Το ταξίδι προς τα άστρα αποτελεί ένα από τα παλαιότερα όνειρα της Ανθρωπότητας, ωστόσο τα τεχνολογικά μέσα για την επίτευξη μίας πραγματικής «επέκτασης προς το Διάστημα» παραμένουν περιορισμένα, καθώς, επανδρωμένες αποστολές δεν έχουν φτάσει πέρα από τη Σελήνη.
Το ταξίδι προς τα άστρα αποτελεί ένα από τα παλαιότερα όνειρα της Ανθρωπότητας, ωστόσο τα τεχνολογικά μέσα για την επίτευξη μίας πραγματικής «επέκτασης προς το Διάστημα» παραμένουν περιορισμένα, καθώς, επανδρωμένες αποστολές δεν έχουν φτάσει πέρα από τη Σελήνη. Μετά το πρόγραμμα «Απόλλων» το ενδιαφέρον στράφηκε περισσότερο σε αποστολές σε τροχιά γύρω από τη Γη και χρήση μη επανδρωμένων, ρομποτικών σκαφών.
Ωστόσο, σύμφωνα με δημοσίευμα του space.com, κάποιες αισιόδοξες φωνές αναφέρουν πως αυτό θα έχει αλλάξει μέσα σε διάστημα ενός αιώνα, καθώς νέες τεχνολογίες θα επιτρέψουν υψηλότερες ταχύτητες, «ανοίγοντας» πρακτικά τα πέρατα του ηλιακού μας συστήματος σε επανδρωμένες εξερευνητικές αποστολές.
Σε μια παρουσίαση του τμήματος Future In - Space της NASA, όπου συμμετείχαν και εταιρείες του χώρου της αεροδιαστημικής, παρουσιάστηκε αναφορά (Technology Frontiers: Breakthrough Capabilities for Space Exploration) σύμφωνα με την οποία διαστημόπλοια που θα χρησιμοποιούν αντιδραστήρες σύντηξης με ακτίνες αντιύλης και θα μπορούν να ταξιδεύουν μέχρι τα όρια του ηλιακού μας συστήματος (φτάνοντας στον Δία μέσα σε τέσσερις μήνες) θα είναι διαθέσιμα πριν το τέλος του 21ου αιώνα.
Κάποιοι πιο αισιόδοξοι κάνουν λόγο για ακόμα λιγότερα χρόνια (από 40 ως 60). Τα καύσιμα για ένα διαστημόπλοιο με αντιδραστήρα σύντηξης θα είναι το δευτέριο και το τρίτιο, και οι ποσότητες ενέργειας που θα προκύπτουν τεράστιες. Η ιδέα για διαστημόπλοια τα οποία θα κινούνται με κινητήρες σύντηξης δεν είναι ακριβώς καινούρια: το Project Daedalus, της British Interplanetary Society, εξέταζε ακριβώς αυτό το ενδεχόμενο τη δεκαετία του 1970.
Η σύντηξη αποτελεί ένα από τα «Aγια Δισκοπότηρα» της επιστήμης. Ως «κλειδί» για τη δημιουργία τέτοιων κινητήρων θεωρείται η δυνατότητα εκπομπής ακτίνων αντιπρωτονίων. Εκτιμάται πως 1,16 γραμμάρια αντιπρωτονίων επαρκούν για τη λειτουργία του κινητήρα ενός σκάφους που θα ταξιδέψει ως τον Δία - ποσότητα που εκ πρώτης όψεως μπορεί να φαντάζει ως μικρή, αλλά αυτή τη στιγμή είναι μάλλον... τεράστια, καθώς τα επίπεδα παραγωγής καταμετρώνται σε δισεκατομμυριοστά του γραμμαρίου. Γενικότερα τα αντιπρωτόνια είναι εξαιρετικά «ακριβά»: λίγα μόνο γραμμάρια θα μπορούσαν να κοστίσουν τρισεκατομμύρια δολάρια. Ωστόσο, η κατάσταση αναμένεται να βελτιωθεί, καθιστώντας ενδεχομένως διαθέσιμη τη σχετική τεχνολογία στο χώρο της διαστημικής προώθησης μέχρι το έτος 2060.
Το ταξίδι προς τα άστρα αποτελεί ένα από τα παλαιότερα όνειρα της Ανθρωπότητας, ωστόσο τα τεχνολογικά μέσα για την επίτευξη μίας πραγματικής «επέκτασης προς το Διάστημα» παραμένουν περιορισμένα, καθώς, επανδρωμένες αποστολές δεν έχουν φτάσει πέρα από τη Σελήνη. Μετά το πρόγραμμα «Απόλλων» το ενδιαφέρον στράφηκε περισσότερο σε αποστολές σε τροχιά γύρω από τη Γη και χρήση μη επανδρωμένων, ρομποτικών σκαφών.
Ωστόσο, σύμφωνα με δημοσίευμα του space.com, κάποιες αισιόδοξες φωνές αναφέρουν πως αυτό θα έχει αλλάξει μέσα σε διάστημα ενός αιώνα, καθώς νέες τεχνολογίες θα επιτρέψουν υψηλότερες ταχύτητες, «ανοίγοντας» πρακτικά τα πέρατα του ηλιακού μας συστήματος σε επανδρωμένες εξερευνητικές αποστολές.
Σε μια παρουσίαση του τμήματος Future In - Space της NASA, όπου συμμετείχαν και εταιρείες του χώρου της αεροδιαστημικής, παρουσιάστηκε αναφορά (Technology Frontiers: Breakthrough Capabilities for Space Exploration) σύμφωνα με την οποία διαστημόπλοια που θα χρησιμοποιούν αντιδραστήρες σύντηξης με ακτίνες αντιύλης και θα μπορούν να ταξιδεύουν μέχρι τα όρια του ηλιακού μας συστήματος (φτάνοντας στον Δία μέσα σε τέσσερις μήνες) θα είναι διαθέσιμα πριν το τέλος του 21ου αιώνα.
Κάποιοι πιο αισιόδοξοι κάνουν λόγο για ακόμα λιγότερα χρόνια (από 40 ως 60). Τα καύσιμα για ένα διαστημόπλοιο με αντιδραστήρα σύντηξης θα είναι το δευτέριο και το τρίτιο, και οι ποσότητες ενέργειας που θα προκύπτουν τεράστιες. Η ιδέα για διαστημόπλοια τα οποία θα κινούνται με κινητήρες σύντηξης δεν είναι ακριβώς καινούρια: το Project Daedalus, της British Interplanetary Society, εξέταζε ακριβώς αυτό το ενδεχόμενο τη δεκαετία του 1970.
Η σύντηξη αποτελεί ένα από τα «Aγια Δισκοπότηρα» της επιστήμης. Ως «κλειδί» για τη δημιουργία τέτοιων κινητήρων θεωρείται η δυνατότητα εκπομπής ακτίνων αντιπρωτονίων. Εκτιμάται πως 1,16 γραμμάρια αντιπρωτονίων επαρκούν για τη λειτουργία του κινητήρα ενός σκάφους που θα ταξιδέψει ως τον Δία - ποσότητα που εκ πρώτης όψεως μπορεί να φαντάζει ως μικρή, αλλά αυτή τη στιγμή είναι μάλλον... τεράστια, καθώς τα επίπεδα παραγωγής καταμετρώνται σε δισεκατομμυριοστά του γραμμαρίου. Γενικότερα τα αντιπρωτόνια είναι εξαιρετικά «ακριβά»: λίγα μόνο γραμμάρια θα μπορούσαν να κοστίσουν τρισεκατομμύρια δολάρια. Ωστόσο, η κατάσταση αναμένεται να βελτιωθεί, καθιστώντας ενδεχομένως διαθέσιμη τη σχετική τεχνολογία στο χώρο της διαστημικής προώθησης μέχρι το έτος 2060.
http://www.naftemporiki.gr/news/cstory.asp?id=2235193
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου