~ * Ο άνθρωπος, ο κόσμος και η ποίηση...........ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ * ~

Aνάσκαψα όλη τη γή να σε βρώ.
Κοσκίνισα μες τήν καρδιά μου τήν έρημο· ήξερα
πώς δίχως τον άνθρωπο δεν είναι πλήρες
του ήλιου τό φώς. ενώ, τώρα, κοιτάζοντας
μας από τόση διαύγεια τον κόσμο,
μας απο σένα - πλησιάζουν τα πράγματα,
γίνονται ευδιάκριτα, γίνονται διάφανα -
τώρα μπορώ
να αρθρώσω την τάξη του σε ενα μου ποίημα.
Παίρνοντας μία σελίδα θα βάλω
σε ευθείες το φώς.

Αναζητώ μίαν ακτή να μπορέσω να φράξω
με δέντρα ή καλάμια ένα μέρος
του ορίζοντα.........
 Συμμαζεύοντας το άπειρο, ναχω
την αίσθηση: ή πώς δέν υπάρχουνε μηχανές
ή πώς υπάρχουνε πολύ λίγες·........ ή πώς δέν υπάρχουν στρατιώτες
ή πώς υπάρχουνε πολύ λίγοι........· ή πώς δέν υπάρχουνε όπλα
ή πώς υπάρχουνε πολυ λίγα, στραμμένα κι αυτα πρός τήν έξοδο
των δασῶών με τους λύκους·......... ή πώς δεν υπάρχουνε έμποροι
ή πώς υπάρχουνε πολύ λίγοι σε απόκεντρα
σημεία της γής όπου ακόμη δεν έγιναν αμαξωτοί δρόμοι..........
Το ελπίζει ο Θεός....
πώς τουλάχιστο μες στους λυγμούς των ποιητών
δέν θα πάψει να υπάρχει ποτές ο παράδεισος...........

...Μην με μαρτυρήσεις!
Και προπαντός να μην του πείς πως με εγκατέλειψεν η ελπίδα!
Καθώς κοιτάς τον Ταΰγετο, σημείωσε τα φαράγγια
που πέρασα. Και τις κορφές που πάτησα. Και τα άστρα
που είδα. Πές τους από μένα, πές τους από τα δακρυά μου,
ότι επιμένω ακόμη πως ο κόσμος
είναι όμορφος!!!........

Όταν κάποτε φύγω απο τουτο το φώς
θα ελιχθώ πρός τα πάνω όπως ένα
ρυακάκι που μουρμουρίζει.........
Κι αν τυχόν κάπου ανάμεσα
στους γαλάζιους διαδρόμους
συναντήσω αγγέλους, θα τους
μιλήσω ελληνικά, επειδη
δεν ξέρουνε γλώσσες........

 Μιλανε
μεταξύ τους με μουσική.

Αν σου λείψω μια νύχτα μην ανησυχήσης
ώς το άλλο πρωί, ώς το άλλο βράδυ, ώς την Κυριακή,
εδώ κάπου θα βρίσκομαι σε έναν άρρωστο δίπλα,
με ένα πικρο ραβδί θα ψάχνω να βρώ μία πηγή.
πόρτα σε πόρτα θα γυρνώ με ένα ψωμί στή μασχάλη.
Έχε αναμμένη τη φωτιά πάντοτε, γιατί πάντοτε
θα σου γυρίζω μουσκεμένος- έχε ζεσταμένο
στα γόνατά σου ένα πουκάμισο κι έχε το νου σου
στην πόρτα και στη δημοσιά μην ακουστώ, γιατί,
δίχως λειψό αποφέγγαρο κι άστρι, κάθε φορά,
από την άκρη θά έρχομαι του κόσμου.......

Αφήστε αυτόν τον ομορφο κόσμο να διαιωνίζεται
ανακυκλώνοντας το αύριο μας στης πηγές του όπως
τον καιρό που γεννήθηκα ώς να αναδύεται,
κάθε πρωί, για πρώτη φορά, μας
απο τις ρόδινες γάζες της γέννας του.
Σβήστε στον ήλιο την κακή φωτιά...................

Μην αγγίζετε!!!.........

ΝΟΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ