~ * Με το λύχνο του άστρου * ~

Με το λύχνο του άστρου στους ουρανούς εβγήκα

στο αγιάζι των λειμώνων στη μόνη ακτή του κόσμου

που να βρω την ψυχή μου το τετράφυλλο δάκρυ!

Τα κορίτσια μου πένθος για τους αιώνες έχουν

Τ' αγόρια μου τουφέκια κρατούν και δεν κατέχουν

που να βρώ την ψυχή μου το τετράφυλλο δάκρυ!

Εκεί που πρώτα εκατοικούσε ο ήλιος

Εκεί που πρώτα εκατοικούσε ο ήλιος

που με τα μάτια μιας παρθένας άνοιγε ο καιρός

καθώς εχιόνιζε απ' το σκούντημα της μυγδαλιάς ο αγέρας

κι ανάβαν στις κορφές των χόρτων καβαλάρηδες

εκεί που χτύπαγεν η οπλή ενός πλατάνου λεβέντικου

και μια σημαία πλατάγιαζε ψηλά γη και νερό

που όπλο ποτέ σε πλάτη δεν εβάραινε

μα όλος ο κόπος τ' ουρανού

όλος ο κόσμος έλαμπε σαν μια νεροσταγόνα

πρωί στα πόδια του βουνού

τώρα σαν από στεναγμό θεού ένας ίσκιος μεγαλώνει.

Τώρα η αγωνία σκυφτή με χέρια κοκαλιάρικα

πιάνει και σβήνει ένα ένα τα λουλούδια επάνω της

μες στις χαράδρες όπου τα νερά σταμάτησαν

από λιμό χαράς κείτουνται τα τραγούδια.

Ο που ξέρει εληνικά 

Σταμάτα μου την αστραπή

ν' ανάψω ένα τσιγάρο

και πες του σύννεφου να πει

πως θα 'ρθω να σε πάρω.

Μου 'φυγε ένα συννεφάκι

πάει τη λύπη στα βουνά

ψάχνει να βρει ένα σπιτάκι

στο πάντα και στο πουθενά.

Ο που ξέρει ελληνικά

πέντε κι έξι έντεκα

κι ο που ξέρει μόρτικα

δύο αλλ' αλλιώτικα.

Θα κλείσω μια θα κλείσω δυο

την απαλάμη των χαδιών,

θα κλείσω δυο θα κλείσω τρεις

την τύχη κι άμε να την βρεις.

Στήνει καρτέρι ο κεραυνός

χώρια να μας πετύχει

μα είναι μεγάλος ο ουρανός

και τοσοδούλα η τύχη.

Ο που ξέρει ελληνικά

πέντε κι έξι έντεκα

κι ο που ξέρει μόρτικα

δύο αλλ' αλλιώτικα.

Της αγάπης αίματα

Της αγάπης αίματα με πορφύρωσαν

και χαρές ανείδωτες με σκιάσανε

οξειδώθηκα μες στη νοτιά των ανθρώπων

μακρινή μητέρα ρόδο μου αμάραντο

Στ' ανοιχτά του πελάγου με καρτέρεσαν 

Με μπομπάρδες τρικάταρτες και μου ρίξανε

αμαρτία μου να 'χα κι εγώ μιαν αγάπη 

μακρινή μητέρα ρόδο μου αμάραντο

Τον Ιούλιο κάποτε μισανοίξανε

τα μεγάλα μάτια της μες στα σπλάχνα μου

την παρθένα ζωή μια στιγμή να φωτίσουν

μακρινή μητέρα ρόδο μου αμάραντο

Το παράπονο

Εδώ στου δρόμου τα μισά

έφτασε η ώρα να το πω

άλλα είναι εκείνα που αγαπώ

γι' αλλού γι' αλλού ξεκίνησα.

Στ' αληθινά στα ψεύτικα

το λέω και τ' ομολογώ.

Σαν να 'μουν άλλος κι όχι εγώ

μες στη ζωή πορεύτηκα.

Όσο κι αν κανείς προσέχει

όσο κι αν το κυνηγά,

πάντα πάντα θα 'ναι αργά

δεύτερη ζωή δεν έχει.

Ω, να σπάσουν οι πέτρες  

Ω να σπάσουν οι πέτρες να λυγίσουνε τα θυμωμένα σίδερα,

ο αφρός να φτάσει ως την καρδιά ζαλίζοντας τα θεριεμένα μάτια.

Η θύμηση να γίνει ένα κλαδάκι δυόσμου αμάραντο

κι από τη ρίζα του να ορμήσουν άνεμοι γιορτής.

Εκεί να γείρουμε το μέτωπο, τ' αστραφτερά μας πράγματα 

να 'ναι κοντά στην πρώτη απλοχεριά του πόθου,

η κάθε γλώσσα να μιλεί την καλοσύνη της ημέρας.

Ήμερα να χτυπάει στις φλέβες ο παλμός της γης.

 Οδυσσέας Ελύτης