~ * ΣΑΝ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑ ΣΤΗ ΦΩΤΙΑ * ~

Σαν πεταλούδα στη φωτιά, σε εσένα γύρες φέρω,

κι οχ τη φωτιά που καίγομαι να φύγω δεν ηξέρω.

Και μόλο που φλογίζομαι, πετώ ολόγυρα σου,

να ξεμακρύνω δεν μπορώ στιγμήν απο κοντά σου.

Τα μάγια δεν τα πίστευα και μάγια είσαι ατή σου,

τα μάγια είν'τα θέλγητρα οπόχει το κορμί σου.

Γιατί με χέρι αλάθευτο ηθέλησεν η φύση,

της νιότης τ' άνθια ολόβολο προικιό να σου χαρίσει.

Και ποιός είν ' ο αναίσθητος που να σ' αλησμονήσει,

αφού σε δεί για μιά φορά, μαζί σου σα μιλήσει?

Το αηδόνι σου 'δωσε λαλιά φωνή το καναρίνι,

τη χλωρασιά σου δάνεισαν των περβολιών οι κρίνοι.

Οι χάρες αναπαύουνται απάνω στη θωριά σου,

της άνοιξης τριαντάφυλλα ανθούν στα μαγουλά σου.

Λέν το κοράλλι κόκκινο, μόν ΄δίχως νοστιμάδα,

δεν έχει σαν τ' αχείλη σου βαφή και κοκκινάδα.

Δοξάρια είν' τα φρύδια σου και με πιτηδειοσύνη,

βαρούν , πληγώνουν τις καρδιές, χωρίς ελεημοσύνη.

Στα δυό σου μάτια τα γλυκά ο έρωτας φωλιάζει,

κι οχ ταύτα τις σαγίτες του στους νιούς απάνω αδειάζει.

Το κοιτασμά σου το γλυκό είν' των καρδιών ο κλέφτης,

αν δεν πιστεύεις ρώτησε να σου το ειπεί ο καθρέφτης........

ΙΩΑΝΝΗΣ ΒΗΛΑΡΑΣ