Οι περισσότεροι άνθρωποι αντιμετωπίζουν φόβους και φοβίες που σε ορισμένες περιπτώσεις τους δημιουργούν πρόβλημα στην καθημερινότητά τους. Είναι γνωστό άλλωστε μέσα από έρευνες πως παρόλο που ίσως νιώσουμε ότι έναν φόβο τον ξεπεράσαμε τελικά δεν έχει σβηστεί από το μυαλό μας μέχρι να έρθουμε ξανά αντιμέτωποι.
Eρευνητές του Κέντρου Υπολογιστικών Νευροεπιστημών του Πανεπιστημίου του Φράιμπουργκ με επικεφαλής τον Αρβιντ Κούμαρ ανακάλυψαν με προσομοιώσεις στον υπολογιστή ότι η ανάμνηση ενός φόβου καταγράφεται συνδυασμένη με τις πληροφορίες που αφορούν το περιβάλλον στο οποίο αυτός έχει προκληθεί σε μια συγκεκριμένη ομάδα νευρώνων σε μια δομή της αμυγδαλής, μιας περιοχής του μέσου κροταφικού λοβού που σχετίζεται με τη μνήμη και τις συναισθηματικές αντιδράσεις.
Όταν εκτεθούμε σε παρόμοια ερεθίσματα τα οποία όμως δεν συνοδεύονται από το «φοβικό» ερέθισμα, οι νέες, απαλλαγμένες από τον φόβο πληροφορίες καταγράφονται μεν στην ίδια δομή της αμυγδαλής αλλά σε μια διαφορετική ομάδα νευρώνων.
Αν εξακολουθήσουμε να δεχόμαστε τα ερεθίσματα που δεν έχουν συνδεθεί με το αίσθημα του φόβου η δεύτερη ομάδα νευρώνων είναι αυτή που επικρατεί, κάνοντάς μας να θεωρήσουμε ότι έχουμε ξεπεράσει τη φοβική εμπειρία μας.
Αν όμως βρεθούμε σε ένα περιβάλλον που παρουσιάζει τα ίδια ερεθίσματα με αυτό της πρόκλησης του φόβου ενεργοποιείται η πρώτη ομάδα νευρώνων, φέρνοντας ξανά τον φόβο μας στην επιφάνεια.
«Η ομάδα που δέχεται περισσότερες πληροφορίες βγαίνει νικητής. Έτσι εξηγείται πώς δεν χάνουμε τις προηγούμενες αναμνήσεις _ απλώς τις καταστέλλουμε, τις "καμουφλάρουμε"», αναφέρει ο Αρβιντ Κούμαρ ενώ ο Γιάννης Βλάχος, κύριος συγγραφέας της μελέτης, προσθέτει: «Ο αποφασιστικός παράγοντας είναι το ερέθισμα που έχει συνδεθεί με τον φόβο».
Πηγή: cosmo
Eρευνητές του Κέντρου Υπολογιστικών Νευροεπιστημών του Πανεπιστημίου του Φράιμπουργκ με επικεφαλής τον Αρβιντ Κούμαρ ανακάλυψαν με προσομοιώσεις στον υπολογιστή ότι η ανάμνηση ενός φόβου καταγράφεται συνδυασμένη με τις πληροφορίες που αφορούν το περιβάλλον στο οποίο αυτός έχει προκληθεί σε μια συγκεκριμένη ομάδα νευρώνων σε μια δομή της αμυγδαλής, μιας περιοχής του μέσου κροταφικού λοβού που σχετίζεται με τη μνήμη και τις συναισθηματικές αντιδράσεις.
Όταν εκτεθούμε σε παρόμοια ερεθίσματα τα οποία όμως δεν συνοδεύονται από το «φοβικό» ερέθισμα, οι νέες, απαλλαγμένες από τον φόβο πληροφορίες καταγράφονται μεν στην ίδια δομή της αμυγδαλής αλλά σε μια διαφορετική ομάδα νευρώνων.
Αν εξακολουθήσουμε να δεχόμαστε τα ερεθίσματα που δεν έχουν συνδεθεί με το αίσθημα του φόβου η δεύτερη ομάδα νευρώνων είναι αυτή που επικρατεί, κάνοντάς μας να θεωρήσουμε ότι έχουμε ξεπεράσει τη φοβική εμπειρία μας.
Αν όμως βρεθούμε σε ένα περιβάλλον που παρουσιάζει τα ίδια ερεθίσματα με αυτό της πρόκλησης του φόβου ενεργοποιείται η πρώτη ομάδα νευρώνων, φέρνοντας ξανά τον φόβο μας στην επιφάνεια.
«Η ομάδα που δέχεται περισσότερες πληροφορίες βγαίνει νικητής. Έτσι εξηγείται πώς δεν χάνουμε τις προηγούμενες αναμνήσεις _ απλώς τις καταστέλλουμε, τις "καμουφλάρουμε"», αναφέρει ο Αρβιντ Κούμαρ ενώ ο Γιάννης Βλάχος, κύριος συγγραφέας της μελέτης, προσθέτει: «Ο αποφασιστικός παράγοντας είναι το ερέθισμα που έχει συνδεθεί με τον φόβο».
Πηγή: cosmo
.zougla.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου