~* Η ΞΩΤΙΚΙΑ ΤΑ ΠΕΝΤΕ ΠΛΑΣΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΟ ΚΡΙΝΟ * ~

Ξεφυλλίζοντας ένα περιοδικό ,έπεσε το μάτι μου σε μια ιστορία, μου άρεσε τόσο που θέλησα να την μοιραστώ μαζί σας .

Μια φορά κι ένα καιρό ,ήταν μια ξωτικιά κοπέλα ,από ένα μακρινό , πολύ μακρινό νησί. Οπως όλα τα ξωτικά της χώρας της ,δεν είχε καμία έγνοια για τον κόσμο και δεν είχε γνωρίσει καμία ανάγκη.

Κάποτε που έκανε περίπατο στο δάσος , είδε από μακριά ένα κόκκινο ,τεράστιο κρίνο .Πήρε το μονοπάτι για να το μυρίσει ,αλλά όταν έφτασε εκεί ανακάλυψε πως δεν μπορούσε να γυρίσει πίσω¨ το μονοπάτι δεν έβγαζε πια στο δάσος που ήξερε , και ήξερε πως δεν ήταν πια στο νησί της .

Η κοπέλα δεν είχε γνωρίσει ανάγκη , πόνο η πείνα και έτσι δεν φοβήθηκε ,αλλά περιπλανήθηκε σε αυτό το καινούργιο δάσος ,ψάχνοντας κάτι που να της είναι γνώριμο. Μετά από λίγο ,έφτασε σε ένα σπήλαιο. Θέλοντας μια ήσυχη γωνιά για να κοιμηθεί ,γλίστρησε  μέσα.

Όταν ξύπνησε , η κοπέλα ένοιωθε για πρώτη φορά πείνα  και κρύο. Ανήσυχη βγήκε έξω από την σπηλιά και εκεί την περίμεναν πέντε πλάσματα ,που κανένα τους δεν της ήταν γνώριμο. Είδε μπροστά της  μια αρκούδα με το ουράνιο τόξο γύρω από το λαιμό, μια γυναίκα με λευκά φτερά , μια φιγούρα που το πρόσωπό της δεν φαινόταν καθόλου , μια μάγισσα με κόκκινες ρόμπες και έναν άντρα με γαλάζιο δέρμα και μια άρπα στο χέρι.

Εγώ είμαι η Δύναμη, της συστήθηκε η αρκούδα με φωνή σαν την δικιά της .Μπορώ να σε πάω πίσω στο σπίτι σου, γιατί τίποτα δεν θα μπορέσει να μας σταματήσει.

Εγώ είμαι η Αλήθεια ,είπε η γυναίκα με τα λευκά φτερά. Μπορώ να σε πάω σπίτι σου ,γιατί κανείς δεν θα μπορέσει να μας παραπλανήσει.

Εγώ είμαι ο Θάνατος ,είπε η αφανής φιγούρα .Μπορώ να σε πάω πίσω σπίτι σου ,γιατί το σπίτι σου είμαι εγώ.

Εγώ είμαι η Γνώση ,είπε η μάγισσα με τις κόκκινες ρόμπες .Μπορώ να σε πάω στο σπίτι σου , γιατί ξέρω όλους τους δρόμους .

Κι εσύ ???ρώτησε η ξωτικιά τον άντρα με το μπλέ δέρμα που δεν είχε μιλήσει καθόλου.

Εγώ μπορώ να σε πάω σπίτι σου ,είπε εκείνος ,γιατί εγώ είμαι Εσύ .

Και η κοπέλα του έδωσε το χέρι της , και επέστρεψαν μαζί στο νησί που δεν υπήρχε ούτε πόνος ,ούτε θλίψη , ούτε ανάγκη. Στάθηκαν μπροστά στο κόκκινο κρίνο ,και έσκυψαν μαζί για να μυρίσουν το άρωμά τους .

                    ΑΝΤΡΕΑ

                              ΝΙΚΟΛΑΟΥ

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ

        ΜΥΣΤΕΡΥ