Το χέρι των εχτρών το χέρι των δικών Μου, εφρένιασαν εχάλασαν ερήμαξαν αφάνισαν Μία και δύο και τρείς φορές Προδόθηκα κι απόμεινα στον κάμπο μόνος Πάρθηκα και πατήθηκα σαν κάστρο μόνος Το μήνυμα που σήκωνα τ' άντεξα μόνος ! Μόνος απέλπισα το θάνατο Μόνος εδάγκωσα μες στον Καιρό με δόντια πέτρινα Μόνος εκίνησα για το μακρύ Ταξίδι σαν της σάλπιγγας μες στους αιθέρες ! 'Ηταν στη δύναμή μου η Νέμεση το ατσάλι κι η ατιμία Να προχωρήσω με τον κορνιαχτό και τ' άρματα Είπα : με μόνο το σπαθί του κρύου νερού θα παραβγώ Και είπα : με μόνο το 'Ασπιλο του νου μου θα χτυπήσω ! Στο πείσμα των σεισμών στο πείσμα των λιμών Στο πείσμα των εχτρών στο πείσμα των δικών Μου, ανάντισα κρατήθηκα ψυχώθηκα κραταιώθηκα Μία και δύο και τρείς φορές Θεμέλιωσα τα σπίτια μου στη μνήμη μόνος Πήρα και στεφανώθηκα την άλω μόνος Το στάρι που ευαγγέλισα το 'δρεψα μόνος !
Kαι αυτός αλήθεια που ήμουνα Ο πολλούς αιώνες πριν Ο ακόμη χλωρός μες στη φωτιά Ο άκοπος απ' τον ουρανό ίδια η μνήμη γινάμενη παρόν "Βλέπεις, είπε, είναι οι Άλλοι και δεν γίνεται Αυτοί χωρίς Εσένα και δε γίνεται μ' Αυτούς χωρίς, Εσύ Βλέπεις, είπε, είναι οι Άλλοι και ανάγκη πάσα να τους αντικρύσεις η μορφή σου αν θέλεις ανεξάλειπτη να 'ναι και να μείνει αυτή Και αυτός αλήθεια που ήμουνα. Ο πολλούς αιώνες πριν. Ο ακόμη χλωρός μες στη φωτιά. Ο άκοπος απ' τον ουρανό. Πέρασε μέσα μου Έγινε αυτός που είμαι.
ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου