~ * Απλότητα, η ουσιαστική Ταπεινότητα. * ~

Η ταπεινότητα είναι συνεχής αυτό-ανακάλυψη αλλά και αυτό-αποκάλυψη, όπως επίσης και διαρκής αυτό-καταστροφή. Καταστρέφουμε δηλαδή συνεχώς τις εικόνες που πάμε να χτίσουμε για τον εαυτό μας, καταστρέφουμε τα εγώ: ‘είμαι αυτό, είμαι εκείνο’… Η ταπεινότητα είναι ενάντια σε κάθε αδράνεια ταύτισης. Μόλις πάμε να ταυτιστούμε με μια ιδέα για τον εαυτό μας (δηλαδή μόλις πάμε να χτίσουμε κάποιο εγώ), πρέπει να την καταστρέφουμε και να μένει το μηδέν. Η ταπεινότητα είναι αυτό-μηδενισμός.

Μέσα από αυτή τη συνεχή αυτό-καταστροφή και αυτό-αποκάλυψη, έρχεται ταυτόχρονα και συνεχής αυτό-ανανέωση. Γιατί, αν δεν αφήσουμε να χτιστούν κελύφη του εγώ, τότε η ενέργειά μας ανανεώνεται διαρκώς, λαμβάνουμε νέα ζωή και έμπνευση. Έτσι πρέπει να προσέχουμε πολύ τι λέμε στον εαυτό μας και στους άλλους για εμάς. Να αποφεύγουμε κάθε φράση του τύπου ‘εγώ είμαι αυτό, εγώ είμαι εκείνο’. Να αποφεύγουμε κάθε ταμπέλα και ταύτιση γιατί έτσι χτίζουμε μικρά φέρετρα για τον εαυτό μας.

Αυτή η συνεχής καταστροφή του εγώ μάς αφήνει πραγματικά ελεύθερους! Αυτή είναι πραγματική ελευθερία, η μη-ταύτιση, η συνεχής αυτό-ακύρωση, το να στεκόμαστε αιωρούμενοι στο κενό και να μας κινεί και να μας πλάθει η Θεία Νόηση όπως θέλει Εκείνη – και η Θέλησή της είναι πάντα πανέμορφη, πανευφυής, αγαθή και δημιουργική, σε αντίθεση με τα εγώ μας που είναι άσχημα, κουτά, εγκλωβιστικά – είναι τα φερετράκια μας.

Φυσικά για να γίνεται πράξη αυτή η αυτό-ακύρωση, πρέπει να βάλουμε στη ζωή μας το διαλογισμό και τη προσευχή, που ακριβώς είναι η πράξη παράδοσης του εγώ: με το διαλογισμό αφηνόμαστε ανοιχτοί, σαν ένα καλάμι που περνάει ο αέρας από μέσα του, ενώ με τη προσευχή ανατείνουμε το είναι μας προς τα πνευματικά Ύψη, προς τον Εαυτό-Θεό, προς το Φως της Πηγής. Η τακτική εξάσκηση στο διαλογισμό και τη προσευχή, θα φέρει σε κάποια φάση την απαραίτητη εγρήγορση με την οποία θα καταστρέφουμε αμέσως τις ταυτίσεις που ασυναίσθητα πάμε να χτίσουμε στο είναι μας. Και έτσι θα ανανεωνόμαστε συνεχώς, θα ζούμε ελεύθεροι από ταυτίσεις κάθε στιγμή.

Ταπεινότητα σημαίνει εγρήγορση : Ο άνθρωπος με βαθιά και ουσιαστική ταπεινότητα, βρίσκεται πάντα σε εγρήγορση γιατί έχει επίγνωση της μερικότητάς του και του κινδύνου να υποπέσει σε αμέλεια. Δεν είναι αδύναμος ή ‘κακομοίρης’, καθώς η επίγνωση του κινδύνου του λάθους τον ωθεί σε ευσυνείδητο αγώνα ορθής δράσης και άρα σε πνευματική ενδυνάμωση.

Η έπαρση αντίθετα καταδεικνύει καθαρά την ύπαρξη αδράνειας στον άνθρωπο. «Έχω ήδη φτάσει, έχω καταφέρει πολλά» λέει συνειδητά ή ασυνείδητα το άτομο. Όμως ο άνθρωπος που βάζει τη ταπεινότητα ως βασική λειτουργία της ζωής του, πάντα έχει σαν στόχο το ανώτερο, πάντα συγκρίνει τον εαυτό του με τους πιο προχωρημένους αδελφούς του και με όσα δεν έχει καταφέρει, κι έτσι γνωρίζει την μερικότητά του, τις ελλείψεις του και το πόσο αγώνα έχει ακόμα να κάνει. Το άτομο με έπαρση ωστόσο, έχει και άγνοια και πνευματική τύφλωση, καθώς δεν βλέπει την κορυφή του βουνού που έχει να φτάσει αλλά βρίσκεται σε μια αδρανή αυτοϊκανοποίηση με όσα έχει καταφέρει. Όμως προσοχή: η στασιμότητα ισοδυναμεί με πτώση! Κι έτσι ο άνθρωπος με έπαρση κινδυνεύει να χάσει ακόμα και το επίπεδο που έχει κατακτήσει…

Η αδράνεια δεν έχει καμία θέση στη πνευματικότητα – αδράνεια είτε στο φυσικό, η στο συναισθηματικό και νοητικό επίπεδο. Η αδράνεια είναι άλλη μια λέξη για το ‘εγώ’. Και ο εγωισμός είναι το εμπόδιο για κάθε εξέλιξη και η αρχή κάθε βασάνου.

Τελικά ο ταπεινός άνθρωπος είναι και πνευματικά αξιοπρεπής, αποκτά ‘βάρος’ και κύρος, καθώς αγωνίζεται με ανοιχτά μάτια προς το επόμενο σκαλοπάτι. Η ύπαρξη έπαρσης, είναι ένα φτηνό και ψεύτικο υποκατάστατο της πνευματικής αξιοπρέπειας και του κύρους που θα ήθελε να έχει το άτομο, το οποίο όμως δεν έχει κατακτήσει, κι έτσι σαν υπεραναπλήρωση φορά ένα τεχνητό ‘φουσκωμένο’ προσωπείο…

Η ταπεινότητα ξεπληρώνει κάρμα : Η άσκηση στην βαθιά ταπείνωση ξεπληρώνει κάρμα, γιατί η ταπείνωση είναι μια διαδικασία γείωσης. Όσο λιγότερο γειωμένοι είμαστε, τόση περισσότερη ανάγκη για εξωτερικές εμπειρίες και δοκιμασίες θα χρειαζόμαστε για να μας γειώνουν. Ο διαλογισμός είναι ο πιο άμεσος τρόπος γείωσης, καθώς μέσω της ησυχίας του νου και της παράδοσης επιτρέπουμε στο Καθοδικό Ρεύμα να περάσει μέσα από εμάς και να καταλήξει στη γη.

Ταυτόχρονα, με την εσωτερική ενατένιση καθοδηγούμε το Ανοδικό Ρεύμα να φτάσει ξανά στη Πηγή του, στο Πνεύμα, το Θείον. Με το διαλογισμό δηλαδή προσπαθούμε να γίνουμε ένα αγνό κανάλι της Θείας Ροής. Και με τη γείωση αυτή αποτρέπουμε την ‘ανάγκη’ για εμπειρίες και δοκιμασίες.

All come back to the practice of meditation. By the merit of a single sitting he destroys innumerable accumulated sins. –Hakuin Οι εμπειρίες δεν είναι το παν εδώ στη γη. Ο άνθρωπος συνήθως είναι αχόρταγος, θέλει συνεχώς νέες εμπειρίες να του κινούν την προσοχή και να τον εξιτάρουν, να γεμίζουν το ενεργειακό κενό του. Οι εξωτερικές εμπειρίες φαίνεται ότι ποτέ δεν είναι αρκετές. Η σοφία και η γείωση όμως μπορούν να προλάβουν την ανάγκη για εμπειρίες.

Without going outside, you may know the whole world. Without looking through the window, you may see the ways of heaven. The further you go, the less you know. Thus the sage knows without travelling; He sees without looking; He works without doing. – Lao-Tzu  Η εσωτερική ενατένιση στο Θείον και η αναγωγή μας στο Ανώτερο –αυτό που ονομάζουμε προσευχή δηλαδή- θα μας προσφέρουν τα ενεργειακά εκείνα στοιχεία, τα μόρια του φωτός, που η συνείδησή μας χρειάζεται για να τραφεί και να αναπτυχθεί.

Ο μέσος άνθρωπος που δεν διαλογίζεται, προσπαθεί να αποσπάσει τα μόρια αυτά μέσα από εξωτερικές ενασχολήσεις, κυρίως μέσα από το βαμπιρισμό, δηλαδή μέσα από σχέσεις, απολαύσεις, αποκτήματα κλπ, με την ανάλογη καρμική χρέωση -και άρα δέσμευση- που αυτά προκαλούν. Ο σωστός διαλογισμός όμως, λόγω της ενέργειας που μας δίνει, προσφέρει το πραγματικό αίσθημα πληρότητας που αναζητούμε, ενώ η ψυχή μας τρέφεται με το φως, αναπτύσσεται και οικοδομείται.

Έτσι, αν κάποιος βιώνει πολλές δοκιμασίες ή αίσθημα ανικανοποίητου –που θα τον οδηγεί σε εξωτερικές εμπειρίες και άρα σε δημιουργία κάρμα- θα πρέπει να ‘σκανάρει’ τον εαυτό του για έλλειψη γείωσης και έλλειψη ταπείνωσης. Ίσως αυτό εξηγεί γιατί η χριστιανική έννοια της έπαρσης/υπερηφάνειας είναι τόσο βλαβερή, γιατί ουσιαστικά υπερηφάνεια και έλλειψη ταπείνωσης σημαίνει αποκοπή από τη Θεϊκή Ροή, από την υιοθέτηση του Θείου Θελήματος και από την πραγματική γείωση – είναι μια αποκομμένη εγωιστική ζωή που αναπόφευκτα φέρνει πόνο λόγω έλλειψης γείωσης.

Δεν είμαστε στη γη για να ζήσουμε μια ζωή εξωτερικότητας και να παρασυρθούμε από τις παγίδες της ύλης (όπως γίνεται στην πλειοψηφία του πληθυσμού) αλλά είμαστε εδώ για να πραγματώσουμε το Θείον. Η προσπάθεια για πραγμάτωση της Θείας μας ταυτότητας δεν θα αναιρέσει την εξωτερική ζωή, που θα συνεχίσει να υφίσταται κανονικά, ούτε θα την κάνει ‘άχρωμη’ και βαρετή – άλλωστε είμαστε εδώ και για να βοηθήσουμε τον κόσμο με τη σωστή μας δράση να γίνει ένα καλύτερο μέρος.

Απλά είναι η ‘ανάγκη’ μας για εμπειρίες που θα μειωθεί, καθώς η ευαισθησία μας αυξάνει και μπορούμε να διδαχτούμε και από το μικρότερο γεγονός ή σκέψη. Άλλωστε το να ζούμε στους εσωτερικούς κόσμους ανοίγει ένα λαμπρό πεδίο ουσιαστικής εμπειρίας – και δεν εννοώ τις τεχνητές παραισθήσεις των διαφόρων ουσιών και ναρκωτικών, ούτε τις ψευδαισθήσεις του day-dreaming και των επιθυμιών μας, που έχουν να κάνουν με το αστρικό πεδίο αποκλειστικά, ένα πεδίο χαμηλό, τεχνητό και ακάθαρτο, μακριά από το Θείον. Τα ανώτερα πνευματικά πεδία είναι πεδία εμπειρίωσης και αφομοίωσης Φωτός.

Επίσης η κατάσταση του σώματος και η διατροφή (δηλαδή ότι εισέρχεται στον οργανισμό μας – ακόμα και το τσιγάρο είναι ένα είδος τροφής) παίζουν τεράστιο ρόλο στη γείωση, καθώς ένα τοξινωμένο έντερο δεν επιτρέπει τη γείωση. Γι’ αυτό και όλες οι θρησκείες του κόσμου έχουν σαν βασικές πρακτικές τη προσευχή και τη νηστεία. (Ο άνθρωπος που είναι κρεατοφάγος είναι νεκρός, σαν το νεκρό κρέας που τρώει.)

Απλότητα, η ουσιαστική ταπεινότητα: Απλότητα σημαίνει να είναι κανείς άμεσος με τον εαυτό του στη δράση και στη συμπεριφορά, χωρίς κολλήματα σε γνώμες, απόψεις που έρχονται απ’ το παρελθόν και άλλες τέτοιες συγκρίσεις. Με λίγα λόγια απλότητα σημαίνει αποδοχή των καταστάσεων, ουσιαστική ταπεινότητα. Αν ο νους μας είναι πολύπλοκος, συνήθως το κάνει γιατί θέλει να βρει τρόπους να κοντρολάρει τις καταστάσεις, και φυσικά το κίνητρο πίσω από το κοντρόλ είναι ο φόβος και η ανασφάλεια. Αλλά όπως πολλές φορές έχω πει, όλοι οι φόβοι είναι ψέματα! Οπότε, όταν μπαίνει σε πολυπλοκότητα ο νους μας, πρέπει να εξετάζουμε συνειδητά τα κίνητρά του και να αποκαλύπτουμε την ψεύτικη ανασφάλεια του.

Εδώ έρχεται η ανάγκη της συν-κέντρωσης. Όταν κανείς μαζεύει τα πλοκάμια του νου και των αισθήσεων και τα φέρνει στο ‘κέντρο’ του, τότε υπάρχει αυτή η αίσθηση ενότητας, απλότητας και αμεσότητας. Για κάτι τέτοιο χρειάζεται καθημερινή εξάσκηση, ώστε να συνηθίσουμε σε αυτή τη νέα κατάσταση. Από μικρά παιδιά μαθαίνουμε απ’ τη κοινωνική μας εκπαίδευση την πολυπλοκότητα και τις εγωιστικές συμπεριφορές. Πρέπει να επιστρέψουμε σ’ εκείνη τη παιδική κατάσταση αγνότητας που είχαμε πριν την εκπαίδευση αυτή, μαζί με την πρακτική ωριμότητα του ενήλικα. Όχι να είμαστε childish αλλά childlike, όχι παιδιάστικοι αλλά παιδικοί…

«Γίνετε σαν τα πουλιά, που ανάλαφρα πετούν προς τον Ήλιο» : «Μάθετε να σκέφτεστε ελεύθερα, με το νου εστιασμένο στη Πηγή. Κατευθύνετε τη σκέψη σας προς τις υψηλότερες σφαίρες. Αναπνεύστε ελεύθερα εκεί, χωρίς προσκολλήσεις και αρνήσεις. Γίνετε σαν τα πουλιά, που ανάλαφρα πετούν προς τον Ήλιο.»

Το παραπάνω μήνυμα μιλά για την πνευματική σκέψη (κι όχι τη διανοητική) με την οποία καλούμαστε να ανέλθουμε προς τους πνευματικούς κόσμους την ώρα της προσευχής/διαλογισμού. Αν τα φτερά μας είναι βαριά, σημαίνει ότι οι προσκολλήσεις μας μάς κρατάνε χαμηλά κι έχουμε ανάγκη εξαγνισμού. Η ίδια η προσπάθεια για πέταγμα είναι εξαγνισμός!

Φτάνοντας στα πνευματικά πεδία, το πνεύμα μας αναπνέει ελεύθερα και η φυσιολογία μας λαμβάνει αναζωογόνηση.

Έτσι σιγά σιγά λύνουμε όλα τα μπλοκαρίσματα της ζωής μας, με απλότητα και ομορφιά.

Αλλά έτσι για υπενθύμιση…

Για όποιον, για ότι σε ενοχλεί …”κρέμασε του κουδούνια” και άφησε τον να πέσει στην παγ(ι)ωμένη άβυσσο της λήθης. Κάθε σκέψη και συναίσθημα που σε ενοχλεί, κορόιδεψε το, ευτέλισε το. Κάθε πράξη που σε εμποδίζει από τον σκοπό σου, να είσαι Άτμητος, Κατεργάρης,γελοιοποίησε την και κρέμασε τις κουδούνια. Μην επιτρέπεις σε τίποτα να σε βγάλει από την πορεία σου, όσο σκληρά κι αν παλεύεις γι αυτό. Αν παλεύεις, τουλάχιστον με τα κουδούνια θα διασκεδάσεις και θα βάλεις τα εμπόδια στο σωστό τους επίπεδο, αυτό της γελοιότητας. Απλά κρέμασε τους κουδούνια και γέλα… όσο μπορείς γέλα και δεν σε αγγίζει τίποτα και είσαι στον σωστό δρόμο.

Εγώ

Εγώ: Η παρούσα κατάσταση του κόσμου της ύλης, ορατής και αόρατης και όχι μόνο της ανθρωπότητας. Στην καθομιλουμένη είναι η λέξη που υπάρχει σε κάθε πρόταση, είτε ακούγεται είτε όχι, μαζί με τις συγγενικές της –μου δικό μου, εμένα, με- αλλά και η πλέον παραπλανητική σαν λέξη, γιατί σαν έννοια είναι η απόλυτη καταστροφή. Στην καθημερινή χρήση το ΕΓΩ, το κομματιασμένο, δηλώνει το αρχέγονο λάθος, την πλανεμένη αντίληψη για το Άτμητο το Άρρητο, Το ΕΓΩ είναι η πλασματική ψευδαίσθηση ενός διαιρεμένου σε χιλιάδες κομμάτια εαυτού.

Το “εγώ” είναι ο άνθρωπος, ο παγωμένος, παγιωμένος. Σκέψου το νερό, κινείται παντού, μπαίνει παντού, είναι ρευστό, πολύ όμορφα και φυσικά υπακούει στον συμπαντικό κανόνα “τα πάντα ρει”. Μέχρι που αποκτά ‘εγώ’. Τότε παύει να είναι ρευστό και γίνεται πάγος. Παύει να είναι μέρος, του, σε συνεχή ροή σύμπαντος, και γίνεται πέτρα παγωμένη. Καμία ροή. Ακίνητο μέχρι να λιώσει – πεθάνει.

Η Ασθένεια Δεν Υπάρχει

Όλοι οι επιστήμονες, άλλοι φανερά και άλλοι κρυφά, ανάλογα με το από ποιον πληρώνονται, λένε πλέον πως όλες οι διαταραχές ακόμη και τα λεγόμενα ατυχήματα, είναι ψυχοσωματικές. Ότι ο ψυχισμός εμπλέκεται με κάποιον τρόπο, που δεν είναι ακριβώς γνωστός, στην αιτιολογία των ποικίλων αστοχιών του συστήματος αντίστασης. Το εκπληκτικό δεν είναι αυτές οι αστοχίες του συστήματος αντίστασης, αλλά ότι το σύστημα αντίστασης λειτουργεί τόσο καλά.

Καρκίνος Μαστού και η Ροζ Κορδέλα

Γάλα ή Δηλητήριο..?

Αλκμαίων ο Κροτωνιάτης

Ο λόγος που οι άνθρωποι πεθαίνουν είναι γιατί δεν μπορούν να μαζέψουν ενώσουν, όλα τα παράλληλα κομμάτια της ψυχής τους. Για να μπορέσουν να φύγουν έξω από την φούσκα της δημιουργίας, της ύλης, στην Αθανασία. Αυτό περιγράφεται πολύ όμορφα στο Ονειρικό Διήγημα του Χ. Φ. Λαβκραφτ, “Το Ασημένιο Κλειδί”, “Μέσα από τις Πύλες του Ασημένιου Κλειδιού” . Ο Αλκµαίων ο Κροτωνιάτης, ήταν γιος του Πειρίθου και πιθανόν, αμφισβητείται έντονα, μαθητής του Πυθαγόρα. Η περίοδος της μεγάλης ακμής του συµπίπτει µε το τέλος του 6ου και τις αρχές του 5ου αιώνα π.κ.ε., στην περιοχή της Κάτω Ιταλίας. Υπήρξε μεγάλος γιατρός φυσικός, φιλόσοφος και θεωρείται πατέρας της επιστημονικής ιατρικής, αφού πρώτος ασχολήθηκεµε την πειραματική έρευνα και την χειρουργική στο ανθρώπινο σώμα.

H καλύτερη επιλογή τροφών

Εάν θέλεις να δεις πώς ήταν η τροφή σου χθες, κοίτα το σώμα σου σήμερα. Εάν θέλεις να δεις πώς θα είναι το σώμα σου αύριο, κοίτα την τροφή σου σήμερα. Yajurveda. Αν σας ρωτούσαν τι σχέση έχει ο λιναρόσπορος με εσάς, τι θα λέγατε; «Προφανώς καμία», θα απαντούσατε γελώντας, στην αιφνιδιαστική και αλλοπρόσαλλη ερώτηση. Αλλά ο λιναρόσπορος είστε εσείς οι ίδιοι.

http://www.terrapapers.com/?p=4513