~ * Η ΑΡΠΑΓΗ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΤΟΥ ΔΙΓΕΝΗ * ~

Κάτω στα ρούσια χώματα και σε βαθύ λιβάδι

εκεί σπέρνει ο Διγενής με τ' ώριον του ζευγάρι.

Φακήν και ρόβην έσπερνε, ταήν του ζευγαριού του.

Πουλάκι πήγε κι ήκατσεν στην όσκερην τ' αλέτρου.

- Εσύ σπέρνεις , βρε Διγενή , μα την καλή σου κλέψαν......

-Άν την εκλέψανε εχτές , να πά να τη γυρεύω,

αν την εκλέψαν σήμερανα κάμω τη σπορά μου.....

-Εγώ σου λέγω ,Διγενή, πως την καλή σου κλέψαν......

Και το ζευγάριν 'νέφηκε, στον στάβλο του πηγαίνει.

Παίρνει τ' αργυροκλείδα του , τον στάυλο ξεκλειδώνει.

Τους σταύλους εξακλείδωσε, τους μαύρους ενερώτα.

Όσοι μαύροι τον είδανε αίμα εκατουρούσαν,

όσοι τον εκαλόδανεέπεσαν και ψοφούσαν .

Ένας μαύρος , παλιόμαυρος, χίλιω χρονώ κοντιάρης,

εστάθην και 'ποκρίθην του σαν κάλλιο παλικάρι.

-Άν είν' για την κυρά καλή, εγώ να σου τη φέρω,

γιατί με κρυφοτάϊζε αφ' τ' ακριβό κριθάρι,

γιατί με κρυφοπότιζε μες σ' αργυρή λεκάνη.

Δέσε μου τη μεσίτσα μου με λαχουρί ζωνάρι,

σφίξε μου το κεφάλι μου, με συρματένια τρίχα,

κι αμέσως την κυρά καλή εγώ θα σου τη εύρω......

Βιτσιά δίνει τ' αλόγου του και στα βλoϊδια φτάνει.

-Πάψε ,παπά , τα γράμματα και , διάκο ,τα βαγγέλια

κι ο μαύρος μου σιλιμουντρά κι ο Διγενής ειν' κι ' ήρτε.....

Κι ο μαύρος εγονάτισε κι απάνω του την πήρε.

Κι όσο να πούν , για δείτε το ! παίρνει σαράντα μίλια,

κι όσο να πούνε, πιάτε το ! μητ' ήτο μητ' εφάνη......