Από παιδί συχνά, ανέβαινα στο βουνό και θαύμαζα τη θέα ...έτσι όπως εγώ την έβλεπα....δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο...όμως για μένα η κάθε βόλτα ήταν μοναδική....λές και πήγαινα για πρώτη φορά....Τα τελευταία σχεδόν δύο χρόνια αυτό έγινε καθημερινό....παίρνω τη φωτογραφική ή το κινητό και πάω.....κάπου εκεί υπάρχει κι ένας βράχος ανάμεσα στους πολλούς..... στρώνομαι πάνω και αγναντεύω...βλέπεις την Αττική σχεδόν ολάκερη....Πειραιά....Σούνιο....Αρτέμιδα.....
Το καλύτερό μου όμως είναι όταν δύει ο ήλιος.....παίρνει εκείνες τις αποχρώσεις και σου γαληνεύει την ψυχή.....εκεί τότε φεύγεις ...ταξιδεύεις και βλέπεις τα πάντα με άλλο μάτι...όπως θα έπρεπε να είναι κανονικά.....κι όχι όπως τα κάναμε......εκεί βλέπεις το πνεύμα σου να ανυψώνεται και την καρδιά να χαμογελάει...εκεί βλέπεις εκείνο που πραγματικά εσύ κρύβεις μέσα σου......
Κάθομαι εκεί.....κοιτάζω το άπειρο....και περιμένω.....κάποια στιγμή θα πιάσω κι Ανατολή ..... :)
Λένε πώς όσο περιμένεις χάνεις πράγματα...ίσως ...ίσως πάλι να κερδίζεις και κάποια άλλα....:)
ένα όμως είναι σίγουρο.....
Ώσπου τέλος ένιωσα κι ας πα' να μ' έλεγαν τρελό πως από 'να τίποτα γίνεται ο Παράδεισος........
Μυρσίνη ~ Αθαναsία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου