~ * Βυθός * ~

Βυθός η σκέψη χάνεται 

στο κουφάρι ενός ναυαγίου.

Καρδιά παγωμένη

σαν το ψυχρό υγρό που το τυλίγει. 

Βλέμμα άδειο, θολό,

προσπαθεί να διακρίνει ίχνη ζωής

σε ό,τι απέμεινε...

αν απέμεινε...

Η σιωπή εκκωφαντική

όταν επιβάλλεται,

η κίνηση κι η ακινησία

συγχέονται μέσα στη σχετικότητα του χρόνου.

«Η ζωή συνεχίζεται...» ηχεί μια μπουρού

και μια θαλάσσια ανεμώνη

λικνίζεται ρυθμικά, μ' ακούσια, στο βυθό,

στο βυθό μου...

Τίποτα πιο διαβρωτικό από το χρόνο,

σαν τ' αλμυρό νερό που σαπίζει την καρίνα

εκείνου του ναυαγισμένου πλοίου...

Απογυμνώνει την καρδιά από συναισθήματα,

αφήνοντας μόνο εικόνες νεκρές, κιτρινισμένες,

που κάποτε δεν ξέρεις αν έζησες ή φαντάστηκες...

Ξαφνικά θέλω ν' ανέβω στην επιφάνεια...,

πνίγομαι..., φοβάμαι...

Θέλω να πάψω να κολυμπώ

κι ίσως να επιπλέω...

Θέλω να περπατήσω

κι ίσως να χορέψω...

Ναι.., να χορέψω...

Ένα ταγκό...,

ένα ατελείωτο ταγκό...

Μέχρι να κουραστώ...

Μέχρι να σωριαστώ από την κούραση,

την κούραση της κίνησης 

κι όχι της ακινησίας...

Μέχρι να νιώσω το αίμα

να κυλά πάλι ζεστό στις φλέβες μου...

Μέχρι η έξαψη να επιταχύνει πάλι

τους χτύπους της καρδιά μου...

Μέχρι η κίνηση να δώσει ζωή

κι η ζωή κίνηση...

Μέχρι ν' αναδυθώ χορεύοντας

απ' το βυθό...

απ' το βυθό μου...

Νάντια Κωνστάντου