24 χρόνια από τον θάνατο του Καρόλου Κουν
Αναβίωσε το Αρχαίο Δράμα στην Ελλάδα και αποτέλεσε τεράστιο κεφάλαιο για το ελληνικό θέατρο. Υποστήριζε όμως ότι δυό ζωές δεν φτάνουν για να ασχοληθεί κανείς σοβαρά με την ερμηνευτική προσέγγισή του. Συνεργάστηκε και ανέδειξε πλήθος ηθοποιών μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο κυρίως. Ο Κάρολος Κουν έμεινε στην ιστορία ως ο σημαντικότερος θεατράνθρωπος και κορυφαίος σκηνοθέτης του 20ου αιώνα στην Ελλάδα.
Η ενασχόλησή του με το θέατρο υπήρξε «προδιαγεγραμμένη», καθώς από παιδί έδειξε το ταλέντο του φτιάχνοντας παραστάσεις στο σπίτι του μαζί με φύλλα από περιοδικά. Η σημαντικότερη όμως στιγμή ήταν η δημιουργία του Θεάτρου Τέχνης το 1942 προσφέροντας στο αθηναϊκό θέατρο ένα φως στην μέση της γερμανικής κατοχής. Το υπηρέτησε με πάθος ως σκηνοθέτης και ηθοποιός.
Σκηνοθέτησε και στο Εθνικό Θέατρο αρκετές παραστάσεις όμως η σημαντικότερη στιγμή ήταν η παρουσίαση στο Φεστιβάλ Αθηνών, στο Ηρώδειο το 1959, της παράστασης «Όρνιθες». Η παράσταση που χλευάστηκε μέχρι επέμβασης της κυβέρνησης, εκτιμήθηκε στην Ευρώπη και κέρδισε μαζί με το Εθνικό Θέατρο το πρώτο βραβείο στο Φεστιβάλ των Εθνών στο Παρίσι.
Τις προτάσεις από Ευρώπη και Αμερική τις αρνήθηκε όλες, εκτός από μία. Δέχτηκε την πρόσκληση του Βασιλικού Σαιξπηρικού θέατρο της Αγγλίας να σκηνοθετήσει το 1967 στο Στράτφορντ το «Ρωμαίος και Ιουλιέττα». Οι κριτικές ήταν διθυραμβικές.
Το 1954 ξανάστησε το Θέατρο Τέχνης από όπου «βγήκαν» ηθοποιοί, σκηνοθέτες, συγγραφείς, μουσικοί, σκηνογράφοι. Το ελληνικό θέατρο είναι σπαρμένο με πνευματικά του τέκνα: Διαμαντόπουλος, Χατζηαργύρη, Καλλέργης, Ζερβός, Ζαβιτσιάνου, Λυμπεροπούλου, Φέρτης, Μιχαλακόπουλος, Καρακατσάνης, Πιττακή, Κοταμανίδου, Χρυσομάλλης, Αρμένης, Μπάκας, Λαζάνης, Γκιωνάκης, Κουγιουμτζής.
Συνεργάστηκε στενά με τους Πλωρίτη, Χατζηδάκη, Τσαρούχη, Σταματίου, Σεβαστικόγλου. Δικά του παιδιά είναι και οι περισσότεροι ηθοποιοί του Κυπριακού Θεάτρου.
Το ελληνικό κοινό, χάρη στον Κουν, γνώρισε τα σύγχρονα ξένα θεατρικά ρεύματα, το θέατρο του «Παραλόγου», Ιονέσκο, Μαξ Φρις, Μπέκετ, Άλμπυ, Βάις, Πίντερ, Αραμπάλ, ενώ επανήλθε συχνά στους Ουίλλιαμς, Πιραντέλλο, Τσέχωφ, Μπρεχτ, Μίλλερ, Σαίξπηρ. Πρόβαλε το ελληνικό έργο μέσα από τον Βυζάντιο, Κορομηλά, Καπετανάκη, Ξενόπουλο και δημιούργησε νέους συγγραφείς: τον Καμπανέλλη, την Αναγνωστάκη, τον Κεχαΐδη, τον Σκούρτη, τον Μουρσελλά, τον Αρμένη.
Την δεκαετία 1974-1983 δημιούργησε την Β’ σκηνή, τη «Λαϊκή» στο θέατρο Βεάκη ενώ το 1985 απέκτησε και δεύτερη θεατρική αίθουσα στην Πλάκα.
Απεβίωσε το 1987, στην ηλικία 79, αφήνοντας ως πρότυπα ερμηνείας Αρχαίου Δράματος, τις παραστάσεις «Όρνιθες» και «Πέρσες».
Η ενασχόλησή του με το θέατρο υπήρξε «προδιαγεγραμμένη», καθώς από παιδί έδειξε το ταλέντο του φτιάχνοντας παραστάσεις στο σπίτι του μαζί με φύλλα από περιοδικά. Η σημαντικότερη όμως στιγμή ήταν η δημιουργία του Θεάτρου Τέχνης το 1942 προσφέροντας στο αθηναϊκό θέατρο ένα φως στην μέση της γερμανικής κατοχής. Το υπηρέτησε με πάθος ως σκηνοθέτης και ηθοποιός.
Σκηνοθέτησε και στο Εθνικό Θέατρο αρκετές παραστάσεις όμως η σημαντικότερη στιγμή ήταν η παρουσίαση στο Φεστιβάλ Αθηνών, στο Ηρώδειο το 1959, της παράστασης «Όρνιθες». Η παράσταση που χλευάστηκε μέχρι επέμβασης της κυβέρνησης, εκτιμήθηκε στην Ευρώπη και κέρδισε μαζί με το Εθνικό Θέατρο το πρώτο βραβείο στο Φεστιβάλ των Εθνών στο Παρίσι.
Τις προτάσεις από Ευρώπη και Αμερική τις αρνήθηκε όλες, εκτός από μία. Δέχτηκε την πρόσκληση του Βασιλικού Σαιξπηρικού θέατρο της Αγγλίας να σκηνοθετήσει το 1967 στο Στράτφορντ το «Ρωμαίος και Ιουλιέττα». Οι κριτικές ήταν διθυραμβικές.
Το 1954 ξανάστησε το Θέατρο Τέχνης από όπου «βγήκαν» ηθοποιοί, σκηνοθέτες, συγγραφείς, μουσικοί, σκηνογράφοι. Το ελληνικό θέατρο είναι σπαρμένο με πνευματικά του τέκνα: Διαμαντόπουλος, Χατζηαργύρη, Καλλέργης, Ζερβός, Ζαβιτσιάνου, Λυμπεροπούλου, Φέρτης, Μιχαλακόπουλος, Καρακατσάνης, Πιττακή, Κοταμανίδου, Χρυσομάλλης, Αρμένης, Μπάκας, Λαζάνης, Γκιωνάκης, Κουγιουμτζής.
Συνεργάστηκε στενά με τους Πλωρίτη, Χατζηδάκη, Τσαρούχη, Σταματίου, Σεβαστικόγλου. Δικά του παιδιά είναι και οι περισσότεροι ηθοποιοί του Κυπριακού Θεάτρου.
Το ελληνικό κοινό, χάρη στον Κουν, γνώρισε τα σύγχρονα ξένα θεατρικά ρεύματα, το θέατρο του «Παραλόγου», Ιονέσκο, Μαξ Φρις, Μπέκετ, Άλμπυ, Βάις, Πίντερ, Αραμπάλ, ενώ επανήλθε συχνά στους Ουίλλιαμς, Πιραντέλλο, Τσέχωφ, Μπρεχτ, Μίλλερ, Σαίξπηρ. Πρόβαλε το ελληνικό έργο μέσα από τον Βυζάντιο, Κορομηλά, Καπετανάκη, Ξενόπουλο και δημιούργησε νέους συγγραφείς: τον Καμπανέλλη, την Αναγνωστάκη, τον Κεχαΐδη, τον Σκούρτη, τον Μουρσελλά, τον Αρμένη.
Την δεκαετία 1974-1983 δημιούργησε την Β’ σκηνή, τη «Λαϊκή» στο θέατρο Βεάκη ενώ το 1985 απέκτησε και δεύτερη θεατρική αίθουσα στην Πλάκα.
Απεβίωσε το 1987, στην ηλικία 79, αφήνοντας ως πρότυπα ερμηνείας Αρχαίου Δράματος, τις παραστάσεις «Όρνιθες» και «Πέρσες».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου