~ * Τέσσερες στιγμές * ~

Όταν μπήκα στο σπίτι μου, κάτι δε χώραγε.

Σκοντάφταν οι αγκώνες μου' τα πόδια μου ακόμη

κι' όρθια, δε χώραγαν. Κοιταζόμουν στα δυο

πλευρά μου, δεν έβρισκα. Σα να μ' είχε ένας ήλιος,

να μ' είχαν οι ίδιες μου αχτίνες μπερδέψει

-ένα δίχτυ, από λάμψη- σ' έναν ορίζοντα.

Κοιτούσα, μιλούσα:

«Δε χωράω πουθενά.

Και δεν είσαι κ' εδώ να ψαλιδίσεις το φως

που ξεβγαίνει απ' το στήθος μου».

                                

Είναι νύχτα κ' είναι άνοιξη.

Ένα χαμόγελο, σαν ένα λεπτότατο

φρύδι σελήνης, γλυκαίνει τα πάντα.

Κι' ο ουρανός δεν υπάρχει, σα να πέρασε μέσα μου.

Ένα στάχυ απ' αστέρια σαλεύει στο στήθος μου.

Νικηφόρος Βρεττάκος

http://www.paidika.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=2618&Itemid=83