~ * Γιατί απόψε θα δειπνήσουμε στο Αδη ... Οι τρείς μέρες που άλλαξαν τα δεδομένα της ιστορίας...* ~

 

Αύγουστος  480 π.Χ. Θερμοπύλες

Ο βοσκός από το χωριό Αλπινοί, κοντά στην Τραχίνα ζήτησε αποβραδίς να μιλήσει στον Βασιλιά Λεωνίδα. Όταν τον οδήγησαν στη σκηνή  του είπε: Βασιλιά, οι Πέρσες είναι πολλοί, μα πάρα πολλοί (δυόμισι εκατομμύρια ήταν) και βρίσκονται κοντά, μα πάρα πολύ κοντά. Ο Βασιλιάς σηκώθηκε αγέρωχα όρθιος και απάντησε με βλέμμα που θα θρυμμάτιζε πέτρα: βοσκέ, ευχάριστα νέα μας φέρνεις, γιατί αυτό σημαίνει ότι και εμείς είμαστε πολύ κοντά. Στη Σπάρτη υπήρχε άγραφος νόμος, ποτέ να μην ρωτάνε πόσοι είναι οι εχθροί αλλά πού είναι.

Ο Λεωνίδας ήξερε καλλίτερα παντός άλλου πώς η τρίτη μέρα της σύγκρουσης, μετά την προδοσία του Εφιάλτη, ήταν και η τελευταία. Η αναλογία ήταν ένας ΄Ελληνας με διακόσιες πενήντα Πέρσες. Στις δύο πρώτες μέρες είχαν σκοτωθεί πεντακόσιοι Έλληνες και είχαν κυριολεκτικά σφαγεί δέκα οχτώ χιλιάδες Πέρσες. Η αναλογία όμως εξακολουθούσε να είναι συντριπτική υπέρ των Περσών.

Την ίδια ώρα το βράδυ κάλεσε τον μάγειρα και του είπε: Αύριο το πρωί θα ετοιμάσεις για τους στρατιώτες το καλλίτερο φαγητό, γιατί το βράδυ, θα δειπνήσουμε στον Άδη.

Από νωρίς τα ξημερώματα ο Βασιλιάς της Σπάρτης είχε ξυπνήσει και επιθεώρησε τους σκοπούς στα φυλάκια. ΄Ηταν όλοι άγρυπνοι στη θέση τους. Στις πέντε ακριβώς χτύπησε το τελευταίο ξυπνητήρι της ζωής για τους οπλίτες και τους αξιωματικούς. Γνώριζαν οι πάντες συνειδητά πώς σε λίγες ώρες θα περπατούσαν στους παιάνες της ιστορίας . Κοντά στο Βασιλιά ο υπαρχηγός Διηνέκης και ο αρχηγός των Θεσπιέων Δημόφιλος. Μέσα στο πρωινό μισοσκόταδο δεν πήραν αναφορά παρόντων γιατί ο Λεωνίδας από την προηγούμενη είχε δηλώσει πως όποιος ήθελε μπορούσε να φύγει χωρίς καμία ποινή. Δεν εισακούστηκε, δεν έλλειπε κανένας. Έριξαν μπόλικο νερό στα πρόσωπά τους, χτενίστηκαν, σήκωσαν την ασπίδα, κράτησαν το  σπαθί και άρχισαν με τα μάτια  να ανιχνεύουν  τα υποψήφια πρώτα θύματά τους στην απέναντι πλευρά. Η μάχη άρχισε ακριβώς στις έξ, ο Λεωνίδας όπως πάντα πρώτος μπροστά από την πρώτη γραμμή. Η σφαγή των Περσών ήταν ανελέητη, έπρεπε να σκοτώσουν όσους μπορούσαν περισσότερους, γνώριζαν πως ήταν η τελευταία τους ευκαιρία. Κανένα έλεος, το σπαθί του Λεωνίδα ήταν μια καλοτροχισμένη κρεατομηχανή. Όταν κατέβαινε από αριστερά προς τα δεξιά ένα κεφάλι Περσικό αιωρούνταν ήδη στον αέρα και στο γύρισμα από δεξιά προς αριστερά ένα άλλο αποχωριζόταν πάλι από το κορμί κάποιου άλλου στρατιώτη. Ξέροντας πως θα πεθάνει είχε δώσει αυστηρή διαταγή, καμία φρουρά δίπλα μου, όλοι ίσοι, όλοι για τη Σπάρτη. Όσους κι αν αποκεφάλισε ο Βασιλιάς ήταν αδύνατο να αντιμετωπίσει δυόμισι εκατομμύρια στρατιώτες. Στις έξι και τέταρτο ο Βασιλιάς της Σπάρτης ήταν κι όλας νεκρός. Ο Ξέρξης το είδε από ψηλά  και διέταξε να αρπάξουν το κορμί  και να το φέρουν σε κείνον. Εκεί ακριβώς κορυφώθηκε η γιγαντομαχία των Σπαρτιατών και των Θεσπιέων. Έπεσαν με λύσσα πάνω στους επιτιθέμενους Πέρσες και δεν άφηναν το νεκρό σώμα του Βασιλιά τους. Δεν το απέσπασαν οι Πέρσες και η μάχη άρχισε να εξελίσσεται σε μία κόλαση και για τις δυο πλευρές. Οι Έλληνες  δεχόμενοι επίθεση και από τις δύο μεριές των Θερμοπυλών λιγόστεψαν δραματικά.

Όμως οι απώλειες των Περσών ξεπερνούσαν και πάλι τους τέσσερις χιλιάδες νεκρούς. Ο Ξέρξης σε κείνη τη φάση σκέφτηκε έξυπνα, οι ΄Ελληνες είχαν μείνει λιγότεροι από διακόσιοι  και ο υπαρχηγός Διηνέκης βρίσκονταν  κι αυτός ανάμεσα στους σκοτωμένους. Διέταξε τη χαλάρωση της δαγκάνας που είχε δημιουργηθεί και την απομάκρυνση των στρατευμάτων. Ακροβολίστηκαν οι Πέρσες αφήνοντας τους ελάχιστους Έλληνες στο κέντρο του πεδίου. ΄Υστερα διέταξε να τους τοξεύουν  ανά χίλιοι τοξότες. Τα χίλια βέλη εναλλάσσονταν ανά πέντε δευτερόλεπτα. Το τέλος γράφτηκε  με ένα ή περισσότερα βέλη στο  κορμί των λίγων ηρώων της παγκόσμιας πλέον ιστορίας. Οι μόνοι δύο που επέζησαν ήταν ο Αριστόδαμος και ο Εύρυτος. Σκοτώθηκαν αμφότεροι ορμώντας εναντίον των Περσών, πριν αρχίσει η μάχη στις Πλαταιές, για να ξεπλύνουν την ατίμωση της επιβίωσης στις Θερμοπύλες.

Ο Ξέρξης δυστυχώς έδειξε μικρόψυχος. Έδωσε διαταγή να κόψουν το κεφάλι του Λεωνίδα και να το παλουκώσουν. Δύο χιλιάδες τριακόσια χρόνια αργότερα ο Αιγύπτιος στρατηγός Ιμπραήμ είχε τελείως διαφορετική συμπεριφορά. ΄Επλυνε  το πρόσωπο του σκοτωμένου Παπαφλέσσα και το φίλησε με ευλάβεια.

Αλλά ας έρθουμε και πάλι στις Θερμοπύλες. Ο Λεωνίδας δεν ήταν μία τυχαία φυσιογνωμία, ήταν από αυτούς που το πέρασμά τους αφήνει ίχνη με ζεστό αίμα πάνω στους κάλυκες της μνήμης της ανθρωπότητας και μέσα στις φλογισμένες καρδιές των εραστών της ελευθερίας.

Στη Σπάρτη υπήρχαν δύο Βασιλιάδες. Ο χρησμός έλεγε πώς ή θα χαθεί η Σπάρτη ή θα θρηνήσει τον Βασιλιά της. Γι αυτό ο Λεωνίδας όταν έφευγε για την μάχη έδωσε ρητή εντολή στη γυναίκα του Γοργώ: αγαθόν γαμείν και αγαθόν τίκτειν (όταν μάθεις πως πέθανα, θα βρείς έναν γερόν σύζυγο να κάνεις γερά παιδιά για τη Σπάρτη). Η ηθική για την χήρα όπως την γνωρίζουμε σήμερα ήταν δευτερευούσης σημασίας μπροστά στο συμφέρον της Πατρίδας.

Ακόμη, ο Λεωνίδας διάλεξε τους τριακόσιους πολεμιστές του  να έχουν οπωσδήποτε απόγονο ένα άρρεν παιδί, έτσι που αν σκοτωνόταν να άφηνε αντικαταστάτη στρατιώτη.

Η Μάχη των Θερμοπυλών καταγράφεται ως η ηρωικότερη όλων των μαχών όλων των εποχών. Η Μάχη του Βατερλώ ή του Αούστερλιτς ήταν ανάμεσα σε δύο γιγάντιους στρατούς, στην περίπτωση των Θερμοπυλών ήταν σαν να τολμούσε ναυμαχία ο σύλλογος ερασιτεχνών αλιέων Θεσσαλονίκης απέναντι στους Αμερικανικό στόλο. Το τόλμημα του Λεωνίδα είναι μοναδικό κατόρθωμα ανάμεσα σε άθλους  ανθρώπων και Θεών. Η  αποφασιστικότητα και η ανδρεία του ενός έκαμψε το φρόνημα μιας ολόκληρης αυτοκρατορίας. Δεν υπάρχει λόγος καμιάς ευχής γιατί  είναι από μόνη της αιώνια η μνήμη του κολοσσού της παγκόσμιας ιστορίας ΄Ελληνα  Βασιλιά της Σπάρτης Λεωνίδα.

http://fthiotikos-tymfristos.blogspot.com/2014/10/blog-post_12.html