Του έλειπε…. σηκώθηκε και πήγε ως το παράθυρο κοιτώντας έξω το φεγγάρι με μια μικρή δόση νοσταλγίας…………
“Αύριο” είπε….” ίσως μεθαύριο” …..αλλιώς θα έπρεπε να παλέψει πολύ για να πνίξει όλα εκείνα που αισθανόταν βαθιά μέσα του…… και η αλήθεια ???......τον πόναγαν …….τον πόναγε που δεν μπορούσε να της μιλήσει, να της χαϊδέψει τα μαλλιά, να της ψιθυρίσει.......να της πεί όλα εκείνα που ήθελε να πεί………..
“Αύριο ” ξανάπε, καθώς το πρώτο φώς του ήλιου άρχισε να προβάλει………. κούνησε το κεφάλι του, πάλι έμεινε ξάγρυπνος όλη τη νύχτα να τη σκέφτεται………..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου