Το χέρι απλώνω σφιχτά το κρατάω,
το πέπλο της νύχτας δυνατά το τραβάω,
στις πούλιες τα αστέρια, γράμματα κρύβω,
σαν έρθει εκείνη και δεν της το δείχνω,
δεν πρέπει να ξέρει τι γίνετε πάντα,
ανοίγει το στόμα και λέει τα πάντα.
Τ΄ ασήμι απ’ τη θάλασσα,
χορδές απ’ τον ήλιο, φεγγάρι φανάρι,
το δρόμο σου δείχνω ,
η αυγή είμαι της ελπίδας εκείνης,
πέτα στα ύψη , άνεμος γίνε,
την ακτίδα του πιάσε κι εκεί πέρα μείνε.
Γαλάζιο το άγγιγμα, απαλό το χάδι,
κι απόψε μου είπε πως έρχεται πάλι,
απαλό φώς του φεγγαριού,
στενάζει και πάλι η νύχτα,
την πρώτη ακτίδα έριξε, έδειξε και είδα….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου