Το Δαχτυλίδι του Νιμπελούνγκεν (γερμ. Der Ring des Nibelungen) είναι ο τίτλος μίας επικής τετραλογίας έργων όπερας του Ρίχαρντ Βάγκνερ. Το σύνολο των έργων θεωρείται μία από τις σημαντικότερες δημιουργίες στην ιστορία της μουσικής. Εκτός από τις μουσικές καινοτομίες που εισήγαγε στο είδος της όπερας, το έργο διαθέτει μία πλούσια πλοκή, βασισμένη σε μύθους και παραδοσιακές εξιστορήσεις. Η παρουσίαση ολόκληρης της τετραλογίας πραγματοποιείται κατά τη διάρκεια τεσσάρων διαδοχικών παραστάσεων, καταλαμβάνοντας συνολικά διάστημα περίπου 15 ωρών. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με τις ιδιαίτερες τεχνικές ικανότητες που απαιτεί, καθιστά τον πλήρη κύκλο ως ένα από τα πλέον απαιτητικά αλλά και ενδιαφέροντα έργα του είδους. Το πρώτο μέρος είναι χρονικά το συντομότερο, με διάρκεια συνήθως μεταξύ δύο ή τριών ωρών, ενώ η τελευταία κατά σειρά όπερα, Το Λυκόφως των Θεών, διαρκεί μέχρι και πέντε ώρες.
Πλοκή και μύθος
Ο μύθος πάνω στον οποίο βασίζεται η πλοκή της τετραλογίας αναφέρεται σε ένα μαγικό δαχτυλίδι, το οποίο δίνει απόλυτη εξουσία στον κάτοχό του. Για την απόκτησή του συγκρούονται οι διαφορετικοί χαρακτήρες του έργου, μεταξύ των οποίων ο θεός Βόταν, η Βαλκυρία Μπρύνχιλντρ και ο θνητός ήρωας Ζίγκφριντ. Για τη συγγραφή του λιμπρέτου, ο Βάγκνερ στηρίχθηκε κατά κύριο λόγο στη Δυτική Γερμανική παράδοση καθώς και στη Σκανδιναβική μυθολογία, πηγές από τις οποίες δανείστηκε θέματα και χαρακτήρες. Τα κείμενα της Ποιητικής Έντα, πρόσφεραν τη βάση για το μυθολογικό υπόβαθρο του Χρυσού του Ρήνου ενώ η Βαλκυρία βασίστηκε στον κύκλο Βόλσουνγκ. Η όπερα Ζίγκφριντ περιέχει στοιχεία και από τις δύο αυτές πηγές, ενώ το τελευταίο μέρος της τετραλογίας προέρχεται θεματολογικά από το Έπος των Νιμπελούνγκεν (Nibelungenlied), που αποτέλεσε και την πρωταρχική πηγή έμπνευσης του Βάγκνερ για το Δαχτυλίδι. Ο Βάγκνερ συνδύασε αρκετές διαφορετικές εξιστορήσεις και επιμέρους μύθους για την δημιουργία της ενιαίας πλοκής που διέπει τις τέσσερις όπερες, ενώ παράλληλα ενσωμάτωσε και σύγχρονα θέματα.
Το περιεχόμενο του Δαχτυλιδιού έχει γίνει αντικείμενο αρκετών διαφορετικών ερμηνειών. Ο Τζορτζ Μπέρναρντ Σω υποστήριξε[1] πως αποτελεί μία κριτική πάνω στην βιομηχανική επανάσταση, ενώ ο Ρόμπερτ Ντόνιγκτον το ερμήνευσε στα πλαίσια της ψυχολογίας και ειδικότερα των θεωριών του Καρλ Γκούσταβ Γιουνγκ [2
Χαρακτήρες
Διάγραμμα των χαρακτήρων του έργου και των σχέσεών τους.
Θεοί
- Βόταν - Ο ανώτερος όλων των θεών (βαρύτονος)
- Φρίκα - Σύζυγος του Βόταν
- Λόγκε - Ημίθεος (τενόρος)
- Νορν - (κοντράλτο, mezzo-soprano, σοπράνο)
Μοίρες
Γίγαντες
- Φάφνερ (βαθύφωνος) - Γίγαντας
- Φάζολτ (βαρύτονος) - Γίγαντας
Νίμπελουνγκεν
Βαλκυρίες
- Μπρούνχίλντε - Βαλκυρία, κόρη του Βόταν και της Έρντα (σοπράνο)
- Βάλτράουτε - Βαλκυρία (mezzo-soprano)
- Χέλμβίγκε - (σοπράνο)
- Γκερχίλντε - (σοπράνο)
- Ζίγκρούνε - (mezzo-soprano)
- Σβέρτλάϊτε - (mezzo-soprano)
- Όρτλίντε - (σοπράνο)
- Γκρίμγκέρντε - (mezzo-soprano)
- Ρόσβάϊσε - (mezzo-soprano)
Βέλζουνγκ (πληθ. Βέλζουνγκεν)
- Ζίγκμουντ - Γιος του Βόταν (τενόρος)
- Ζιγκλίντε - Κόρη του Βόταν και αδερφή του Ζίγκμουντ (σοπράνο)
- Ζίγκφριντ - Γιος του Ζίγκμουντ και της Ζιγκλίντε (τενόρος)
Θνητοί
- Γκούντερ - Βασιλιάς των Γκιμπιχούνγκεν (βαρύτονος)
- Γκούτρούνε - Αδελφή του Γκούντερ (σοπράνο)
- Χούντινγκ - Σύζυγος Ζιγκλίντε κατόπιν απαγωγής της
- Χάγκεν - Γιος του Άλμπεριχ και αδερφός του Γκούντερ (βαθύφωνος)
Κόρες του Ρήνου
- Βόγκλίντε - Κόρη του Ρήνου (σοπράνο)
- Βέλγκούντε - Κόρη του Ρήνου (mezzo-soprano)
- Φλόσχίλντε - Κόρη του Ρήνου (mezzo-soprano)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου