~ * Τα κράτη που μπορούν να κλείσουν την πρόσβαση στο Διαδίκτυο * ~

Σε 61 χώρες, οι κυβερνώντες έχουν τη δυνατότητα να αποκόψουν τις ιντερνετικές συνδέσεις με τον «έξω κόσμο».

Πρόκειται για ένα φαινόμενο που παρατηρείται συχνά τον τελευταίο καιρό: όταν ξεσπά κοινωνική αναταραχή σε μια χώρα, η κυβέρνηση προχωρά σε ιντερνετικό μπλακάουτ, αποκόπτοντας έτσι τη σύνδεση με το εξωτερικό. Αυτό έγινε στην Αίγυπτο τον Ιανουάριο του 2011, όταν οι κάτοικοι της χώρας άρχισαν να διαδηλώνουν μαζικά εναντίον του τότε προέδρου Μουμπάρακ, και επαναλήφθηκε έπειτα από λίγους μήνες στη Λιβύη, με διαταγή του καθεστώτος Καντάφι.

Το τελευταίο ιντερνετικό μπλακάουτ σημειώθηκε στη Συρία στα τέλη Νοεμβρίου, παρόλο που και ακόμη δεν έχει εξακριβωθεί με βεβαιότητα αν πίσω από αυτό κρύβεται όντως το καθεστώς Άσαντ. Ωστόσο, το σίγουρο είναι ότι οι «διακόπτες» του ίντερνετ έμειναν «κατεβασμένοι» στη χώρα για αρκετά 24ωρα, όπως πιστοποίησαν πολλές αμερικανικές εταιρείες πληροφορικής που επιβλέπουν την κίνηση δεδομένων στο Διαδίκτυο. Αν και οι αντικαθεστωτικοί αντάρτες κατηγόρησαν για υπαίτιο την κυβέρνηση, ο υπουργός Πληροφόρησης της χώρας δήλωσε πως ήταν αποτέλεσμα δολιοφθοράς των υποδομών από τις αντικαθεστωτικές δυνάμεις.

Ανεξάρτητα πάντως από το τι πραγματικά συνέβη στη Συρία, η αμερικανική εταιρεία Renesys, η οποία παρακολουθεί τη λειτουργία του Internet σε παγκόσμιο επίπεδο, πραγματοποίησε πρόσφατα μία μελέτη σχετικά με το πόσα κράτη θα μπορούσαν να αποκοπούν ιντερνετικά από τον υπόλοιπο κόσμο, αν οι κυβερνήσεις τους το αποφάσιζαν για οποιονδήποτε λόγο. Και η απάντηση που δίνει η μελέτη είναι pvw τα κράτη που διατρέχουν τον μεγαλύτερο κίνδυνο φτάνουν τα 61 – από την Υεμένη και την Αιθιοπία, μέχρι την Τυνησία και τη Γροιλανδία.

Λόγω της αποκεντρωμένης φύσης του ίντερνετ, ο τρόπος με τον οποίο ένα εθνικό δίκτυο συνδέεται στον παγκόσμιο ιστό δεν είναι ίδιος σε όλες τις χώρες. Έτσι, σε κάποια κράτη η ανταλλαγή δεδομένων με τον «έξω κόσμο» γίνεται από τις υποδομές ενός ή δύο παρόχων, οι οποίοι αναλαμβάνουν τον ρόλο του ενδιάμεσου και για τις υπόλοιπες εταιρείες τηλεπικοινωνιών που υπάρχουν στην χώρα. «Σε αυτές τις περιπτώσεις, είναι πολύ εύκολο για τους κρατικούς αξιωματούχους να κατεβάσουν τους “διακόπτες” του ίντερνετ, απλώς υποχρεώνοντας τους κομβικούς παρόχους να θέσουν εκτός λειτουργίας τις υποδομές τους», σημειώνει στο μπλογκ της Renesys το στέλεχός της James Cowie.

Χρησιμοποιώντας λοιπόν ως κριτήριο τον αριθμό των παρόχων που συνδέονται απευθείας με το εξωτερικό, η Renesys κατατάσσει στην ομάδα «υψηλού ρίσκου» τα 61 κράτη όπου αυτοί οι πάροχοι δεν ξεπερνούν τους 2. Λιγότερο κίνδυνο, αλλά όχι αμελητέο, αντιμετωπίζουν τα κράτη στα οποία οι αντίστοιχες εταιρείες τηλεπικοινωνιών δεν ξεπερνούν τις 10. Σε αυτή την κατηγορία, μάλιστα, ανήκει και η Αίγυπτος. «Γεγονός που εξηγεί γιατί η κυβέρνηση Μουμπάρακ χρειάστηκε αρκετές μέρες για να πετύχει πλήρες ιντερνετικό μπλακάουτ», σημειώνει ο Cowie.

Σύμφωνα με τη Renesys, πολύ μικρές πιθανότητες να ζήσουν ένα τέτοιο ενδεχόμενο έχουν τα κράτη όπου οι εταιρείες-δίαυλοι με τον «έξω κόσμο» κυμαίνονται μεταξύ 10 και 40. Σε αυτή την ομάδα ανήκουν 58 χώρες, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα. «Αν υποθέσουμε ότι οι κυβερνήσεις τους έκαναν συντονισμένες προσπάθειες, είναι πιθανό να απέκοπταν τη σύνδεση με το εξωτερικό μέσα σε λίγες εβδομάδες. Ωστόσο, θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο να διατηρήσουν αυτή την κατάσταση για καιρό», αναφέρεται στο μπλογκ.

Τέλος, οι χώρες όπου οι εταιρείες-δίαυλοι ξεπερνούν τους 40, «είναι σχεδόν αδύνατον να αποκοπούν από τον παγκόσμιο ιστό. Ακόμη κι αν οι κρατικοί αξιωματούχοι κλείσουν τους μεγαλύτερους παρόχους, θα συνεχίσουν να υπάρχουν αρκετές ακόμη δίοδοι». Σε αυτή την ομάδα συγκαταλέγονται 32 χώρες, όπως οι ΗΠΑ, ο Καναδάς και η Ολλανδία.

http://portal.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathworld_1_05/12/2012_473156