~ * Εγχειρίδιο Ευθανασίας ~ TASOS ΛΕΙΒΑΔΙΤΗS * ~

Βέβαια, στο βάθος, ήταν γελοίο-με τα δυο σακάκια που φορούσα όλοι νόμιζαν
πως κρυώνω, "λάθος, βρε κακούργοι, τους λέω,
αλλά πώς θα θάψω γυμνόν
αυτόν τον άλλον που σκοτώσατε μέσα μου;"

Συχνά, θυμάμαι, οι μεγάλοι, όταν ήμουν παιδί
Μιλούσαν για το μέλλον μου. Αυτό γινόταν συνήθως στο τραπέζι. Αλλά εγώ ούτε που τους πρόσεχα, ακούγοντας ένα πουλί έξω δέντρο.
Ίσως γι' αυτό το μέλλον μου άργησε τόσο πολύ, ήταν τόσο αναρίθμητα τα πουλιά και τα δέντρα.

Αν έχασα τη ζωή μου είναι γιατί πάντα είχα μιαν άλλη ηλικία απ την αληθινή και τώρα πια τα' χω μπερδέψει- δεν ξέρω αν βρίσκομαι στο τέλος ή στην αρχή, αν πρέπει να φύγω ή να ξαναγυρίσω, και ποιο δρόμο να πάρ και να πάω πού; - εξ άλλου σκοτείνιασε
και τα σκυλιά γαβγίζουν, σταματώντας τους περαστικούς στα σύνορα του ανείπωτου.

Κρατάτε την τύχη μου στα χέρια σας, την ίδια τη ζωή μου,
μια λέξη ή ένα βλέμμα σας
αρκεί να με σκοτώσει, μα ξέρω ότι συχνά σας βάζει σε αμη-
χανία
αυτό το τεράστιο πληγιασμένο μου πλευρό, κι αν αργοπο-
είτε το τελευταίο χτύπημα 
είναι γιατί σας ηδονίζει, ανέραστοι, που με βλέπετε όλο
ματωμένο
απ τα τακούνια των γυναικών, δεν μου συχωράτε αυτόν 
τον πόνο
που με κάνει να τρέμω από επιθυμίες άγνωστες,
δεν συχωράτε καν τον ξεπεσμό μου που ανατρέπει τις τα-
χτοποιημένες μέρες σας
με την κατακλυσμική του ειλικρίνεια, με κυνηγήσατε ως
μέσα στο μυαλό μου, και για να σωθώ
δραπέτευσα στο αλκοόλ, με ταπεινώσατε σα σκυλί,
μα εγώ σας πρόλαβα και πήρα από τα χέρια σας τη νίκη
εξευτελίζοντας ο ίδιος πιο πολύ τιν εαυτό μου.

Οι σχέσεις μας θα μείνουν ιστορικές:
Εγώ, ο Μέγας Αδύναμος, κ’ οι δυνατοί, εσείς, των θλιβε-
ρών τριόδων.