~ * TO AΛΦΑΒΗΤΑΡΙ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ * ~

Kάνοντας μια βόλτα σήμερα έξω στη γειτονιά ήταν ένας μικροπωλητής ο οποίος είχε βιβλία στοιβαγμένα με τη σειρά και κάθισα λίγο και τα ξεφύλλιζα………  το μάτι μου έπεσε πάνω στο αναγνωστικό της πρώτης δημοτικού του 1971……… χαχαχχαχα!!!!!!………..τι μου θύμισε!!!!..........τι θυμήθηκα κι εγώ……….. τα πρώτα χρόνια στο σχολείο!!!........ τότε που δεν ξέραμε καλά καλά να μιλάμε ( όχι ότι ξέρουμε τώρα…… αλλά λέμε …….τώρα απλά χειριζόμαστε το λόγο χωρίς να κατανοούμε τη σημασία του …….και είμαστε και ευχαριστημένοι ........... αμέ…. ).

Έγινα ξανά παιδί!!!....... ένα πρωτάκι για την ακρίβεια, ένα χαμόγελο έσκασε στα χείλη μου …….. και θυμήθηκα τη δασκάλα που είχαμε τότε την κυρία Χριστίνα να προσπαθεί να μας μάθει να συλλαβίζουμε τα πρώτα γράμματα  : “ μ και α …. μα… ν ι και α….. να ….. και όταν τελειώναμε είχαμε ήδη μάθει να λέμε το ….. Άννα να ένα μήλο !!!!...........χαχαχαχαχχαχαχα !!!!!!!!.......... τι απίστευτες εποχές……… τόσο κοντινές και συνάμα τόσο μακρινές………. τόσο οικίες κι αγαπημένες … μα και τόσο φανταστικές κι απόμακρες λές και δεν είχαν τύχει σε σένα και ήταν σε κάποιον άλλο κι ας ήσουν εσύ που τις ζούσες (…σαν νεράκι φεύγει η ζωή μέσα από τα χέρια μας ………).

Και κάθε φορά που καταφέρναμε να τελειώσουμε μια πρόταση και να τη διαβάζουμε και να τη γράφουμε…… χτυπάγαμε παλαμάκια και φωνάζαμε ( τσιρίζαμε για την ακρίβεια ….χαχχαχαχαχχαχαχαχα!!!!!!!!!!!....... πως μας άντεχε ???.......) με τις μικρές αθώες μας φωνούλες ………… κι εκείνη να προσπαθεί και να καταβάλει τεράστια προσπάθεια για να τα καταφέρει…

Και τη θυμάμαι πάντα με αγάπη και νοσταλγία….. πόσο τους ευχαριστώ για αυτό!!!.......... μου έδωσαν τόσα πολλά …………..κι αυτό το ποιηματάκι ήταν το αγαπημένο μου, κάθε απόσπασμα του βιβλίου εκείνου το λάτρεψα…….   

Η Άννα έπαιζε με τις φίλες της. Κυνηγούσαν πεταλούδες.

η Άννα την κρατούσε απαλά και της τραγουδούσε:

Έλα, πεταλουδίτσα μου
στάσου να σε τσακώσω
δεν θα σου τσαλακώσω
καθόλου τα φτερά……….

Θα σε ταΐζω ζάχαρη,
θα σού'χω για σπιτάκι
μεταξωτό κουτάκι,
θα ζήσεις μια χαρά.........

Η πεταλούδα όμως ήθελε να φύγει, και αν είχε φωνή θα έλεγε:

Για τη δική σου ζάχαρη,
καθόλου δεν με μέλει.
Των λουλουδιών το μέλι
μ' αρέσει πιο πολύ………

Έχω τον κάμπο τον πλατύ,
τη χλόη τη δροσάτη
βασιλικό παλάτι,
κοπέλα μου καλή………

Η Άννα αγαπούσε την πεταλούδα και γι' αυτό την άφησε να φύγει……….

Μα ……στο τέλος έρχεται πάντα η ζωή και η πραγματικότητα να σε πιάσει από το αυτί και να σε προσγειώσει……….. τι ???...που πας να ξεφύγεις……… όόόχι βέβαια …. Εδώ θα μείνεις να τελειώσεις ότι άρχισες ……