............Κρατώντας την αναπνοή του πήγε πάλι πρός το καμαρίνι της, ακούμπησε το αυτί του στην πόρτα για να ακούσει τι θα απαντούσε απο μέσα και πήγε να χτυπήσει........Αλλά το χέρι του έπεσε και πάλι.Μέσα απο το καμαρίνι άκουσε τη φωνή ενός άντρα να λέει επιτακτικά....
"Κριστίν, πρέπει να με αγαπήσεις ! "
Και η απάντηση της Κριστίν , με πόνο , με μια φωνή που έτρεμε και που την έβλεπες να ακολουθήτε απο δάκρυα ,ήταν...
"Μα πως είναι δυνατόν να μου λέτε κάτι τέτοιο? Εγώ τραγουδάω μόνο για σας! "
Ο Ραούλ ακούμπησε στην πόρτα αποδυναμωμένος. Η καρδιά του τόση ώρα έλειπε , τώρα ήταν και πάλι στη θέση της και χτυπούσε με δύναμη. Ηχούσε σε όλο το διάδρομο και λίγο έλειψε να κουφαθεί. Σίγουρα αν η καρδιά του εξεκολουθούσε να χτυπά τόσο έντονα θα τον άκουγαν , θα άνοιγαν την πόρτα και θα τον έδιωχναν με τις κλωτσιές. Τι ταπείνωση! Να έχει στήσει αυτί πίσω απο την πόρτα ! Έβαλε και τα δυο του χέρια πάνω στην καρδιά του προσπαθώντας να τη σταματήσει.Όμως η καρδιά δεν είναι σκύλος , αλλά ακόμα και αν προσπαθήσεις να κλείσεις το στόμα ενός σκύλου που γαυγίζει και πάλι εκείνος θα συνεχίζει να μουγκρίζει.
Ακούστηκε πάλι μια αντρική φωνη....
'' Θα είσαι κατάκοπη.''
"Ω ! μα απόψε σας χάρισα την ψυχή μου και τώρα πια έχω πεθάνει ! "
"Η ψυχή σου είναι πεντάμορφη , καλή μου ", εξακολουθούσε η φωνή του άντρα ," και σε ευχαριστώ πολύ . Κανείς αυτοκράτορας δεν έχει πα΄ρει ποτέ τέτοιο δώρο! Οι άγγελοι πένθησαν σήμερα!."
Μετά απο αυτές τισ τελευταίες λέξεις ο κόμης δεν άκουσε τίποτε άλλο.....
Η Κριστίν έγραφε έτσι κάμποση ώρα , γέμισε δυο ,τρία , τέσσερα φύλλα. Ξαφνικά σύκωσε το κεφάλι της και έκρυψε τα χαρτιά στον κόρφο της..........
Έμοιαζε σαν να αφουγκραζόταν κάτι...Κι ο Ραούλ άκουγε......Από που ερχόταν αυτός ο περίεργος θόρυβος, αυτός ο μακρινός ρυθμός ?....Ένα βαθύ τραγούδι που έμοιαζε να βγαίνει απο τους τοίχους .....Ναι , θα έλεγες πως τραγουδούσαν οι τοίχοι ! Τ ο τραγούδι ακουγώνταν όλο και πιο καθαρό. Καταλάβαινες όλα τα λόγια , ξεχώριζες μια φωνή , μια πολύ γλυκιά μελωδική φωνή .....Μια γλυκύτητα ανδρική .Και καταλάβαινες πωσ η φωνή αυτή δεν ανήκε σε γυναίκα .Η φωνή πλησίαζε ....πέρασε τον τοίχο....έφτασε και η φωνή ήταν τώρα μέσα στο δωμάτιο , μπροστά στην Κριστίν . Η Κριστίν σηκώθηκε και μίλησε στη φωνή θαρρείς και μιλούσε σε κάποιον που στεκόταν δίπλα της.......
Η φωνή χωρίς πρόσωπο ξανάρχισε το τραγούδι και ο Ραούλ δεν είχε ακούσει τίποτε πιο γλυκό , πιο δόλιο ,πιο δυνατό , πανίσχυρο μέσα στην ευθραστηκότητα του , πιο ακατανίκητα νικηφόρο. Μια ήρεμη και σταθερή πηγή αρμονίας κα σιγουριάς απο όπου όφειλαν να πιούν αφωσιωμένα όσοι ήθελαν να κοινωνήσουν με τη μουσική τέχνη.Και η τέχνη του , άξαφνα , αγγίζόντας το θείο , μεταμορφωνόταν .Ο Ραούλ άκουγε αυτή τη φωνή ενθουσιασμένος και άρχισε να καταλαβαίνει πως έγινε και ένα βράδυ η Κριστίν εμφανίστηκε μπροστα στο κατάπληκτο κοινό με ήχους άγνωστης τελειώτητας , υπερφυσικής ανάτασης, αφού της έδινε μαθήματα αυτός ο αόρατος δάσκαλος! Μπορούσε να πέρνει οποιαδήποτε μελωδία και να της χαρίζει εκστατική διάσταση .Η κοινοτοπία των στίχων και η ευκολία τους , η λαική χροιά εξωραίζονταν απο μια ανάσα που τα ύψωνε και τα ανέβαζε στον ουρανο με τα φτερά του γιατί αυτη η αγγελική μορφή τραγουδούσε .........................
Αυτή η φωνή τραγουδούσε τη '' Νύχτα του Υμέναιου" απο το Ρωμαίος και Ιουλιέτα..
Δεν μπορεί να περιγραφεί με λόγια το πάθος της φωνής που έλεγε :
''το πεπρωμένο σε έδεσε μαζί μου
χωρίς λυτρωμό........."
Εκείνη κατευθυνόταν προς το βάθος του καμαρινιού , όπου ένας μεγάλος καθρέφτης αντανακλούσε την εικόνα της . Ετσι δεν μπορούσε να τον δει , αφού τον έκρυβε το σώμα της.
"το πεπρωμένο σε έδεσε μαζί μου
χωρίς λυτρωμό..........."
Εκείνη κατευθυνόταν πάντα προς το ειδωλό της και το ειδωλό της κατέβαινε προς το μέρος της .Το σώμα και το είδωλο ενώθηκαν , στο τέλος μπερδεύτηκαν και ο Ραούλ άπλωσε το χέρι να πιάσει και τις δυο.
Ομως απο κάποιο θαύμα που τον ηλέκτρισε τινάχτηκε πίσω , ένας παγωμένος άνεμος τον χτύπησε στο πρόσωπο .Όρμισε στον καθρέφτη .Χτυπήθηκε στούς τοίχους.Κανείς! Κι όμως , το καμαρίνι αντηχούσε ακόμα και απο μακριά η παθιασμένη μελωδία:
" το πεπρωμένο σε έδεσε μαζί μου
χωρίς λυτρωμό.............."
Ένοιωσα τη γή να φεύγει κάτω απο τα πόδια μου ",είπε η Κριστίν ,"έκλεισα τα μάτια.......Οταν όμως τα ξανάνοιξα βρισκόσασταν δίπλα μου !Ηταν όμως και η φωνή εκεί ,Ραούλ! Φοβήθηκα τόσο για σας και έκανα πως δεν σας αναγνώρισα ούτε αυτή τη φορά ,ενώ προτήμισα να σκάσω στα γέλια όταν μου θυμήσατε πως είχατε μαζέψει την εσάρπα μου απο τη θάλασσα. Η φωνή όμως δεν ξεγελάστηκε .....Αυτή σας αναγνώρισε !Και ζήλεψε ! Τις δυο επόμενες μέρες μου έκανε σκηνές ζηλοτυπίας. Μου έλεγε : "Τον αγαπάτε ! Αν δεν τον αγαπούσατε , δεν θα τον διώχνατε επειδή ξέρατε ότι ήμουν εδώ ! Αν ήταν απλός ένας παλιός σας φίλος, θα του σφίγγατε το χέρι , όπως με οποιοδήποτε άλλο φίλο. Αν δεν τον αγαπούσατε , δεν θα φοβόσαστε να βρεθήτε στο καμαρίνι σας μόνη μαζί του και μαζί μου! Αν δεν τον αγαπούσατε , δεν θα του λέγατε να φύγει !!! ".........
Πήρε μια άρπα και άρχισε να μου τραγουδάει με την αγγελική του φωνή .Ηανάμνηση της δικής μου φωνής στην ίδια άρια με έκανε να ντρέπομαι.Η μουσική σε κάνει να ξεχνάς όλα τα άλλα , εκτός απο τους ήχους που γεμίζουν την ψυχή σου .Ξέχασα το δράμα μου .Υπήρχε μόνο η φωνή για μένα και την ακολουθούσα αρμονικά στο ρυθμό της. μπήκα στο χορό του Ορφέα ! Με ταξίδεψε στον κόσμο της οδύνης , της χαράς , του θανάτου ,της απόγνωσης........ Μια μουσική που ,αφού αναστάτωσε την καρδιά μου στην αρχή , έπειτα τη γαλήνεψε και την έφερε στην πόρτα του ονείρου.........
" Υπάρχει μια φοβερή μουσική , Κριστίν , που φέρνει συμφορα σε όσους την πλησιάσουν .Ακόμα δεν έχετε γνωρίσει _ ευτυχώς _ αυτή τη μουσική , γιατί τότε θα χάνατε το νεανικό σας χρώμα και δεν θα σας αναγνώριζαν στο Παρίσι."
Ο Ερικ ήταν αυτός που κατασκεύασε τα ανθρώπινα ομοιώματα που σε έκαναν να πιστεύεις πως ο ηγέτης των πιστών βρισκόταν σε κάποιο μέρος , ενώ εκείνος ήταν σε κάποιο άλλο.
Και απο κει όμως έφυγε γιατί ήξερε πολλά .Κουρασμένος , λοιπόν , λαχτάρισε να γίνει σαν τους άλλους . Έγινε εργολάβος οικοδομών και ανέλαβε τις θεμελιώσεις της Οπερας.Όταν όμως βρέθηκε στα υπόγεια , του βγήκε πάλι η φύση του καλλιτέχνη και του μάγου και απαρνήθηκε κάθε σκέψη για φυσιολογική ζωή.Ονειρεύτηκε να δημιουργήσει μια κατοικία κρυφή και άγνωστη απο όλους , που θα τον κρατούσε μακριά για πάντα απο τα ανθρώπινα βλέμματα.
Ο καημένος , ο δύστυχος Έρικ! Είναι άραγε να τον λυπάσε??? Του αξίζει ανάθεμα??? Ηθελε μονάχα να είναι όπως όλος ο κόσμος ! Ηθελε μια κανονική ζωή ! Ηταν όμως τόσο υπερβολικά άσχημος ! Και αναγκάστηκε να χρησιμοποιεί την ευφύα του για να σκαρώνει κόλπα. Είχε μια καρδιά τόσο πλατιά που χωρούσε όλο τον κόσμο , κι όμως , εκείνος αναγκάστηκε να αρκεστεί σε ένα υπόγειο. Τελικά ήταν αξιολύπητος!....
Ο σκελετός βρισκόταν κοντά στην πηγή , εκεί όπου για πρώτη φορά κράτησε λυπόθημη ο Άγγελος της Μουσικής την Κριστίν Νταέ.
ΓΚΑΣΤΟΝ ΛΕΡΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου