

τις γυναίκες στα φιλιά του ανέμου

και στη σκόνη του καιρού….

Σημαίνει πως φοβόμαστε

Και η ζωή μας έγινε ξένη,

μόνο ο θάνατος βραχνάς…….

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΑΡΑΝΤΑΡΗΣ

ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ

Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μ’ άρεσαν….

τ’ αλφαβητάρι των άστρων που συλλαβίζεις,

όπως το φέρει ο κόπος της τελειωμένης μέρας

και βγάζεις άλλα νοήματα κι άλλες ελπίδες…..

πιο καθαρά μπορείς να το διαβάσεις……….

Οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά….

Λίγες οι νύχτες με φεγγάρι που μ’ αρέσουν…..

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ

ΠΑΝΩ ΣΕ ΕΝΑ ΞΕΝΟ ΣΤΙΧΟ

Μου λέει το δύσκολο πόνο να νιώθεις τα πανιά του καραβιού σου φουσκωμένα από τη θύμηση και την ψυχή σου να γίνεται τιμόνι…

Και να ‘σαι μόνος, σκοτεινός μέσα στη νύχτα ακυβέρνητος σαν τα’ άχερο στ’ αλώνι………

Την πίκρα να βλέπεις τους συντρόφους σου καταποντισμένους μέσα στα στοιχεία, σκορπισμένους …..έναν –έναν…..

Και πόσο παράξενα αντρειεύεσαι μιλώντας με τους πεθαμένους, όταν δεν φτάνουν πιά οι ζωντανοί που σου απόμειναν…….

 ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ