“……….. δική μου…. μ’ακούς μικρή ???.....” της είχε πεί, μα ο καιρός πέρασε κι έγινε στιγμές………. και οι στιγμές χρόνια…… και τα χρόνια αιώνες….. με μικρά κρυστάλλινα κομμάτια στο αέναο φύσημα του χώρου- χρόνου……… μα εκείνος ακόμα……….
Στο τελευταίο φιλί της ψιθύριζε “ ………δική μου μικρή…να το θυμάσαι αυτό” κι εκείνη ακόμα ψάχνει μια χαραμάδα φώς, ένα μικρό σημάδι μη τύχει και φανεί ……….και φοβόταν…… φοβόταν τόσο…. μήπως μέσα στη λαχτάρα της τον προσπερνούσε και χανόντουσαν σ ‘αυτό το αδυσώπητο και αβυσσαλέο κενό που καταβροχθίζει τα πάντα στο διάβα του……….
Μικρά ίχνη του άφηνε , με την ευχή να τα δεί και να τα πάρει, μα ήλπιζε να μη χαθούν κι αυτά μέσα σε όλον εκείνο τον στρόβιλο……….
Τα τελευταία λόγια ακόμα αντηχούσαν μέσα στα αυτιά της …… μα πέρασε τόσος καιρός ……..τι είναι μια στιγμή μες την αιωνιότητα ???...... τι είναι ένα δευτερόλεπτο μες τον απέραντο χρόνο ???............τι είναι ένα δάκρυ μες τον ωκεανό ???...... Είναι απλά κάτι που αντέχει στο αέναο ως που να βρεί και να εκπληρώσει το σκοπό του ……..
Ότι στο χρόνο ξεκινά………. στο χρόνο καταλήγει……. κι εκείνος τώρα πια ήξερε…… ήξερε τι ακριβώς έπρεπε να κάνει ……ήταν δύσκολο τότε και για τους δύο…….. θα ήταν δύσκολο και τώρα………..
“ Μη με ξεχάσεις……” του ψιθύρισε , έφερε αργά το κεφάλι γύρω – γύρω με όση δύναμη της είχε απομείνει, ήταν φθινόπωρο…. αρχές και τα φύλλα έπεφταν στη Γή ….σημάδι του τι θα γινόταν ,τα μάτια τους είχαν γεμίσει δάκρια και τα λόγια του αντηχούσαν στα αυτιά της σαν απόηχος από κάποιο μακρινό καιρό………….
“ ……δική μου…στο λόγο μου μ’ ακούς ???..... στο λόγο μου μικρή…….” εκείνη έκλεισε τα μάτια κι εκείνος προσπαθούσε για άλλη μια φορά… για άλλη μια ζωή…….. να τη γυρίσει……..
Ο ένας πάντα μένει πίσω……. ο άλλος προχωρά……… ο ένας πάντα θυμάται…….. μα ο άλλος πάντα…… πονά ………..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου