~ * O ΕΓΩΙΣΤΗΣ ΓΙΓΑΝΤΑΣ * ~

Στην άκρη του χωριού, βρισκόταν ένας μεγάλος ερειπωμένος και ακατοίκητος πύργος με ένα όμορφο κήπο……..

   Ο κήπος ήταν γεμάτος ψηλά δέντρα, σκίνα με ευωδιαστά αγριολούλουδα, πάνω στα δέντρα πλήθος πουλιά τραγουδούσαν μελωδικά…….

                 Όλα τα παιδιά του χωριού μετά το σχολείο πήγαιναν να παίξουν εκεί….ένα απόγευμα…. Εκεί που έπαιζαν κρυφτό άκουσαν μια βαριά θυμωμένη φωνή………

“ Ποιός κάνει τόση φασαρία μέσα στον κήπο μου ???....”

Τα παιδιά…. σκόρπισαν αμέσως σαν τρομαγμένα πουλιά, στην πόρτα του πύργου είχε προβάλει ένας εξαγριωμένος γίγαντας ……… έλειπε εφτά χρόνια….. και τώρα που γύρισε στο σπίτι του να ξεκουραστεί, ήθελε την ησυχία του……….

“Δεν έχω καμιά όρεξη να ακούω γέλια και ξεφωνητά … εμπρός , δρόμο από ‘δω πέρα και να μην σας ξαναδούν τα μάτια μου ..”

Τα παιδιά δεν περίμεναν να τους το ξαναπεί και δεύτερη φορά, έφυγαν τρέχοντας….

“Ακούς εκεί….. να κάνουν τον κήπο μου παιδική χαρά………..” είπε μόνος του ο γίγαντας….” Θα φροντίσω αμέσως να μην ξαναπατήσει κανένας εδώ μέσα….”

    Εχτισε λοιπόν ολόγυρα ,έναν ψηλό τοίχο με μια ψηλή σιδερένια καγκελόπορτα και πάνω στον τοίχο έβαλε σιδερένια μυτερά κάγκελα. Στην καγκελόπορτα ,κόλλησε μια πινακίδα που έγραφε………. “ απαγορεύεται η είσοδος οι παραβάτες θα τιμωρούνται……”.

         Κάθε μέρα τα παιδιά , στρίμωχναν τις μουρίτσες τους ανάμεσα στα κάγκελα της αυλόπορτας και κοίταζαν λυπημένα τον κήπο……..μετά πήγαιναν να παίξουν στον σκονισμένο δρόμο……….

Σε λίγο ήρθε ο χειμώνας , το χιόνι σκέπασε τη γή σα μαλακό άσπρο πάπλωμα ………. Η παγωνιά ασήμωσε τα γυμνά κλαδιά ….. ο βοριάς φύσηξε με μανία και θάμπωσε τα τζάμια…….

“Α αααα …..πότε θα ξανά’ ρθει η άνοιξη” σκεφτότανε ο γίγαντας καθισμένος δίπλα στο τζάκι……….

Και ήρθε πάλι η άνοιξη….το χιόνι και η παγωνιά χάθηκαν………. τα λουλούδια άνθισαν …. τα δέντρα μπουμπούκιασαν και τα πουλιά άρχισαν πάλι το χαρούμενο τραγούδι τους …. παντού η φύση στόλισε τη γή με χρώματα , εκτός από τον κήπο του γίγαντα………Εκεί  μέσα , το χιόνι , η παγωνιά , ο βοριάς ……. Εξακολουθούσαν τον τρελό χορό τους ,ανάμεσα στα γυμνά κλαριά……….

“ Φαίνεται πως η άνοιξη δεν θέλει να έρθει εδώ πέρα……” φώναζαν  “ας μείνουμε λοιπόν για πάντα……”

                  Μα ένα πρωϊνό εκεί που ο γίγαντας καθόταν λυπημένος , άκουσε ένα κελάϊδημα ….έτρεξε στο παράθυρο και τι να δεί…….. το χιόνι και η παγωνιά είχαν φύγει και τα δέντρα ήταν τώρα ανθισμένα ……… πάνω τους ήταν σκαρφαλωμένα τα παιδιά του χωριού που είχαν τρυπώσει από ένα άνοιγμα του κήπου και ξωπίσω τους τρύπωσε και η άνοιξη ……… μόνο ένα μικρούτσικο αγοράκι δεν είχε σκαρφαλώσει …….έκλαιγε γιατί ήταν μικρό και δεν έφτανε ούτε στο πιο μικρό κλαρί του πιο μικρού δέντρου………

      Ο γίγαντας το λυπήθηκε “ ήμουνα κακός και εγωϊστής που δεν άφηνα τα παιδιά να παίξουν εδώ πέρα “ σκέφτηκε …. “τώρα καταλαβαίνω γιατί δεν είχε έρθει σε μένα η άνοιξη …. Θα πιάσω αμέσως να γκρεμίσω τον τοίχο…. Και θα κάνω τον κήπο μου , πραγματική παιδική χαρά ….. μα πρώτα πρέπει να βοηθήσω αυτό το αγοράκι να αναίβει σε ένα δέντρο “ …….. κατέβηκε γρήγορα τις σκάλες και άνοιξε την πόρτα ….. μα μόλις τον είδαν τα παιδιά έφυγαν τρομαγμένα και μαζί τους έφυγε και η άνοιξη ………. Ο χειμώνας αμέσως ξαναγύρισε , στον κήπο είχε μείνει μόνο το μικρό αγόρι που τα μάτια του ήταν γεμάτα δάκρυα και δεν είχε δεί τον γίγαντα…….

“ Έλα μην κλαίς …..” είπε ο γίγαντας με καλοσύνη …. Το σήκωσε και με πολύ προσοχή το κάθισε στην κορφή ενός δέντρου ……. αμέσως το δέντρο λουλούδιασε, το αγοράκι αγκάλιασε τον γίγαντα και του έδωσε ένα φιλί. Τα άλλα παιδιά που κοίταζαν μέσα από τα κάγκελα , είδαν πως ο γίγαντας δεν ήταν πιά κακός κι αμέσως ξαναγύρισαν , μαζί τους γύρισε και η άνοιξη. Ευτυχισμένος ο γίγαντας άρχισε να παίζει με τα παιδιά και μέχρι να βραδιάσει είχε γκρεμίσει τον ψηλό τοίχο…….

                      Όταν έψαξε για το μικρό αγόρι δεν το βρήκε πουθενά ……….

“ Που είναι ο μικρούλης φίλος σας ???......”ρώτησε…. μα κανένας δεν ήξερε να πεί ……… Κάθε μέρα τα παιδιά πήγαιναν στον κήπο για να παίξουν στον κήπο του γίγαντα και κάθε μέρα εκείνος ρωτούσε για το μικρό αγόρι ………. Μα πάντοτε έπαιρνε την ίδια απάντηση …. “ δεν ξέρουμε που μένει….. μόνο εκείνη την μέρα που γκρέμισες τον τοίχο το είδαμε κι εμείς ….. “

                Ο γίγαντας στεναχωρήθηκε γιατί αγαπούσε πολύ το μικρό αγόρι …. η μόνη του παρηγοριά ήταν τα γέλια και τα παιχνίδια των παιδιών ……….

Τα χρόνια πέρασαν γρήγορα και ο γίγαντας γέρασε και δεν μπορούσε πιά να παίζει με τα παιδιά …….. ένα χειμωνιάτικο πρωϊνό εκεί που χάζευε από το παράθυρο της κάμαρας του , είδε πως στον κήπο είχε φυτρώσει ξαφνικά ένα πανέμορφο δέντρο………… τα ολόχρυσα κλαριά του ήταν σκεπασμένα με κάτασπρα λουλούδια και ασημένια φύλλα και από κάτω έστεκε το μικρό αγόρι…………

‘Επιτέλους ξαναγύρισε !!!.....” είπε χαρούμενος ο γίγαντας …. αμέσως ξέχασε πως ήταν γέρος και αδύνατος και βγήκε τρέχοντας στον κήπο , μα μόλις έφτασε κοντά στο αγοράκι έγινε έξαλλος από θυμό ……. τα χέρια και τα πόδια του παιδιού είχαν πληγές από καρφιά …

“Πες μου……… ποιος σε πλήγωσε και θα πάω αμέσως να τον σκοτώσω κι ας είμαι γέρος και ανήμπορος ..”

       Το αγόρι χαμογέλασε και είπε….

“Μη θυμώνεις ….. έλα μαζί μου …….”

-“Ποιος είσαι ???....”…ψιθύρισε ο γίγαντας και έπεσε στα γόνατα …το αγόρι απάντησε……..

“Πρίν πολλά χρόνια με άφησες να παίξω στον κήπο σου………. τώρα….. θέλω να έρθεις εσύ στο δικό μου κήπο…..το λένε Παράδεισο”………..

Εκείνο το απόγευμα όταν τα παιδιά βγήκαν στον κήπο να παίξουν με το χιόνι , βρήκαν το γίγαντα πεθαμένο ……το πρόσωπο του χαμογελούσε και το σώμα του ήταν σκεπασμένο με ολόλευκα λουλούδια………

ΟΣΚΑΡ ΟΥΑΪΛΝΤ