Κομμάτια μνήμης ξυπνάνε κάποιες φορές και γίνονται λεπίδες καθώς περνάνε απο τα αδιάβατα για όλους μονοπάτια του μυαλού και της καρδιάς σου....γιατί δεν γίνετε να αφήνεις να μπούν ,περιμένοντας ....γυρνάνε πίσω στο εκεί ....σε στιγμές που νομίζεις πως έχεις ξεγελάσει για λίγο το μυαλό για να μη νοιώθει η καρδιά και πονάει....ψάχνοντας μές σε λαβύρινθους παλιούς εικόνες κι ονόματα.....μα δεν γίνετε....όχι δεν γίνετε...είναι εκεί...πάντα εκεί ....είναι καλά?....μετά από τόσες ζωές τι μορφή θα έχει πιά?...
Ναι...σίγουρα...ώρες ώρες νοιώθεις την ανάσα του και το χάδι εκείνο στα μαλλιά... κάποιες φορές....νομίζεις πως ακούς τον ψίθυρο την φωνής του να λέει το όνομά σου.....
Κι εμένα μου λείπεις....ζύγωσε ο καιρός πιά....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου