Στα χωριά της Β. Ελλάδας, από τις παραμονές των εορτών,
ο νοικοκύρης έψαχνε στα χωράφια και διάλεγε το πιο όμορφο,
το πιο γερό, το πιο χοντρό ξύλο, από πεύκο ή ελιά και
το πήγαινε στο σπίτι του.
Αυτό ονομαζόταν Χριστόξυλο και ήταν το ξύλο που θα έκαιγε για όλο το Δωδεκαήμερο των εορτών από τα Χριστούγεννα μέχρι και τα φώτα στο τζάκι του σπιτιού.
Πριν ο νοικοκύρης φέρει το Χριστόξυλο, κάθε νοικοκυρά φρόντιζε να έχει καθαρίσει το σπίτι και με ιδιαίτερη προσοχή το τζάκι, ώστε να μη μείνει ούτε ίχνος από την παλιά στάχτη. Καθάριζαν ακόμη και την καπνοδόχο, για να μη βρίσκουν πατήματα να κατέβουν οι καλικάντζαροι.
Το βράδυ της παραμονής των Χριστουγέννων, όταν όλη η οικογένεια θα ήταν μαζεμένη γύρω από το τζάκι, ο νοικοκύρης θα άναβε την καινούργια φωτιά και έμπαινε στην πυροστιά το Χριστόξυλο.
Ο λαός λέει, ότι καθώς καίγεται το Χριστόξυλο,
ζεσταίνεται ο Χριστός, εκεί στην κρύα σπηλιά της Βηθλεέμ.
Σε κάθε σπιτικό, οι νοικοκυραίοι προσπαθούσαν να καίει
το Χριστόξυλο μέχρι τα φώτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου