Πέμπτη 28 Οκτωβρίου 2010

~ * ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ 40 ...ΤΟΤΕ ΚΑΙ ΤΩΡΑ....* ~








Τις πρώτες πρωϊνες ώρες της 28ης Οκτωμβρίου του 1940, ο Ιταλός πρέσβης στην Αθήνα, Εμανουέλε Γκράτσι, επέδωσε ιδιόχειρα στον Έλληνα Πρωθυπουργό Ιωάννη Μεταξά, στην οικία του δεύτερου στην Κηφησιά, τελεσίγραφο με το οποίο απαιτούσε την ελεύθερη διέλευση του Ιταλικού στρατού απο την Ελληνοαλβανική μεθόριο, προκειμένου στη συνέχεια να καταλάβει κάποια στρατηγικά σημεία του Ελληνικού Βασιλείου, για τις ανάγκες ανεφοδιασμού τους.Μετά την άρνηση του Πρωθυπουργού οι Ιταλικές δυνάμεις άρχισαν τις επιχειρήσεις στην Ελλάδα ..........








Κάποτε λοιπόν ένας Μεταξάς είπε το ΟΧΙ ........ με τα γνωστά σε όλους μας πια αποτελέσματα ....... αυτά για τα οποία τώρα καυχιώμαστε και κάνουμε επίδειξη ........... ....
Με παππούδες, γιούς, γνωστούς και αγνώστους στα σύνορα και παντού να πολεμάνε .... και οι γυναίκες ...... οι γυναίκες του τότε, πέρναν κι εκείνες τα βουνά φορτωμένες με διάφορες προμήθειες 
για να βοηθήσουν έστω κai λίγο με τον δικό τους τρόπο τον αγώνα ....... και να βάλουν κι εκείνες έτσι ένα λιθαράκι στον δρόμο πρός την Ελευθερία που είχαν ανοίξει οι άντρες τους .... οι πατέρες τους και οι γιοί τους ................ 







Γυναίκες αγρότισσες, που δεν ήξεραν απο πόλεμο και δεν καταλάβαιναν απο τις δυσκολίες .... και που δεν τις ένοιαζε ... γιατί εκεί ήταν οι δικοί τους .... και γιατί από εκείνους εξαρτιώταν η ελευθερία ενός ολάκερου λαού .... .... Περπάταγαν χιλιόμετρα, φορτωμένες (λέω ξανά ).... με πολεμοφόδια, τρόφιμα, ρούχα και ότι άλλο χρειάζονταν οι άντρες .... και στο γυρισμό κουβαλούσαν τους τραυματίες ..... περπατώντας πάνω σε κακοτράχαλα μέρη.Γυναίκες ... που αποδείχτηκαν άξιες απόγονοι των προγόνων τους .......








Όσο για τους άντρες του τότε ... τι να πείς ??.... Τι μπορείς να πείς για εκείνους που δεν φοβήθηκαν το θάνατο ??......... Τι μπορείς να πείς κι εσύ ... κι εγώ κι όλοις μας για εκείνους που πραγματικά ήρθαν πρόσωπο με πρόσωπο μαζί του ...... και δεν φοβήθηκαν ....... δεν δείλιασαν ..... δεν το έβαλαν στα πόδια ... παρά παρέμειναν εκεί κι άρχισαν έναν σφιχταγκαλιασμένο χορό μέχρι τέλους ... κι επέμεναν παρ'όλο τον πόνο που τους προκαλούσε .... γιατί ξέραν πως ήταν για έναν αγώνα δίκαιο, για μια Ελλάδα ελεύθερη .... για μια ζωή ελεύθερη.
Άνθρωποι που με κίνδυνο της ζωής τους το βράδυ της 30ης Μαϊου του '40 κατέβασαν τη γερμανική σημαία απο την Ακρόπολη και ανέβασαν την Ελληνική ......






Μάλιστα την Ελληνική σημαία ....... για να καθόμαστε εμείς σήμερα να βλέπουμε απο τις τηλεοράσεις μας να της βάζουν φωτιά και να την καίνε ....  ή να την έχουν κάνει ένα οποιοδήποτε πανί και τη τραβάνε απο 'δώ και απο 'κει λές και είναι δεν ξέρω κι εγώ τι ......... Ένα πολύτιμο σύμβολο της ελευθερίας μας να είναι έρμαιο στα χέρια εκείνων που δεν ξέρουν και δεν θέλουν να μάθουν την ιστορία ...... λές και γιαυτό το πανί ...... όπως το μεταχειρίζονται .... δεν χύθηκε το αίμα των παππούδων τους ...... δεν σκοτώθηκαν οι θείοι τους ...... δεν έφτυσαν αίμα οι γιαγιάδες τους κι όλοι εκείνοι που την τίμησαν στην τελική !!!........... με το αίμα τους ....







. Για να είμαστε όλοι εμείς ελεύθεροι ..... ελεύθεροι ναι .... αλλά να κάνουμε τι ???..... Τι να πω ?.... Τί άλλο να πω ?......
Αρχίζουμε και ξεχνάμε ..... και δεν είναι καλό να ξεχνάμε ....... δεν είναι καθόλου καλό ...... και ήδη έχουμε αρχίσει και βλέπουμε όλοι τις παρενέργειες απο αυτό ........ .
Το παρελθόν μας λέει .... είναι δάσκαλος του παρόντος και οδηγός του μέλλοντος .....
Κι εγώ αναρωτιέμαι ..... έχουμε μέλλον; Κι αν ναι .... πιο θα είναι ??..... Θα είναι αυτό που πρέπει για να αφήσουμε κληρονομιά στα παιδιά μας ??..... Μια παρακαταθήκη .... σαν κι αυτή που αφήσανε οι προγόνοι μας σε εμάς .................









ΘΕΣ ΝΑ ΔΕΙΣ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΟΤΑΝ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΟΔΗΓΕΙ ΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ;?
Ε ???... ΘΕΣ ΝΑ ΜΑΘΕΙΣ ???............... ΚΟΙΤΑ ΑΠΛΑ ΠΙΣΩ ΣΟΥ ΚΑΙ ΘΑ ................ ΔΕΙΣ !!!..........
ΘΑ ΔΕΙΣ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΟΤΑΝ ΦΟΡΑΣ ΤΟ ΔΑΦΝΙΝΟ ΣΤΕΦΑΝΙ ΤΗΣ ΔΟΞΑΣ ...............
ΤΟ ΘΕΣ ??...... ΑΠΛΩΣΕ ΤΟ ΧΕΡΙ ΚΑΙ ΠΑΡΤΟ .....
ΕΙΣΑΙ ΕΤΟΙΜΟΣ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ???......






Η πορεία προς το μέτωπο

Νύχτα πάνω στη νύχτα βαδίζαμε ασταμάτητα, τον ένας πίσω απ 'άλλο, ίδια τυφλοί. Με κόπο ξεκολλώντας το ποδάρι από τη λάσπη, όπου, φορές εκαταβούλιαζε ίσαμε το γόνατο. Επειδή το πιο συχνά ψιχάλιζε στους δρόμους έξω, καθώς μες στην ψυχή μας. Και τις λίγες φορές όπου κάναμε στάση να ξεκουραστούμε, μήτε που αλλάζαμε κουβέντα, μονάχα σοβαροί και αμ ίλητοι, ένα φέγγοντας μ 'μικρό δαδί, μία-μία εμοιραζόμασταν την σταφίδα. Ή φορές πάλι, αν ήταν βολετό, λύναμε βιαστικά τα ρούχα και ξυνόμασταν με λύσσα ώρες πολλές, όσο να τρ έξουν τα αίματα. Τι μας είχε ανέβει η ψείρα ως το λαιμό, την κι ήταν αυτό πιο και απ 'κούραση ανυπόφερτο. Τέλος, κάποτε ακουγότανε στα σκοτεινά η σφυρίχτρα, σημάδι ότι κινούσαμε, και πάλι σαν τα ζα τραβούσαμε μπροστά να κερδίσουμε δρόμο, πριχού ξημερώσει και μας
αεροπλάνα βάλουνε στόχο τ '. Επειδή ο Θεός δεν κάτεχε από στόχους ή τέτοια, χει κι όπως το «συνήθειό του, στην ίδια πάντοτε ώρα ξημέρωνε το φως.








Τότες, χωμένοι μες στις ρεματιές, γέρναμε το κεφάλι από το μέρος το βαρύ, όπου δε 
βγαίνουνε όνειρα. Και τα πουλιά μας θύμωναν, που δε δίναμε τάχα σημασία στα λόγια τους - ίσως και που ασκημίζαμε χωρίς αιτία την πλάση.

Οδυσσέα Ελύτη, Άξιον Εστί


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου